Wat als borstkanker je alles ontneemt… Meet Wendy.

Op 25 juni ga ik 15 kilometer wandelen. Voor Pink Ribbon. Voor mijn tante, voor Yvette en voor alle vrouwen die geconfronteerd worden of zijn met deze vreselijke ziekte.
Maar vooral voor Wendy. De prachtige jonge vrouw die ik een beetje heb leren kennen, dankzij haar liefdevolle ouders. Want nooit hebben we de kans gekregen elkaar persoonlijk te ontmoeten. Een groot gemis.

Als journalist en tekstschrijver was ik enkele jaren geleden vereerd Wendy’s verhaal op te mogen tekenen. Het is mijn ontroerendste en emotioneel moeilijkste stuk ooit geworden. Met toestemming van haar ouders en met de gedachte haar in herinnering levend te houden, deel ik Wendy’s verhaal met jullie.

‘Waarom ik?!’

Door Marjolijn Langens 

Die vraag staat wanhopig gegrift op de kaft van het dierbare fotoboek van Wendy. Gemaakt vlak voor ‘de 2^e helft van de wedstrijd met alleen verliezers’. Wendy. Een getalenteerde, vrolijke en energieke jonge vrouw. Prestatiegericht in zowel haar werk als HR Consultant en als basketbalster in de ere-/promotiedivisie. Voor familie, vrienden en teamgenoten stopt de wereld abrupt met draaien wanneer ze in januari 2008 meldt dat borstkanker bij haar is geconstateerd. Wendy echter, besluit de ziekte te overwinnen.

Wendy groeit op in een gezin met 3 broers, Tommy, Matthijs, en Albert, in ’s-Hertogenbosch. “Van huis uit is Wendy het ‘Koninginnetje’”, grapt Wendy’s vader Ton Kropman. “Ze hoefde nooit iets te doen.” Ze is vooral ook muzikaal, sociaal en verbindend en heeft veel vriendinnen. Op haar 17^e behaalt ze haar atheneumdiploma en in 1999, na de HEAO vertrekt ze samen met hartsvriendin Christelien voor 11 maanden na Australië en Nieuw-Zeeland. Haar man Dirk heeft ze dan al ontmoet. Onbewust zelfs al veel eerder wanneer zij op haar 8^e toetreedt tot een nieuw geformeerd basketbalteam. Dirk komt pas echt in beeld bij het eindfeest van het Atheneum. Met haar galajurk springt ze, hup,  achterop zijn fiets, samen de toekomst in. Uiteindelijk studeert ze voor Human Resources af en belandt bij Getronics waar ze in 2007 uitgeroepen wordt tot Young Talent van 2007. In haar vrije tijd is basketbal haar passie en speelt ze in de ere-/promotiedivisie. “Wendy was op haar best in een sport- en werkoutfit”, aldus Ton en Willy Kropman. “Altijd recht op haar doel af en doorzetten. Niets vragend, gewoon doen.”

Na een reis naar Zuid-Afrika beslissen Wendy en Dirk rustiger vaarwater te verkiezen en zich samen op hun toekomst te richten. Een kinderwens is uitgesproken. Kort daarop voelt Wendy, begin januari 2008, een knobbeltje in haar rechterborst.

 ‘Wat een onwerkelijke toestand! Het lijkt wel een slechte candid camera film. Maar ook dit komt helemaal goed, echt, wat denken ze wel!!’
(Wendy’s blog 18 februari 2008)

Niet alleen blijkt na een MRI-scan de tumor groter dan verwacht, ook de verwijderde schildwachtklier blijkt niet schoon. In een blog zet Wendy de vaak keiharde realiteit om in woorden van humor en zelfspot, met hier en daar een dipje en een traan. Ze besluit te gaan knokken en deelt haar ervaringen op een ongeëvenaarde en ongezouten manier. Op schrikkeldag start Wendy met haar eerste van de in totaal 6 chemokuren. In de daaropvolgende 2 weken wordt ze tot haar grote vreugde de trotse tante van een prachtig nichtje en neefje. Medio maart maakt een tondeuse ruimte voor een pruik. Ze zag er tegenop maar wist dat het onvermijdbaar was. Dat moment valt haar enorm mee, maar het daadwerkelijk dragen van de pruik valt tegen. Ze houdt nog even vast aan haar ‘mutskes’. Op Goede Vrijdag start de tweede chemokuur maar dat deert haar niet leuke dingen te ondernemen. Goed nieuws! De tumor is kleiner geworden. Toch wordt het zwaarder en ze mist haar uitlaatklep: sporten.

Het is juni 2008. Wendy’s vader, Ton Kropman, neemt, samen met basketbalteamleden van Wendy, deel aan de eerste Durea Wandeltocht in Drunen ten behoeve van Pink Ribbon. Op vrijdag de 13^e krijgt Wendy haar laatste chemo en maakt zich klaar voor de operatie op 10 juli.

 “Nog 1 nachtje slapen en dan is het…Toedeledokie Tumor!”
(Wendy’s blog 9 juli 2008)

De operatie, exact een half jaar na de diagnose, verloopt voorspoedig en de uitslag is goed: alles is weggehaald en de lymfeklieren waren kankervrij. De eerste bestraling vindt plaats op 26 augustus 2008, Wendy’s 32^e verjaardag. De bezoekjes aan het Instituut Verbeeten in Tilburg zijn confronterend en vermoeiend. Ook neemt ze deel aan de cursus ‘Herstel & Balans’ om fysiek en mentaal weer op de rit te komen. Na 10 maanden van behandelingen, onzekerheden en machteloosheid luidt Wendy na de laatste bestraling met familie en vrienden, ‘schoon’ en met een knalfeest het jaar 2009 in.

“Dit jaar gaan we afsluiten met een knal. 2009 wordt echt een TOP jaar!”
(Wendy’s blog 29 oktober 2008)

Ze pakt haar werkzaamheden weer op en geniet van het leven. In verband met een kinderwens laat Wendy testen of zij drager is van een gen dat borstkanker door zou kunnen geven. Een half jaar later blijkt dit niet zo te zijn.

“De 2^e helft van een wedstrijd met alleen verliezers”
(Ton Kropmans blog 1 augustus 2009)

In juni 2009 neemt Ton samen met zijn dochter Wendy deel aan de Durea Wandeltocht. Samen de toekomst in, een nare periode achter hun latend, maar in gedachten bij hen die dit proces door maken. Niets deed hen vermoeden dat de hoofdpijnen en migraine die Wendy ervoer een voorbode voor een fatale diagnose zou zijn. “Eind juli werd bekend dat de uitzaaiingen van dien aard zijn dat er geen behandeling meer mogelijk was”, vertelt Ton geëmotioneerd. “Ze zou nog een paar maanden te leven hebben.”

“Daar zit je dan, met al je levenslust, werklust, volle liefde voor elkaar en je krijgt zo’n mededeling. Onwezelijk, onwerkelijk, hebben ze het hier over mij?”
(Ton Kropmans Blog)

Wendy en haar naasten belanden in een achtbaan van emoties. Op 29 augustus 2009 stapten Wendy en Dirk in het huwelijksbootje. In krap een week tijd was alles tot in de puntjes geregeld. Kerk en Stadhuis aan huis, bruidsjurk met Prada-schoenen, champagne en bruidstaart in bed, gevolgd door een intieme dag waarbij gelachen en vooral genoten werd van het moment, met een stralend koppel in het middelpunt. “Wendy was zo sterk”, gaat Ton verder. “Ze heeft tot het einde gevochten. Ze wilde bij ons blijven en hield van iedereen.” In de late avond van 16 september 2009 overlijdt Wendy op 33-jarige leeftijd. “Ik snap niet dat ze er niet meer is”, zegt Ton vol van emotie. “Ik mis haar iedere minuut. Ik gun het niemand dat je moet meemaken dat iemand alles aangrijpt om beter te worden..en je wordt niet beter. Deze ziekte moet de wereld uit.”

Om die reden, maar boven alles voor zijn dochter Wendy, neemt Ton deel aan de Durea Wandeltocht ten behoeve van Pink Ribbon. “Lopen is sowieso gezond”, is Ton van mening. “Je kunt met elkaar praten, luisteren en je verdriet kwijt. Je loopt voor jezelf en je naasten, maar niet alleen. Er zijn geen rangen en standen, geen terneergeslagen stemming. Ook de mensen die het geluk hebben dat zij of iemand van hun naasten niet zijn getroffen door deze vreselijke ziekte kunnen zich hiermee verenigen. Het doet iets met je.”

“Herinner je gisteren, droom van morgen, maar leef vandaag. En geniet, geniet, geniet.”

Wendy Kropman

Pink Ribbon, de stichting

Steun Pink Ribbon in de strijd tegen deze oneerlijke ziekte en help vrouwen nu en in de toekomst om deze strijd te winnen. Voor zichzelf, voor hun familie en bovenal voor hun (toekomstige) kinderen. Pink Ribbon kan je onder andere steunen door donateur te worden, maar je kan ook meedoen aan de actie die wij verbonden hebben aan dit verhaal.