Het telefoontje waar we al zo lang op wachten: ‘Er is een kindje voor jullie.‘ Na een intensieve procedure voor pleegzorg, krijgen we eindelijk groen licht om pleegouders te mogen worden. Pleegouder worden is één ding, maar nu is het afwachten op het volgend spannende moment: het telefoontje.
Pleegouder worden, eindelijk!
Ik loop echt op wolken in die periode. Er is eindelijk zekerheid dat ons kinderkamertje gevuld wordt en dat we pleegouder worden. Ik ben helemaal klaar voor slapeloze nachten, vieze luiers en veel flesjes. Ook is het nu gedaan met die vage antwoorden als mensen om ons heen polsen naar onze kinderwens. Nee, ik spreek voortaan duidelijke taal: ‘Een eigen kindje is voor ons niet weggelegd, maar we mogen binnenkort al onze liefde aan een pleegkindje geven!’
Nog geen babyuitzet
Maar los gaan op de babyafdelingen tijdens het shoppen, dat is toch nog niet aan de orde. We weten nog niet of we een jongen of een meisje gaan krijgen en wat nog belangrijker is: we weten de leeftijd niet. Pleegouder worden geeft een hoop onzekerheden. We staan op de lijst voor een kind van 0 tot 12 maanden. De baby uitzet die je nodig hebt voor een pasgeboren baby, is uiteraard heel verschillend van de uitzet voor een eenjarige peuter. Ik moet me dus nog even inhouden. De grote vraag is natuurlijk: hoe lang nog?
Het verlossende telefoontje; pleegouder worden is een feit!
Het is 24 november en ik sta te werken aan de kassa van de winkel waar ik verkoopster ben. Het is al 17u dus mijn werkdag zit er bijna op. Ineens stapt Bert de winkel in… ‘Huh? Wat doe jij hier?’ vraag ik verbaasd. ‘Pleegzorg heeft gebeld.’ Ik hoor lichte paniek in zijn stem, waardoor ik ook onmiddellijk in de stress schiet. “Wat zeiden ze dan?” Hij antwoord dat hij dat niet weet. Ze hebben op zijn voicemail ingesproken dat hij terug moet bellen, maar hij durft niet alleen te bellen. Mijn collega’s die tijdens de hele weg naar dit moment met ons hebben meegeleefd zeggen enthousiast dat we maar snel moeten terugbellen. ‘Ga maar even in het magazijn staan allebei.’
“Er is een kindje voor jullie.”
Met knikkende knieën lopen we richting het magazijn achteraan de winkel zodat we daar ‘rustig’ naar de dienst van pleegzorg kunnen bellen. Ze vallen direct met de deur in huis: ‘Lindsay, jullie kunnen nu echt pleegouder worden, er is een kindje voor jullie.’ De tranen rollen al snel over mijn wangen. Ik weet niet wat ik eerst moet vragen, maar ze hebben zelf blijkbaar ook nog niet alle informatie. ‘Het is een meisje, maar de naam weten we eerlijk gezegd nog niet. Het is wel belangrijk dat ze binnen 4 dagen door jullie wordt opgehaald en jullie mogen er 24 uur over nadenken of jullie er voor willen gaan.’
Wow! Nu gaat het wel heel snel ineens. We zijn amper een maand geleden door de selectieprocedure heen om goedgekeurd pleegouders te worden en nu is er al een match! We kunnen het bijna niet geloven.
Ik heb wel nog één vraag: ‘Hoe oud is het kindje?’ ‘Ze is van 11 november.’ Antwoordde ze. ‘Euh van welk jaar?’ vraag ik verward. De vrouw van pleegzorg hoorde de verstrooidheid in mijn stem en lachte: ‘Mevrouw, 11 november van dit jaar he, ze is nog maar 13 dagen oud.’ Oh een pasgeboren baby, wat geweldig! ‘Ze ligt op de kraamafdeling en het is misschien stom om te zeggen, maar ze ligt daar in de weg.’ Daarom is het dus nodig om haar zo snel mogelijk op te halen. Ik beloof dat we de volgende dag terugbellen om door te geven wat ons besluit is. Terwijl ik de telefoon weer neerleg en Bert aankijk weten we op dat moment allebei dat er geen twijfel is: deze kleine meid komt naar ons! We gaan pleegouder worden en deze meid is heel erg welkom!
Shutterstock foto door Ramona Heim van kleine baby
