Vandaag is het 1 maart 2011. De dag waarop ik officieel uit dienst ben van het bedrijf waar ik 21 jaar heb gewerkt. Het bedrijf dat 5½ maand geleden als gevolg van de crisis de beslissing nam mijn functie te laten vervallen. Het bedrijf dat ooit in mijn familie was en mijn toekomst had kunnen zijn. Dat bedrijf is nu mijn verleden.
Het is nu dus definitief en dat voelt vreemd, ondanks het feit dat ik er al die maanden niet meer geweest ben. Ik werd namelijk met onmiddellijke ingang vrijgesteld van werk, mocht nog mijn spullen pakken en moest toen gaan. Elke week kom ik er wel een keer langs: als ik mijn zoon terug breng naar zijn vader of als ik op weg ben naar mijn ouders. Soms kijk ik, soms niet. Soms doet het me weinig tot niks en soms doet het me veel pijn. Mezelf kennende zal dat wel altijd zo blijven.
Vandaag is natuurlijk ook de eerste dag van de rest van mijn leven. Een leven waarvan ik nog heel wat jaartjes wil blijven genieten. Samen met mijn gezin en allen die me lief zijn. En alhoewel het me nog niet gelukt is een nieuwe baan te vinden, prijs ik me gelukkig met alles dat ik heb. Vooral met mijn gezondheid want de rest is maar heel betrekkelijk.
Dus zeg ik: Pluk de dag en geniet van alles om je heen!
Zie het als tijd voor jezelf, tijd die je
ongetwijfeld hebt gekregen om er voor jezelf
iets uit te halen op wat voor manier dan ook.
Er komen ongetwijfeld weer mooie dingen op je pad!
Hee Lieffie, en zo is het maar net en dat weten wij allebei heel erg goed. Geniet en leef je leven nu. En die baan, die komt voor jou. Een hele dikke knuf. Je vriendin.