Poffertjes voor een pamper, door Claudia van den Heuvel

Om drie uur hebben we afgesproken op het Centraal Station om een culinaire evenement met een bezoekje te vereren. Het zonnetje schijnt, de groep is compleet en vlot lopen we naar het plein.

“Mama, ik moet plassen”, zegt Jongste.

Zucht, we zijn werkelijk nog geen vijf minuten binnen de hekken en het eerste bezoek aan de onwelriekende-cabin-wc is al een feit. “Ja, schat, kom we gaan”,  zeg ik en op het moment dat ik op wil staan, voel ik spetters tegen mijn been. Jongste heeft een overvolle blaas en vindt het blijkbaar niet nodig dit op te houden tot de poep-en-plas-trailer. “Jongste, wat doe je nou? Vlug iedereen z’n tas omhoog, Jongste doet een plasje!”

Gelukkig heb ik steevast een luiertje of onderbroekje in mijn tas, maar deze zijn vandaag, om onverklaarbare redenen, thuis gebleven. “Maar meisje toch, waarom zeg je dat niet eerder?”

Geen antwoord.

Ik neem haar mee naar de wc en doe snel haar broekje uit. Gelukkig heeft ze een rok aan die nog helemaal droog is. “Mama, ik wil niet meer lopen, mijn schoenen zijn heeeuuulemaal nat, mam”.

Ik til haar op en samen lopen we terug naar het terras. De schoentjes worden in de zon gezet om te drogen en Jongste gaat op haar stoel poffertjes zitten eten. Kennelijk kan ze zich er niet druk om maken dat ze nu in haar blote billen zit, maar haar moeder voelt zich er toch niet helemaal okay bij.

“Ik ga dadelijk wel op zoek naar iets droogs”, meld ik mijn gezelschap, “dit is toch ook niet de bedoeling”.

Maar ja, hoe doe je dat?

“Hallo, heeft u misschien een onderbroek voor mij?” Voelt toch vreemd, dus ik twijfel. Als Jongste begint te wiebelen op haar stoel en met haar zus over het terras wil gaan jumpen, besluit ik de gok toch maar te wagen. Zorgvuldig scan ik het publiek en zoek naar een familie met een kind in ongeveer dezelfde klasse. Luier-maatje 5, zeg maar.

“Aha”, zeg ik, “daar loopt iemand met een grote tas en twee kinderen. Kom Kleine, we gaan een luiertje scoren”.

Gedecideerd loop ik op het stel af.

“Dag mevrouw, misschien een rare vraag, maar heeft u misschien een luier voor me? Het zit namelijk zo…”, en ik leg haar de situatie uit. De vrouw snapt het probleem en duikt in haar luiertas voor een mooie pamper. “Dank u wel hoor, u krijgt van mij een paar consumptiebonnen.” “Nee nee, dat hoeft niet hoor, is echt niet nodig”. “Alstublieft mevrouw, ik ben u erg dankbaar.”

Uiteindelijk gaat de dame overstag en met een goed gevoel loop ik wederom naar de trailer.

“Mama, dat zijn hele dure luiers hè? Die heb jij nooit hè?” “Ja, dat klopt, deze luier heeft me 3 euro gekost, dus ik hoop dat je ‘m mooi vindt.” “Maar mama, ik wil liever een luier met Winnie de Pooh erop, en mijn schoenen zijn ook nog nat”. Gelukkig kunnen we beide de humor van de situatie wel inzien en opgelucht lopen we weer terug naar ons plekje. “Mama, ik moet óók plassen”, hoor ik Oudste in mijn oor fluisteren.

Nee hè, daar gaan we weer.

“Oké, kom maar mee”, en voor de zoveelste keer loop ik over het terras naar het plashok. Het dochtertje van het aardige stel zie ik heerlijk een portie poffertjes wegwerken van mijn bonnen. “Mama, ik doe de luier even uit hè?” We zijn inmiddels thuis en de meiden maken zich klaar om naar bed te gaan. Een overvolle luier beland op de grond. “Poeh zeg, die is zwaar hè mam? Heb ik goed gedaan hè?” “Wat schat, wat heb je goed gedaan?” “Nou, die dure luier heb ik mega-goed gebruikt, dat noemen ze profiteren hè? En jij hebt nooit van die dure, dus vannacht ga ik maar geen plasjes in mijn luier doen”.

Volgende week wordt ze drie. Al een jaar zindelijk en sinds kort ook de nachten droog. En haar moeder sleept nog steeds een reserve-luiertje en onderbroekje mee.

Behalve dan die ene zonnige zondagmiddag in mei……….