Postnatale depressie. Overkomen en overwinnen.

En daar sta je dan. Paginavullend, in de extra bijlage van de krant. Het is mijn eerste online ‘outcoming’ over datgene wat mijn leven, en dat van ons gezin, al ruim anderhalf jaar in de greep heeft: mijn postnatale depressie ofwel een postpartum depressie.

Waarom zo vol in the picture? Omdat ik andere moeders die dit is overkomen of erger, nog overkomt, een hart onder de riem wil steken. Omdat ik het taboe op een depressie wil doorbreken. Om te laten zien dat het iedereen kan overkomen. Dat het niet iets is waar je voor kiest en omdat het vaker gebeurd in je directe omgeving dan je denkt.

Laten we voorop stellen dat ik al die tijd NOOIT iets op de social media heb gedeeld over mijn toestand. Ieder zijn ding, maar dat is niet mijn ding. Sommige dingen houd ik liever privé. Dit is niet iets wat je zomaar op straat gooit. Nu, iets meer dan een jaar na mijn ‘echte’ breakdown, werd ik benaderd mee te werken aan een reeks over een nieuw begin. Na lang nadenken besloot ik mee te werken met als doel het taboe te doorbreken. Want als er iets is wat ik gemerkt heb dan is dat, wanneer mensen weten wat er gaande is, er zóveel mensen zijn die ermee te maken hebben! Én dat het belangrijk is zo snel mogelijk in te grijpen wanneer je een moeder ziet worstelen.

Postnatale depressie, de worsteling

Hoe belandde ik in de Postnatale Depressie. Na een traumatische bevalling van ons tweede kind, verlangden we naar een derde, wat een lang gekoesterde wens was. In overleg met de gynaecoloog, bij wie ik onder behandeling bleef, besloten we ervoor te gaan. Ik was ervan overtuigd de vorige ervaring achter me te kunnen laten en in dit geval zou het toch een geplande keizersnede worden (de vorige 2 kwamen ook middels een keizersnede ter wereld).
Middenin de zwangerschap lag ik ’s avonds huilend op de bank van angst voor de bevalling. Ik had me vergist, ik kón het niet! EMDR-therapie hielp de angel uit de angst te halen en mijn zoon kondigde zich een week eerder dan de geplande datum aan. Geen tijd dus om over dingen na te denken, al zat ik trillend van angst, nog zonder mijn man die in een operatiekostuum werd gehesen, in de OK voor een ruggenprik (die weer niet lukte).
Mijn zoon werd geboren en bleek direct een huilbaby. De verpleging haalde hem uit eigen beweging bij me weg om me wat rust te gunnen. Thuis bleek dat echter, met ook nog 2 dochters van 6 en 4 jaar oud, een onmogelijke opgave. Mijn aantal uren slaap per 24 uur was na een paar maanden in het gunstigste geval 5 uurtjes, en daarvoor nog minder.

Ik faalde als moeder, vrouw en onderneemster

Op de momenten dát hij sliep, liep ik op eieren. Snel even dit, snel even dat. Want was hij wakker, dan huilde hij aan één stuk door. Wipstoelen, draagzakken, voeding etc etc, alles was al geprobeerd. Hongerig, dat was hij wel. En gefrustreerd, nu nog. Uiteindelijk stond ik zó strak van de stress dat dit omsloeg in angst. Echte angst, voor de volgende dag die kwam, om boodschappen te doen, om naar afspraken te gaan. Ik kon gewoon niet meer, ik sliep niet meer, herkende mezelf en mijn emoties niet meer en knapte om het minste en geringste. De postnatale depressie was een feit. Mijn lichaam herstelde niet, hield vocht vast en mijn leverwaarden waren niet goed. Dit kon niet langer zo doorgaan, al was het alleen al voor de kinderen die een heel andere mama zagen, wat hen ontzettend verontrustte. Ik heb na zijn geboorte 5 maanden lang gevochten, ècht gevochten en geworsteld om het zelf te redden. Mijn ogen waren dik van het slaaptekort en het vele huilen. De woede uit onmacht, je kind wel uit het raam willen gooien of zelf tegen een vrachtwagen willen rijden….ik was op, ik wilde rust.

Tot ik wéér een nacht had dat ik, ondanks dat ik zo vreselijk moe was, gewoon niét kon slapen. Ik brak, had zelfs koorts, wekte mijn man en stortte in. Het was tijd om de huisarts te bezoeken. Zij zag het al aankomen en kon niets anders concluderen dan een postnatale depressie. Het was alsof er een last van mijn schouders viel en ik bleef huilen. Nu moést ik wel hulp inschakelen. Die hulp werd ook zo snel mogelijk ingezet. Aan alle kanten werd ik bijgestaan. Professioneel door een psychiater, psycholoog en tweemaal per week psychologische intensieve thuishulp. Daarnaast kreeg ik ontzettend veel hulp van mijn man, ouders en vrienden. Het is hartverwarmend te zien hoeveel mensen hun hulp aanbieden, begrip tonen, je steunen en dingen uit handen nemen.

Accepteren dat je patiënt bent is erg moeilijk, het is een proces, maar zo belangrijk. Uiteindelijk bleek medicatie nodig. De wereld raasde door, en ik stond stil. De medicatie, die enkele keren verhoogd is, zorgde voor diepe zwarte dalen, maar sloeg uiteindelijk goed aan. Het duurde lang om uit het dal te komen met steeds 2 stappen vooruit en eentje terug. Nu ik weer overzicht krijg, de horizon weer zie en de berg weer op ben geklommen, zie ik nog beter uit welk diep zwart gat ik ben geklommen. Nooit had ik verwacht dat dit mij zou overkomen. Wat er ook was, ik sloeg me er altijd zelf wel doorheen. Nu moest ik accepteren dat ik het dit keer echt niet zelf kon.

Nu ik aan de betere hand ben, weer volop aan het werk ben en de medicatie afbouw, kan ik zeggen dat ik er nóg sterker uit ben gekomen. Ik sta (op een enkel hormonaal moment in de maand 😉 ) positiever in het leven, laat dingen gemakkelijker los. Heb geen zin en tijd in negatieve energie en weet dat het helpen van anderen iets heel waardevols is. Voor een ander én voor jezelf. Mijn man en ik zijn (nog) hechter en de relatie met mijn ouders en vrienden is nog intenser. En de band met mijn zoon? Die is, juist door alles, heel bijzonder. Dikwijls heb ik hem vervloekt en met regelmaat drijft hij mij nog steeds tot waanzin. Maar boven alles is hij onze kers op de taart, mijn mooiste cadeautje, mijn vriendje, mama’s ventje, mijn knuffelbeer, mijn boefje…mijn trots!

Mijn doel met dit blog over postnatale depressie?
Doorbreek het taboe en laat moeders dit gevecht niet alleen voeren! Neem ze zoveel mogelijk uit handen en zoek hulp. Laat merken dat ze er niet alleen in staan. Dat het GEEN FALEN is!!
Want zo voel je je in een postpartum. Je faalt in alle opzichten. Maar dit is iets dat je overkomt en niet waar je voor kiest.
Is het jou allemaal teveel en blijven de tranen komen? Check de symptomen en behandelingen hier , ERKEN wat je hebt en onderneem iéts. Neem iemand in vertrouwen en ben eerlijk tegen jezelf, je gezin en partner.
Ik hoop met deze blog moeders te steunen en hen het gevoel te geven absoluut niet de enige te zijn die dit overkomt.

Herken je iets? Wil je me iets vragen of kan ik je ergens mee helpen? Mail me op marjolijn@mamsatwork.nl

Liefs, Marjolijn