Een tijdje geleden viel er bij mij een brief in de bus met een oproep voor deelname aan bevolkingsonderzoek voor baarmoederhalskanker. Even slikken. Mijn moeder was namelijk 22 toen ze dat kreeg en haar werd na mijn geboorte verteld dat ze nooit meer kinderen zou kunnen krijgen. Gelukkig hadden ze ongelijk en kreeg ik nog twee zusjes. Wel houd ik dit gegeven altijd in mijn achterhoofd en bij ongewone klachten laat ik meestal op eigen initiatief een uitstrijkje maken. Nu ik automatisch een oproep krijg, betekent dat ook een andere reden om even te slikken. Die eerste oproep krijg je namelijk in het jaar dat je 30 bent geworden of wordt. Ik hoor je denken, o nee, weer zo’n hysterische twintiger die moeite heeft met volwassen worden. Maar het is natuurlijk toch best een puntje. Dertig worden.
Voor een uitgebreide overdenking verwijs ik je graag naar de column van Sara Kroos in Viva deze week, zij zit blijkbaar met hetzelfde euvel en heeft het gevoel erbij heel goed verwoord. Al die dingen heb ik ook overdacht, maar je kunt er natuurlijk ook gewoon een gezellige draai aan geven. Mijn vriendinnetje is me afgelopen december al voorgegaan en dat hebben we samen eens goed gevierd met een city-trip waarvan de details niet geschikt zijn om hier neer te tikken. Laten we zeggen dat de wijn rijkelijk vloeide en we de dansvloer flink onveilig hebben gemaakt. Nu zij dus 30 is en ik 29 maar bijna 30, is er natuurlijk geen klap veranderd in vergelijking met vorig jaar. Misschien zijn we een beetje ouder en een beetje wijzer (lees: minder naïef), maar van binnen zijn we nog steeds die meisjes van langer geleden. En al worden we 40, 50 of 60, ik geloof en hoop dat dat nooit verandert. Ik kijk nu al uit naar míjn city-trip in november, dan proosten we op het 30 zijn, en beginnen we gewoon aan de rest van ons leven. Laat die eerste rimpel maar komen. Te beginnen met een kleintje dan. En over 10 jaar mag ook…
