Het zal je zoon, man, vader, vriend of partner maar zijn.
Prins Friso overleden
Eerlijk gezegd kwam het voor mij toch nogal onverwachts. Toen Prins Friso net zijn ski-ongeluk gehad had waren we er helemaal vol van. Niet alleen ik en mijn gezin (wij zouden de week erop vertrekken om te gaan skiën), maar heel Nederland en ook het buitenland was er vol van.
Maar al snel ebt het nieuws weg. Logisch ook, want iedereen hervat zijn eigen leven weer zonder er verder veel bij stil te staan. Behalve voor de direct betrokkenen. In verband met mijn privé situatie en de situatie van mijn ouders heb ik er nog wel heel regelmatig aan gedacht. Wat is het leven waard als je er zelf nog maar zo weinig van meekrijgt ? En hoe moet je daar als kind, partner, vrouw, vader of moeder mee omgaan ? Is ‘de koek op’ op een gegeven moment? Of blijf je trouw iedere dag, iedere 2 dagen, iedere week naar het ziekenhuis gaan om je lief te bezoeken, om te praten, om te huilen…
Ik vraag me zo af hoe dat bij anderen gaat. Uit ervaring weet ik inmiddels dat een gezin met 2 kleine kinderen gewoon doordraait. Of je nu wilt of niet, of je nu zelf verdriet hebt of niet… je kinderen zetten uiteindelijk die stap voorwaarts. En natuurlijk ligt het anders als een opa of oma slecht ligt of je vader. Maar als je daar als klein kind naartoe gaat, en je krijgt geen respons, hoe lang kan je dat dan nog volhouden? Zou dat de reden zijn geweest dat hij in Juli naar Nederland is gekomen? Om zijn gezin rust te gunnen en te proberen een leven zonder hem op te bouwen?
We zullen het waarschijnlijk nooit precies weten. Wel denk ik dat een groot gevoel van verdriet tegelijk ook vergezeld gaat met een gevoel van opluchting. Je leeft naar een afscheid toe. Hoe dicht iemand ook bij je staat, of bij je gestaan heeft… als het contact er niet meer is, of langzaam verdwijnt, of iemand veranderd zodanig dat herkenning verdwijnt, dan is, na maanden verdriet en afstand een gevoel van opluchting deels onvermijdelijk lijkt me, denk je niet?
