Na de weloverwogen beslissing om niet in een IVF traject te stappen, zitten we nu dus middenin de procedure voor pleegzorg. Enorm spannend, maar met één duidelijk doel voor ogen: eindelijk kunnen moederen!
De procedure pleegzorg; spanning ten top
Het spannendste van de procedure pleegzorg is het eerste huisbezoek. Ik voel me op dat moment erg onzeker omdat ons huis niet zo groot is en bovendien is een renovatie zichtbaar nodig. En wat vinden ze van ons? Gelukkig stelt het tweetal van de pleegzorgdienst ons al snel gerust als ze bij ons binnenkomen. Ze willen even zien dat we een slaapkamer over hebben waar het kindje kan slapen. Er staat al een kinderbedje klaar. Ze zijn er ook van overtuigd dat er vast iets moois van ons huis te maken is. Gelukkig maar!
Eerst huisbezoek, daarna twee gesprekken bij pleegzorg
Er worden een hoop vragen op ons afgevuurd tijdens de procedure pleegzorg, maar ze geven ons echt wel het gevoel dat we eerlijk mogen zijn. Ook onze grote kinderwens die maar niet vervuld wordt kan gewoon uitgesproken worden. Zolang we maar beseffen dat dit ons ook kwetsbaar kan maken in het pleegzorgavontuur.
Na dit uitgebreid vragenvuur hebben we nog 2 gesprekken gehad op de dienst van pleegzorg en daarna zijn we klaar om te beginnen aan de vormingsavonden samen met andere kandidaat pleegouders.
Vormingsavonden kandidaat pleegouders
Die avonden zijn echt heel leerrijk. Ze laten ons stilstaan bij het verdriet van de kinderen. Voor ons zal het een blije gebeurtenis worden als het kindje eindelijk bij ons komt, maar voor dat kindje is het wel even anders… die wordt net uit zijn vertrouwde omgeving weggerukt. Ook leren we over hechtingsproblemen. Die komen bij pleegkinderen, net zoals bij adoptiekinderen, veel voor. En wat kunnen we verwachten over de omgangsregeling met de biologische ouders? Allemaal stof tot nadenken. We beslissen tenslotte zelf hoever we hierin willen gaan.
Wachten op uitslag procedure pleegzorg
En dan is het afwachten geblazen… wachten of ze ons daadwerkelijk geschikt vinden als pleegouders of toch niet. We hebben al opgevangen dat er al kandidaten zijn afgekeurd, dus we zijn er niet helemaal gerust in. Op 22 oktober worden we verwacht op de pleegzorgdienst, een dag voor mijn verjaardag. Ik ben al de hele ochtend misselijk van de spanning, er gaat van alles door mijn hoofd. Eenmaal daar aangekomen krijgen we de vraag of we eerst alle uitleg willen of eerst het verdict. “Kom maar op, ik kan echt niet langer wachten,” antwoordde ik.
“Jullie zijn voor ons prima geschikt als pleegouders, proficiat!”
Ik heb altijd gedacht dat ik in tranen uitbarst als ik deze woorden te horen krijg tijdens deze procedure pleegzorg, maar ik blijf verrassend kalm. We doorlopen nog wat onze ‘wensen’ zijn. We komen op de lijst te staan voor een baby van 0 tot 12 maanden die voor langere tijd bij ons zal blijven. “Ga nu maar snel thuis vertellen dat er gezinsuitbreiding komt,” zeggen ze. Bert en ik nemen opgelucht afscheid en lopen naar buiten naar de auto. Nog voor ik de klink van het portier vast heb, gebeurt het: ik barst in tranen uit… wat een blijdschap en opluchting tegelijk! Eindelijk is het zover, binnenkort zal er echt een baby’tje in dat kinderbedje liggen!
We rijden meteen naar mijn schoonmoeder die in spanning op ons zit te wachten. Het is een emotioneel moment, alle stress van de afgelopen tijd komt eruit. Nu kan zij ook gaan vertellen dat de familie wat groter gaat worden. De volgende vraag is nu: Wanneer? Hoe lang moeten we nu wachten op dat telefoontje? Daar maken we ons nog niet te druk over. Nu is het tijd om het eindelijk tegen iedereen te vertellen waar we de afgelopen tijd mee bezig zijn. Iedereen is enthousiast en leeft in spanning met ons mee naar dat moment dat we te horen krijgen dat er een kindje voor ons is.
Shutterstock foto door Elena Srubina
Ik ben Lindsay (34) en samen met mijn man Bert zorg ik voor onze 2 pleegkinderen. Ik vertel jullie op Mamsatwork graag waarom wij voor dit avontuur gekozen hebben. Hoewel we nu ontzettend gelukkig zijn met ons gezin, was de weg ernaartoe niet altijd even gemakkelijk en ik vind het belangrijk dat ik kan schrijven over zowel de mooie als de moeilijke momenten. Daarnaast maak ik zoals alle mama's elke dag wel wat mee met die 2 deugnieten in huis. Lezen jullie mee? Veel liefs, Lindsay.
