Proosten op het leven

Dag lieve, mooie en energieke Sabine. Prachtig mens. Waar je ook bent, een dikke kus van mij… Want vandaag ben je jarig. Als je nog zou leven, zou je vandaag 36 jaar zijn geworden. Maar een noodlottige en fatale val van de trap heeft ervoor gezorgd dat jouw teller op 31 is blijven steken. Met de zwangerschapshormonen nog in je lichaam ging je even een verdiend drankje halen met een vriendin. Misschien wel een proost op bijna 5 weken moederschap? Een avondje weer vrouw voelen, los van je kleine meid?

Wie zal het zeggen… De feiten zijn hard. Haar eerste glimlach was vast voor jou bedoeld maar is verdronken in de vele tranen om haar heen. Je was zo blij met haar. Je straalde toen ik een week voor je overlijden op kraamvisite kwam. Je zat vol plannen. Leuke dingen doen met de kinderen, want we hadden nu allebei een gezinnetje. Naar het Vondelpark voor een picknick! En zeker snel op zoek naar een oppas, want voor jou stond het vast: ik ben moeder maar ook zeker een vrouw.

Daar was ik wel jaloers op. Dat jij al zo snel na de bevalling je oogkleppen van het moederschap kon afgooien. Dat jij al uit eten ging, met je dochter in de maxi cosi of zelfs al dacht over een avondje stappen. Terwijl ik na twee jaar moederschap nauwelijks de deur uit ging zonder de kinderen. Maar dat was jij wel ten voeten uit! Genieten was jouw levensmotto. Altijd vol energie, je leefde elke dag alsof het de laatste zou kunnen zijn. Gelukkig maar, al had je dat wat mij betreft niet zo letterlijk hoeven nemen.

Bien, wat hebben we een lol gehad! Ik kwam boven je wonen, midden in het centrum van Haarlem. Het klikte vanaf het eerste moment. Jij studeerde nog, ik had net mijn eerste baan. Geen geld maar een plezier dat we hadden. Vaak met eten of drank als bindende factor. Je maakte mij deelgenoot van je leven. Van al je diepe dalen en extreem hoge pieken. Ik luisterde en zorgde zo nu en dan dat je de realiteit weer onder ogen zag. Jij daarentegen leerde mij de realiteit zo nu en dan even uit het oog te verliezen. Gewoon gek doen, even niet denken aan de dag die komen gaat. Dat zien we morgen dan wel weer.

Ik ben, toen je een jaar dood was, nog bij je graf geweest om bloemen te leggen. Ironisch genoeg kon ik je niet vinden. Ik heb meer dan een uur gedoold over het kerkhof. En toen ik je had gevonden, was er geen tijd meer om even bij je te blijven. Ik moest mijn oudste van school halen. Wat moet jij daarom hebben gelachen daarboven. Ik rennend langs de zerken, kind in paniek huilend in de buggy en de bloemen steeds krampachtiger tussen mijn handen geklemd. Ja, daar hield je wel van. Humor, uit het leven gegrepen.

Je leeft maar één keer, dus doe de dingen die je leuk vindt. Na je overlijden is jouw waarheid pas echt tot mij doorgedrongen. Ik ben van baan veranderd en even later een opleiding gaan volgen. Alles meer gericht op mijn eigen ontwikkeling en plezier dan op de verwachtingen van anderen. Jij had daar altijd al schijt aan. Soms voelt het alsof jij mij daar een klein stukje van hebt gegeven. Als afscheidscadeau. Want waar jij nu bent, heb je dat vast niet meer nodig. En ik? Ik kan het wel gebruiken. Gelukkig hoef ik maar aan jou te denken om dat stukje te activeren.

Ik denk nog vaak aan je. Aan hoe je was, en hoe het nu met je zou zijn als je nog zou leven. Met je dochter en vriend gaat het goed, heb ik gehoord. Een nieuwe relatie zorgt voor een stevige ondergrond voor jouw mooie bloem om uit te komen. Iedereen heeft de draad van zijn of haar leven weer opgepakt. Al is het hier wel saaier zonder jou. Ik hoop dat er een hemel is, dan kom ik je weer tegen. Maar niet te snel hoor, ik heb nog lang niet alles uit het leven gehaald. Tot die tijd blijf je bij mij in gedachten. En voor nu, neem er eentje van mij. Zet die dooie boel daarboven eens als vanouds op zijn kop. En laat het vandaag een hemels feestje zijn!

Op het leven, proost!

5 gedachten over “Proosten op het leven”

  1. Wat een overweldigende hoeveelheid lieve berichten heb ik op mijn blog gekregen. Niet alleen via mamsatwork, maar ook via twitter, facebook en mijn eigen site. Dat heeft mij gisteren veel goed gedaan.

    De mooiste berichten die ik ontving, zijn toch van haar vader, moeder en tante. De brief raakte hen diep. Fijn dat ik ze dit cadeau heb mogen geven. De brief én de wetenschap dat er gisteren veel mensen met hen hebben geproost op hun prachtig mooie dochter en nichtje.

    Dat ze maar nooit wordt vergeten!

  2. Wat mooi geschreven, dit verdrietige verhaal. Vooral ook mooi dat je nog steeds met je meeneemt wat je van je vriendin ‘geleerd’ hebt.

    Mijn moeder overleed ook na een val van de trap toen wij 1, 3 en 4 waren. Voor de buitenwereld lijkt het alsof het leven na verloop van tijd weer gewoon doorgaat. Maar voor de achtergebleven kinderen voelt dat niet zo. Ik ben nu 36, ruim 11 jaar ouder dan zij ooit werd, en heb ook 3 kleine kinderen. Ik denk nog elke dag aan haar. Deels omdat ik een/mijn moeder mis, ook omdat ik nu het leven lijdt dat zij toen had. Maar vooral ook omdat ik ben geworden wie ik ben, door wat wij als gezin hebben meegemaakt. En weet je… daar ben ik heel trots op.

    Ik hoop dat je dit verhaal over een paar jaar over kunt brengen op de dochter van je vriendin. Het is zo’n mooie en frisse beschrijving van hoe ze was. Ik zou er alles voor over hebben om zo’n mooi verhaal over mijn veel te vroeg gestorven moeder te horen. En al helemaal zo’n mooi verhaal.

  3. Hi Nienke,

    Net mijn tranen in weten te houden…. staat toch wat raar op het werk!
    Wat onwijs mooi geschreven en wat weet je me hiermee te raken.
    Proost op het leven!

  4. Lieve Nienke,

    Ik zou (bijna) denken dat ik zwanger ben… en dat de hormonen ontzettend opspelen. Je verhaal heeft me zo aangegrepen, dat ik weer even grip moet krijgen.

    Mooi beschreven hoor, maar wat ontzettend verdrietig dat het zo heeft moeten lopen. Ik kan alleen maar denken… wat als mij dat nou zou overkomen.

    Nooit ben ik bang geweest om dood te gaan, ik heb vertrouwen genoeg in wat daarna komt. Maar sinds ik kinderen heb voelt dit toch anders. Ik moet er niet aan denken dat je ze alleen zou moeten laten als ze nog zo klein zijn en nog zoveel te leren en te ontdekken hebben.

    Ik proost met je mee, en wens je veel sterkte toe!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven