“Mama, wij gaan naar Walibi in de vakantie,” zegt onze jongste puber van veertien jaar. Hij kiest het goede moment uit om dat mede te delen, want ik zit achter de computer te werken. Het dringt niet echt tot me door dat mijn puber alleen weg wil, maar ik zeg: “Schrijf maar in de agenda.”
Ik was Walibi alweer vergeten totdat we aan tafel zitten en hij erover begint. “Als, we naar Walibi gaan,” zegt hij. Ik schrik op. “Ho,ho, met wie wil je eigenlijk naar Walibi en wie heeft toestemming gegeven dat jij daarnaartoe gaat?” vraag ik verbaasd. Hij noemt wat jongensnamen en zegt dat ikzelf toestemming heb gegeven dat hij dat mag. En dat heeft hij ook al aan zijn vrienden door geappt. Dus.
Vanaf welk moment laat je je puber alleen op pad gaan?
Een paar seconde graaf ik terug in mijn geheugen. Ik twijfel even, maar volgens mij is er nergens een ja-dat-is-goed over mijn lippen gekomen. De vraag óf hij alleen op pad zou mogen gaan heb ik volgens mij nooit gehoord van mijn puber. Omdat ik er niet honderd procent zeker van ben, (Hellupppp mijn geheugen laat me in de steek!) check ik het even bij zoonlief. Volgens hem was het feit dat hij het in de agenda moest schrijven een ja-je-mag-naar-Walibi. Zo zie je maar weer hoe belangrijk communiceren is met pubers, al geldt dat natuurlijk niet alleen voor pubers. Ik zag pas een mooie spreuk hierover: ‘Communiceren is zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten.’ Dit was duidelijk zo’n gevalletje.
Alleen naar Walibi
Maar goed, het Walibi probleem was nog niet opgelost. “Ik weet niet of ik het wel zo’n goed idee vind dat jullie met z’n allen met de trein naar Biddinghuizen gaan,” zeg ik bezorgd tegen een steeds sipper kijkende puber. Dit pretpark ligt honderddertig kilometer bij ons vandaan. Om daar te komen moet er eerst een trein genomen en daarna de bus. Ook moeten ze dan overstappen van de ene in de andere trein. Ik vind dat best spannend om mijn puber alleen weg te laten gaan en zie direct een heleboel beren op de weg. Beren in de zin van de verkeerde trein pakken, verdwalen, enge mannen, de trein missen op de terugweg enzovoort. Volgens mijn zoon is er één vriend die vaker alleen met de trein naar Biddinghuizen is geweest en hij weet hoe het werkt. Ik wil het toch even checken, en app de moeder van die jongen. Ze beaamt dat hij weet hoe het werkt qua treinen en verbindingen. Ik vertel mijn zoon dat ik erover na moet denken. Hij appt zijn vrienden: “Negentig procent zeker dat ik niet mag…en een sip gezichtje.”
Alleen op pad als puber met je vrienden
’s Avonds op de bank zoek ik contact met mijn moeder. “Mam, hoe oud was ik toen ik alleen op Tienertoer ging?” Tienertoer, dat was echt gaaf. We zijn meerdere keren met een groep jongens en meiden vier dagen door het hele land gereisd. Het was de tijd van mijn leven! Zonder ouders zo ver mogelijk, en lang mogelijk weg. Alleen op pad, zelf bepalen waar we in en uit stapten, dat was als puber het ultieme gevoel van vrijheid! We hebben alle uithoeken van Nederland gezien, het strand, diverse pretparken, en natuurlijk de grote stad, Amsterdam. We hebbe leuke collega Tienertoerreizigers ontmoet waar later nog contact mee is onderhouden. Het waren de vier leukste dagen in de zomervakantie.
Het geluid van mijn telefoon brengt me weer terug in het hier en nu. Mijn moeder stuurt me een berichtje. “15!” staat er in mijn schermpje. Ow. Vijftien. Mijn puber is nu nog wel veertien, maar volgende maand is hij jarig. Ik realiseer me dat ik dus even oud was als hij nu is toen ik heel Nederland door ging met de trein.
Walibi, heette dat vroeger niet Six Flags Holland ofzo? Volgens mij zijn wij daar ook eens ooit geweest met Tienertoer……… “Zullen we hem toch maar laten gaan?” vraag ik manlief.
