Zelf zijn we het allemaal geweest, puberende tieners. Vol van heerlijk opspringende hormonen die gepaard gaan met de o zo bekende snauwen. Om nog maar niet te spreken van de groeispurten en bijbehorende vreetbuien, die de voorraadkasten hier behoorlijk laten slinken. Herkenbaar? Onze puberdochter weet er wel raad mee. Continue zeurt ze dat er toch niks lekkers in de kast ligt…. of dat we alweer bonen eten… en een week erna roept ze ‘waarom eten we nooit bonen’ ?!? Snap jij het? Ik soms niet meer; ) .
Puberdochter en haar capriolen
Mijn dochter heeft van jongs af aan al een temperamentvol karakter. Nu, met de puberteit is puberdochter extra temperamentvol. We zijn een samengesteld gezin en mijn vriend kan alleen maar alles goed doen bij haar, terwijl ik de raar dansende Shakira ben (lees: billenschuddende moeder). Vriendlief kan in joggingbroek naar buiten gaan zonder commentar te krijgen, maar ik? Oh nee ik krijg dan te horen dat ik mezelf ‘normaal’ moet aankleden anders loopt kindlief voor paal. Ik grinnik dan altijd maar en vraag dan aan haar ze dan wil dat ik aantrek. Standaard antwoord is dan ‘nou gewoon iets normaals’ 😀 . Vriendlief loopt dan hard lachend verder, ik sjok erachteraan en stampvoetende puberdochter volgt als laatste. En zonnebrillen ? Taboe! Volgens haar zet ik haar voor schut als ik een zonnebril draag (?).
Laatst kwamen er op een zondag vriendinnetjes mee naar huis. Mijn dochter kwam de woonkamer binnen en zag mij bezig met het strijkgoed in mijn tijgerprint badjas. Niet zo’n succes, dat an je je vast wel voorstellen. Ze keek mij nijdig aan en zei ‘Maaaaaam!’ ‘Nou dan gaan we wel boven zitten want je ziet er zo niet uit’!!! Oké dan, bedankt…
Een dag later komt ze thuis uit school, ik vraag of ze de spullen die ik op de trap gelegd heb mee naar boven wil nemen, ze zucht en zegt jahaaa! Ah fijn! Er gebeurt iets. Of toch niet?Als ze gaat buiten spelen kan er nog net een doei vanaf. Ik zucht, ga kijken op de trap en de spullen zijn alleen een trede verschoven! Grrrr. Ik bedacht me het te laten liggen, dan kan ze dat straks alsnog doen. Om 18.00 uur is dochterlief nog niet thuis (was wél de afspraak). Om kwart over komt ze eindelijk aankakken om te gaan eten.
Ze eet haar prakje al kletsend op en zonder gezeur dit keer! Na het eten helpt ze mij zelfs met afruimen en zegt ‘mam ik help je wel even want jij hebt het ook druk hè’. HUH? What happend?
Na alles opgeruimd te hebben komt ze bij mij op schoot zitten op de bank en kijkt mij lief aan. ‘Mam’, zegt ze. ‘Ik vind jou echt wel lief hoor, ik kan er soms niks aan doen dat zijn mijn hormonen, ik ben dan zomaar uit het niets opeens boos dan of chaggie’. Ik kijk haar aan en zeg tegen haar ‘dat weet ik schat, maar zullen we het morgen proberen anders te doen dan’? Ze lacht heel lief naar me en zegt ‘Mam ik hou van jou’. Natuurlijk beaam ik dat gevoel ook: ‘Ik ook van jou mijn heerlijke puber’ 😉 .
S`avonds als ze slaapt ga ik nog even bij haar kijken. Wauw wat wordt ze groot, ze gaat bijna naar de middelbare school. Mijn hart smelt als ik haar daar zo lief zie slapen. Ik fluister nog zachtjes ‘slaap lekker puber van mij’, en geef haar een kus ’tot morgen’.
Hoe bijzonder is het dat die hormonen van het een op het andere moment de boel kunnen verzieken, om vervolgens als een soort van liggende storm weer af te nemen. Ik kan er soms geen touw aan vast knopen aan die puberdochter van me. Herkenbaar?
