Al ruim tien jaar zijn wij de trotse eigenaren van een vakantiehuisje in Frankrijk. We zijn er als gezin vaak geweest en hebben het altijd naar onze zin gehad. Maar dan komt de tijd dat ze niet meer mee willen. En wat doe je dan? Laat je ze dan samen thuis? Pubers opvoeden blijkt niet zo eenvoudig, of toch wel?
Niemand laat zijn eigen ‘kind’ alleen…
We hebben er lang over nagedacht, maar kwamen tot de conclusie dat we het nog niet aandurfden. “Waarom niet” vroegen mensen die ons gezin niet goed kennen. “Die meiden van jullie zijn toch al zestien en twintig?” In het begin schoot ik gelijk in de verdediging en vertelde van de kaarsen die ‘s nachts waren blijven branden en de sleutels die aan de buitenkant van de deur waren blijven zitten, maar dan zeiden die mensen: “Ach … dat kan toch gebeuren?”
Natuurlijk beloofden ze iedere keer dat ze beter zouden opletten, maar ondertussen bakte onze jongste dochter “Blackies” in plaats van “Brownies” (column) in onze combimagnetron en stonk de keuken nog weken naar rook.
Lees ook: Asociaal pubergedrag met mobieltjes los je zo op
Pubers opvoeden betekent inventief zijn
De vakantie kwam steeds dichterbij en net op het moment dat wij dachten: “Nou… dan blijven wij ook maar thuis dit jaar”, kwam de oplossing:
Een vakantiepark bij ons in de buurt deed een (nog niet gerenoveerde) bungalow in de aanbieding en dus boekten wij twee weken voor de prijs van één.
Samen haalden we de boodschappen en toen al hoorde ik mijn oudste dochter tegen haar zusje zeggen: “Nee hoor… niks kant en klaar maaltijden. Wij gaan lekker zelf koken!” Er werden vrienden gebeld en logeerafspraken gemaakt en wij… wij gingen heerlijk relaxed op vakantie, pubers opvoeden was nu even niet aan de orde.
En daar zaten we dan in ons huisje. Geen gezeur over het late tijdstip van eten (en wat we eten) en geen geruzie aan tafel. Mijn man deed zijn klusjes en ik las zowaar een boek (bijna) in één keer uit. Maar… wat was het stil!
Natuurlijk was ik nieuwsgierig hoe het met onze dametjes zou zijn en wenste stiekem dat ik even om een hoekje zou kunnen kijken. Hielden zij zich aan de parkregels (die wij voor vertrek zorgvuldig met ze hadden doorgenomen) en zouden ze wel goed eten?
Na een paar dagen besloot ik om een Whatsappje te sturen en typte luchtig: “Hoe gaat het dames?”
“Ik voel me net papa”
Tot onze stomme verbazing ontpopte onze oudste dochter zich als een echt moedertje en deed na haar werk gewoon nog even wat boodschapjes. Vol trots vertelde ze dat ze daarna ging koken en samen met haar vriend (die natuurlijk ook mocht blijven slapen) alles weer netjes opruimde. Ik zei dat ik het geweldig vond, maar toch iemand miste in haar verhaal. “En wat doet je zusje dan?” vroeg ik.
“Nou mijn zusje doet bijna niks” was haar antwoord. “En je zult het niet geloven mam, maar ze laat echt alles achter haar kont slingeren. (boos nu) “Gisteren was ik het zo zat, dat ik alles zo in haar bed heb gekieperd. Ik voelde me net papa!” Lachend keken mijn man en ik elkaar aan, want wat was dit een goede leerschool voor onze oudste dochter geweest. Nu die kleine nog!
Lees ook: Chronisch moe zijn ze; waarom tieners meer slaap nodig hebben
