Als ik mijn twee dochters zie vertrekken met mijn autootje, breekt er iets in mij. Ik zie twee arrogant lachende gezichten achter het raam en ze zwaaien. “Dag Mama… haha… mama vindt alles goed!” Pissig ruim ik op: Hun borden van het avondeten en in de kamer de restanten van een dag thuis hangen. “Waar ben ik nou mee bezig”, zeg ik tegen mezelf. “JIJ hebt bijna de hele dag gewerkt! Dit hou je toch niet langer vol?” Er moet iets gebeuren met mijn pubers en hun puberteit.
Puberteit en mijn eigen gezondheid
Ik zie de film van gisteren aan mijn ogen voorbij trekken: Hoe ik bij onze huisarts zat en mijn verhaal vertelde. Over mijn gezondheid die steeds slechter wordt en alle onderzoeken die ik daar al voor had gehad. “Waarom hoestte ik al jaren en waarom ben ik de laatste tijd altijd zo moe en ongelukkig?” Het is vast de overgang riepen mensen om me heen, maar degene die mij wat beter kennen weten dat onze thuissituatie verre van rooskleurig is. Zij weten dat de puberteit bij mijn dochters ook een rol speelt.
Thuissituatie
Een altijd werkende man en twee dochters, waarvan de oudste inmiddels bepaalt wat er in huis gebeurd. Dat mijn man de moed al even geleden heeft opgegeven begrijp ik nu pas, maar toen noemde ik het vluchtgedrag. Ik verbood hem om boos te worden op onze dochters en ruimde vaak vlak voordat hij thuis kwam snel alles op. Bang voor ruzies en geen zin in confrontaties. Ik wilde het zo graag gezellig hebben. ‘Het ideale Libelle gezin’.
Braaf reed ik al jaren met mijn autootje naar de tennis- en pianolessen en dan stond ik daar gewoon drie kwartier te wachten totdat de dames klaar waren. En sinds onze oudste dochter haar rijbewijs had was ik gewoon steeds vaker mijn auto kwijt.
Met de auto of de fiets?
“Jij bent gek”, zei mijn man. “Weet je dat ze ’s avonds gewoon met haar vrienden gaat rijden en mooi weer speelt met jouw auto?” Als ik haar verdedigde en zei dat ze moest blijven oefenen met autorijden en dat het voor meisjes gevaarlijk was op de fiets ’s avonds laat, dan keek hij me smalend aan: “En als ze gaat stappen dan ’s nachts? Dan gaat ze toch ook met de fiets?”
Ach… Ik wist het wel. Hij had gelijk, maar ik wilde zo graag dat ze het leuk hadden. Niet dat ik geen leuke jeugd had gehad, maar mijn moeder was toch nooit die moeder geweest die IK nu probeerde te zijn. Puberteit of niet. Ik moest het vroeger allemaal zelf maar uitzoeken.
Alles maar goedvinden voor de lieve vrede
Moe plofte ik op de bank en drukte via de afstandsbediening de TV aan. “Laat ze maar gaan”, dacht ik “dan heb ik even rust!” Ik belandde midden in een programma van “The Nanny” en het ging over een stel dat inmiddels al uit elkaar was. Samen hadden ze één kind waar ze zielsveel van hielden. Kennelijk wilden ze het kind niet de dupe laten zijn van hun scheiding en daarom vonden ze alles goed.
Maar… inmiddels at het kind bijna niet meer en sliep ze elke avond bij haar moeder in bed. Uiteraard maakten de ouders zich grote zorgen over haar welzijn en hadden ze de hulp ingeroepen van dit programma. Natuurlijk gebeurde er wat er altijd gebeurde, want niet het kind was schuldig in dit verhaal, maar in dit geval voornamelijk de moeder. Zij was té lief, vond alles goed en eigenlijk mocht haar man niet helpen met de opvoeding. Hij moest alles doen zoals zijn prinsesje het wilde en veegde zelfs haar zesjarig kontje nog af.
Ze moet gelukkig worden
Toen er werd gevraagd of moeder zelf problemen had gehad in haar jeugd en het daar mee te maken zou kunnen hebben, begon ze bijna te huilen. “Ik wil alles voor haar doen”, zei ze. “Ze moet gelukkig worden!”. The Nanny nam haar in haar armen en sprak de wijze woorden: Als je van haar houdt dan moet je haar nu gaan loslaten. Je moet haar leren dat ze al heel veel zelf kan, ook al vindt ze dat niet leuk. Want zolang jij dat voor haar blijft doen, zal ze dat nooit zelf gaan doen. En… natuurlijk wordt ze dan boos. Ze zal je een stomme moeder vinden en zelfs driftbuien krijgen, maar je moet het wel volhouden anders zal het altijd zo blijven en zullen jullie nooit gelukkig worden.
Ik slikte mijn tranen weg. Zo… dit kwam even hard aan bij een hoog gevoelig iemand als ik. Ik liep naar boven maar het was voor mij nog te vroeg om te gaan slapen. Ik kon ook nog helemaal niet slapen, want dit verhaal had me enorm aangegrepen. Ik hoopte dat deze leuke mensen (die volgens mij best nog van elkaar hielden) weer bij elkaar zouden komen.
Puberteit ten top
Onze dames waren ook nog wakker en hadden de badkamer wederom als zwijnenstal achtergelaten. “Ruimen jullie nog even op?” vroeg ik vriendelijk.
Beide dames gaven niet thuis en gaven vooral de schuld aan elkaar. Ik moest maar niet zo moeilijk doen. Ik werd boos en schreeuwde dat ik niet langer hun dienstmeid zou zijn, maar ze lachten me gewoon uit en riepen dat ik normaal moest doen. “Normaal” riep ik boos, “wat vinden jullie dan normaal?” “Je moet eens een GEWONE moeder worden, zoals andere moeders”, riep de ene. “Ja“, zei de andere “die doen nooit zo hysterisch!” Ik voelde me onmachtig. Dit puberteit gedrag had ik niet verdiend. Hiervoor had ik ze toch niet op de wereld gezet. Waar was het misgegaan?
Waar is het misgegaan?
De afgelopen jaren is er veel gebeurd: Mijn lieve vader is na een hersenbloeding plotseling overleden en daardoor moesten mijn zus en ik ons ouderlijk huis opruimen en verkopen. Tegelijkertijd moest mijn moeder worden verhuisd naar een zorginstelling, dus echt tijd om verdriet te hebben had ik niet. Toen alles na een paar maanden een plekje had kwam de pijn en het gemis. Mijn oudste dochter vond dat lastig en stootte mij af, maar gelukkig begreep mijn jongste dochter mijn verdriet vaak wel.
Maar de tijd verstreek en helaas kon ook zij geen weerstand bieden aan het dominante en vaak manipulerende gedrag van haar grote zus en zo spanden zij nu tegen ons samen. Ons huwelijk stond menig keer op springen en ik was echt OP! Natuurlijk wist ik dat er heel snel iets moest gebeuren, maar niet hoe.
The Nanny
En nu opeens wist ik het. “The Nanny!” Misschien was zij vanavond niet zomaar op mijn pad gekomen en misschien was het nog niet te laat voor ons. Ik had tegen mijn huisarts gezegd dat ik beslist geen kalmerende middelen meer zou gaan slikken om de situatie thuis de baas te blijven en dat moest ik nu ook volhouden. “Oké… Ik moet het dus anders gaan doen”, zei ik tegen mezelf en langzaam voelde ik dat mijn boosheid veranderde in strijdlust. “Ze willen een gewone moeder? Nou… die gaan ze krijgen”.
Ik opende onze familie-groeps-App (die ooit in het leven was geroepen omdat het zo handig leek, maar helaas meestal werd gebruikt om ruzie met elkaar te maken) en typte: “Als jullie nu niet snel alles opruimen, dan neem ik maatregelen”. Even was het stil, maar al snel zag ik het eerste bericht verschijnen. “Haha… jij maatregelen?” typte de jongste en binnen twee minuten was iedereen online. Er ontstond een heftige discussie. Ik zou voortrekken, liegen en NOOIT iets voor ze overhebben.
Hoe pak ik dit aan?
Na een paar minuten verwijten incasseren was ik er klaar mee en haakte af. Wat nu? Waar kan je grote kinderen nu nog mee straffen? Hun telefoons afpakken was allang geen optie meer maar… MIJN auto!
Om een lang verhaal kort te maken: Ik besloot dat ik mijn auto een week volledig van de aardbodem zou laten verdwijnen, zodat niemand (inclusief ikzelf) hem zou kunnen gebruiken. Natuurlijk had ik dit de afgelopen maanden anders moeten aanpakken, maar daar kon ik nu niets meer aan veranderen. Ik had het verkeerd gedaan. Snel opende ik de familie-app weer, waar de discussie nog in volle gang was.
“Stel jullie nou eens voor hoeveel tijd mama zou krijgen als ik nooit meer jullie taxichauffeur zou hoeven te zijn” typte ik triomfantelijk. “Lekker op de fiets voortaan!” “En… Ook geen auto meer ter beschikking om ’s avonds met vrienden te gaan rijden, waar ik ’s ochtends de restanten nog van vind.” Ik wachtte hun antwoord af, maar binnen vijf seconden waren beide dochters offline. Mama was gek geworden!
Gelukkig kiezen we nu samen hetzelfde pad in deze puberteit
Toch was er nog iemand online. “Goed zo” zag ik op mijn scherm verschijnen met een duimpje. “Mama wordt eindelijk eens verstandig”.
Ik hoop dat het gaat lukken en we ook in deze puberteit weer een gezellige familie kunnen gaan worden. Wat lijkt het me heerlijk om weer zonder ruzie van ons avondeten te kunnen genieten, zonder dat de één na de ander boos van tafel rent. Dat ze vanaf nu hun eigen rotzooi op gaan ruimen en geen dingen meer van elkaar pikken.
Niet meer schelden maar communiceren. En ik… Ik moet sterk worden! Op mijn strepen gaan staan en duidelijk zijn. En natuurlijk zullen ze mij geen leuke moeder vinden maar wat heb ik te verliezen?
Hun liefde voor mij? Mijn liefde voor hun? NOOIT!
Andere herkenbare artikelen over de puberteit:
- Pubertijd meiden, hun gedrag maakt me woest!
- Als pubers alle tijd hebben, puberteit gedrag
- De pubertijd volgens de juf
- Puberteit jongens, de ochtendstress vanuit de puber bekeken
tip: Lees het puberende brein van Eveline Crone met uitstekende reviews!
