Hoe reageer jij op de rapporten van de kinderen? Als het vol staat met negens en tienen is het makkelijk natuurlijk. Maar wat nou als je kind wat minder presteert? En belangrijker nog wel: wat als het je kind rapport stress oplevert?
Dat was bij ons laatst het geval. De school van onze kinderen heeft dit schooljaar besloten om in plaats van drie, nog maar twee keer een rapport uit te geven. De kinderen zijn nu halverwege het schooljaar en kregen voor het eerst (bij zorgen van de school hoor je het natuurlijk wel eerder) hun rapport.
Ze keken er allebei naar uit en bleken toch ook wel enigszins zenuwachtig te zijn. Rapport stress dus. De avond voor D-day kwam onze dochter (7 jaar) namelijk een half uur nadat we haar naar bed hadden gebracht weer naar beneden. Ze kon niet slapen, omdat ze – zoals ze zei – nare gedachten had in haar hoofd. Al snel kwam de oorzaak boven water: rapport stress!
Hoe ga je om met rapport stress bij je kind?
Ise zit in een (nieuw samengestelde) klas, waar het allemaal niet zo lekker loopt. Regelmatig worden kindjes de klas uitgestuurd, wordt de juf boos en kunnen leuke dingen niet doorgaan omdat niet alle kinderen zich aan de regels houden. Ise is daar erg gevoelig voor, kan zich hierdoor slechter concentreren en was bang dat haar resultaten er onder zouden lijden, vandaar de rapport stress.
Lees ook: hoe reageer je bij een slecht rapport?
Ik had kunnen zeggen dat het vast allemaal wel mee zou vallen, maar daarmee zou ik haar gevoel niet erkennen en bovendien weet ik niet of het meevalt. Misschien zijn haar zorgen wel terecht.
Wat kan je als ouder doen aan deze rapport stress?
Mijn man en ik vroegen haar of ze haar best had gedaan, wat ze beaamde. En vertelden haar toen: ‘Het enige dat telt is dat jij vindt dat je je best hebt gedaan. En dat je je realiseert dat jouw belangrijkste resultaten/lessen niet op je rapport staan. Namelijk wat jij leert over je staande houden in een klas met zo veel onrust, over dingen praten die je dwars zitten, over voor je eigen grenzen bepalen en dat op een respectvolle manier vertellen tegen de juf en andere kindjes.
En ja we weten dat je dat best moeilijk vindt. Dat mag ook. Dat hoort nou eenmaal bij leren en bij het leven. Maar je doet het wel en daarom zijn we trots op je, wat er dan ook voor cijfers op je rapport staan. Zeggen dat de rapport stress niet nodig is, dat doen we dus niet.
En dat je hoopt op goede cijfers is heel logisch. Papa en mama hebben ook heel hard gewerkt aan hun boek en daar veel energie en liefde ingestoken. Als straks blijkt dat het niet verkoopt, balen we daar enorm van. Maar dat neemt nooit weg hoe trots we op onszelf zijn, omdat
- wij hebben gedaan wat belangrijk voor ons was
- ook hebben we mogelijk gemaakt waarvan we vooraf dachten dat het niet mogelijk was
- wij ons kop boven het maaiveld hebben uitgestoken ondanks al die mensen die er uitgesproken of niet (dat voel je namelijk toch wel) een mening over hadden
Dus treur vooral als je teleurgesteld bent, maar niet te lang. Want jij kent je eigen cijfers!
Ise got the message en sliep binnen 5 minuten.
Als de rapporten binnen zijn, wat dan?
De rapporten zijn er inmiddels. Ise haar angsten bleken ongegrond. Toen ze binnenkwamen overwoog ik even om ze niet in te kijken en alleen te vragen of ze zelf tevreden waren. Maar tja als je enthousiast over iets bent, wil je dat delen toch? Dat wil ik zelf ook dus waarom zou ik dat mijn kinderen niet gunnen?
Dus mochten ze vol trots hun rapport laten zien. Maar heb ik wel benadrukt (zoals ik overigens altijd doe) dat het ons niet gaat om de cijfers, maar om de mooie woorden die de juffen over hun schreven. De woorden die niet gingen over hun cijfers, maar over hun als persoon. Allebei anders, allebei uniek, allebei met hun eigen kwaliteiten (en valkuilen uiteraard). Daar draait het voor mij om. Dat de een toevallig met een beter stel hersens geboren wordt dan de ander, daar heb je immers veel minder invloed op.
Lees ook: Rapport basisschool, op welke manier wil jij je kind zien scoren?
Geld voor je rapport?
Nu de volgende uitdaging: de opa’s en oma’s. Eigenlijk voelt het voor mij vanaf het begin af aan niet goed dat ze geld krijgen voor hun rapport. Maar goed dan denk ik: ‘Ik kreeg het vroeger ook en waarom ook niet? De oma en opa’s vinden het leuk, zij vinden het leuk en ze hebben er ook hard voor gewerkt!’. Maar toch knaagt het elke keer. Misschien des te meer omdat ik de bedragen nogal de pan vindt uitrijzen. Want bij een eurotje per rapport houden ze het bij ons helaas niet. Wel of geen rapport stress… dit hoeft van mij niet.
Van ons hebben ze nog nooit iets gekregen. Niet omdat we niet trots op ze zijn, maar omdat we ze niet willen belonen voor enkel het resultaat. Wij belonen ze elk jaar op onze eigen bedachte kinderdag. Waarop ze van ons ontbijt op bed krijgen, zelfgemaakte knutsels, mogen bepalen wat we eten en wij vooral alle tijd voor ze maken. En weet je? Ik ben er van overtuigd dat ze daar meer dan genieten dan van die paar euro. Wij in ieder geval wel 😉 .
