Ik vind het eigenlijk een impertinente vraag… ‘moeten we reanimatie toepassen’. Ook al snap ik wel waar die vandaan komt en begrijp ik ook dat ze die vraag aan mijn vader stellen nu hij met spoed opgenomen is omdat de pijn niet meer te hebben is. Maar toch komt dit wel heel hard binnen als ze dit vragen. En al helemaal als de behandelend longarts alle nadelen opsomt van reanimatie om duidelijk aan te geven wat voor hem de risico’s zijn mocht hij wel voor reanimatie kiezen…
Moeten we reanimatie toepassen?
Na weken van aanmodderen met de huisarts, vervangende artsen én een spoedarts is het eindelijk zover. Morfinepleisters en een bult aan andere medicijnen blijken hun werk niet te doen, papa verrekt al weken van de pijn in zijn rug. Al maanden eigenlijk, maar de laatste weken lijkt de pijn door te breken. Niet meer te hebben en ook niet meer te bedwingen.
Gisteren kwam dan eindelijk het verlossende bericht dat het ziekenhuis hem -per direct- wilde zien om hem te onderzoeken. En wat is het dan fijn als je met vier kinderen bent, alle vier even betrokken, en hij binnen no-time gebracht kan worden.
86 jaar is hij, mijn lieve, stoere papa. En eigenlijk leeft hij al een soort van ‘op de bon’ zoals zijn longarts dat noemt. Ruim zeven jaar geleden werd er namelijk longkanker geconstateerd. Die heeft hij overwonnen. Ook de darmkanker die een paar jaar daarna de kop opstak is getackeld. Een jaar geleden werd er echter weer een tumor ontdekt. Besloten werd om af te wachten wat deze zou gaan doen, omdat papa zo ontzettend ziek werd van de chemo de vorige keer. En hij er ook vrede mee heeft om naar mama te ‘mogen’. Maar de reanimatie vraag blijft hard aankomen. Misschien niet echt voor hem, wel voor ons.
Lieve mama, het voelt als gisteren…
‘Zijn situatie’
De longarts gaf al aan dat iemand in papa’s situatie normaal gesproken op de intensive care niet meer gereanimeerd zou worden. En stiekem denk ik ook dat het van hem niet persé meer hoeft. Maar toch. Hij was er gisteren duidelijk in dat hij alle nadelen en risico’s van een reanimatie die de arts hem heeft aangegeven niet meer ziet zitten. De nadelen die overigens zijn opgesomd door zijn eigen longarts. De arts die daarvoor het gesprek met papa aanging over de reanimatie was niet zo stellig in het benoemen van de nadelen. Op dat moment was pa (volgens mij) ook niet stellig in het niet gereanimeerd willen worden. Na het horen van de mogelijke risico’s wel.
Snap ik helemaal. Ik was er niet bij in het gesprek over de nadelen van reanimatie en kan eigenlijk helemaal niet beoordelen hoe zoiets moet overkomen als je dit te horen krijgt over jezelf. En begrijp me niet verkeerd… ik vind het zelfs heel goed dat dit besproken wordt. Maar toch blijf ik het moeilijk vinden om te horen. Misschien ook juíst omdat het zo dichtbij komt en je ervan schrikt omdat hij plotseling opgenomen is. Alsof de kans op een mogelijke reanimatie dan ineens hoger is dan een dag geleden. Wat overigens niet het geval blijkt te zijn.
Liever geen reanimatie ‘at all’
Maar het allerliefste heb ik dat de onderzoeken snel de oorzaak aanduiden. Dat het pijnteam in het ziekenhuis hem eindelijk kan helpen om zonder teveel pijn zijn tijd hier nog door te komen. En dat hij vlug naar zijn eigen vertrouwde huis mag, omringt door zijn kinderen.
Love you daddy xxx
Je blogt raakt me!
Hoop dat je vader gauw thuis is met zijn familie.
Na 27 jaar zeer ernstig ziek te zijn geweest had mijn vader al jaren aangegeven GEEN reanimatie te willen als het fout mocht gaan tijdens eens van de vele operaties.
Het hing met operaties zelfs aan zn bed als reminder.
Op een vroege morgen in het ziekenhuis kreeg de verpleegkundige mn vader niet wakker en ondanks het geen reanimatie beleid drukte ze op de alarmbellen!
Met dat het personeel ging reanimeren realiseerde ze dat dit tegen de wens was van mn vader maar ze hadden hem al “gered”.
Hij belandde in een soort slaaptoestand en duidelijk was dat hij hier niet meer uit zou komen. De verpleegkundige was emotioneel en heel eerlijk naar ons toe…ze had een fout gemaakt. Super boos en verdrietig dat mijn vader nu 2 dagen moest lijden om alsnog dood te gaan.
Wij zijn niet kwaad geweest op haar….ze handelde uit goede bedoelingen en het was een foutje. Alleen jammer dat ze dan zich wel heel strikt aan de protocollen hielden en het niet konden bespoedigen.
Succes voor jullie allemaal!
Koester alle momenten dat je nog samen bent met elkaar
Xxx
Sterkte ?