Kennen jullie Ilse Al ? Ze is 50 jaar, woonachtig in Zaanstad NH. Van beroep is ze HRM-adviseur / HR-projectleider en ze is getrouwd met Ruut den Daas (phycisian assistant in de psychiatrie). Naast dat alles is ze ook moeder. Moeder van 2 zoons, Jop den Daas, 25 jaar (woont in China) en Koen den Daas, 22 jaar (woont in Australie).
Wij hebben Ilse gespot op twitter, vlak voordat ze (alleen) ‘en route’ ging naar China om haar oudste zoon te bezoeken. En ‘lucky for us’ gaat ze ons op de hoogte houden van haar wel en wee…
Lees hier hoe ze vorige week doorkwam…
Vreemd, toch wel, het contact met onze kinderen. Zo heel anders dan bij anderen met grote kinderen. Ze zijn bij ons met recht uitgevlogen. Met het vliegtuig. Zo naar het andere eind van de wereld. Zo uit ons leven gevlogen. Allebei. Eerst de oudste, bijna vijf jaar geleden en ruim drie jaar later vertrok de jongste. De oudste reist door Azië en werkt af en toe in Australië. De jongste is voor een jaar in Australië en werkt daar. Daarna reist hij misschien ook naar Azië.
Inmiddels zijn we wel gewend aan de situatie. Kinderen zijn geen bezit. Ze komen in je leven en gaan als de tijd rijp is. Loslaten, dat vraagt het leven van elk mens. Als ouders hoor je je kinderen los te laten. De een kan dat gefaseerd doen, in kleine stapjes. Wij moesten ze allebei in een keer loslaten. Alle mensen wier kinderen of naaste verwanten zo ver weg wonen, kennen vast dat gevoel bij het afscheid. Dat hart dat bloedt. Dat lijf dat weent. Dat verstand dat zegt dat het goed is zo. Maar het hart, het hart heeft het daar moeilijk mee. Dat hart vraagt om af en toe een ontmoeting, zodat het zich kan laven en vullen met liefde.
Inmiddels ben ik afgereisd naar mijn oudste zoon. Alleen dit keer. Mijn man heeft het te druk met zijn werk, zijn agenda staat nog voor maanden vol met afspraken. Pas in maart volgend jaar heeft hij weer ruimte. Zo lang wachten op de ontmoeting met mijn zoon, dat kon ik niet. Vandaar onze beslissing dat ik ditmaal alleen zou gaan. We ontmoeten elkaar, net als anderhalf jaar geleden, in Dali, een stadje in Yunnan in China. Ik vind het maar spannend en ben heel benieuwd hoe ik dat ga ervaren. Alleen reizen is toch anders. Maar China is prachtig. Geweldig! Indrukwekkend. Alles is er anders! De sfeer, de geluiden, de geuren, het leven op straat! De muziek, het eten en drinken, de schoonheid van de mensen. Ik vind het een voorrecht daar weer te mogen zijn de komende weken. En ik verheug me intens op de ontmoeting met mijn zoon. Mijn mooie, wijze, spirituele zoon. Ik ben heel benieuwd naar zijn ontwikkeling, zijn verhalen en plannen. En ik leg mijn reis zoveel mogelijk vast… dus veel leesplezier toegewenst.
