Ilse is alléén op vakantie in China om haar oudste zoon te zien…. helaas heeft ze hem nog niet gezien…
Na het ontwaken ontbijt ik in de hoofdruimte. Ik krijg zelfs twee keer een ontbijt: een kom porredge, een soort griesmeelpap en van de kok een bakje met een soort notenachtige pap. Ik zie dat die pap van de WalMart komt. ‘Die is met recht van alle markten thuis’, de WalMarkt, denk ik.
Ik zag ‘m al liggen bij aankomst in Dali, die enorm grote supermarkt. Vanzelfsprekend krijg ik er weer vele kopjes thee bij. Er wordt flink geëxperimenteerd met soorten thee, het is deze keer iets met bloemen en appelsmaak. Niet helemaal mijn ding, maar er wordt zo verwachtingsvol naar me gekeken…. Ik slurp alle kopjes braaf leeg.
Na het ontbijt daal ik het steile pad af en wandel naar de kabelbaan. Ik wil naar beneden, naar Dali. Heb warmere kleding nodig en een handdoek maar vooral: ik hoop Jop daar tegen te komen. Vol enthousiasme loop ik naar de ticket-balie maar krijg nul op rekest in het Chinees. Dat ik geen ticket krijg, begrijp ik, maar niet: waarom. Dus jump ik in het eerstvolgende stoeltje dat aangezoefd komt, maar word daar met dezelfde vaart weer uitgetrokken.
Nu haalt een van de mannen een enorme sleutel uit zijn hokje en maakt draaibewegingen met het gevaarte. ‘Okay’, lach ik, ‘duidelijk: de lift is kadoek.’ Zij lachen ook en hard. ‘Dom mens’, zeggen ze vast. Ik besluit dan maar boven te blijven om te gaan wandelen over het bergpad en eerst iets te gaan drinken. Geen verkeerd alternatief, dat wandelen want het is hier wonderschoon en ik heb mij Pentax meegenomen. Kan ik lekker foto’s maken! De kabelliftmijnheer van zojuist is overigens snel zijn ticket-kantoor uitgerend, het nabijgelegen eethuisje binnengehold, heeft zijn schort voorgedaan, is ineens ober geworden en vraagt me wat ik wil drinken. Ik bestel koffie bij hem en drink dat op terwijl ik uitkijk over de vallei. Dan ga ik wandelen en ik geniet! Pure schoonheid, die natuur hier om mij heen. Pure sereniteit. Ik kijk en kijk en vind alles mooi. Maak wel vijftig foto’s. Op verschillende plekken ga ik zitten, ervaar de stilte en kijk om me heen. Ben volkomen een met mezelf en mijn omgeving. Ik voel dat ik moet eten maar vergeet het net zo snel weer. De wereld om me heen neemt me in beslag!
Als ik op mijn horloge kijk, zie ik dat al uren heb gewandeld en ik weet dat ik nu terug moet. Het wordt over een uur donker. Vlak voor het steile pad omhoog, ontmoet ik een eekhoorn. Een grijze. Stokstijfstil blijf ik staan en dat werkt. Het beestje hipt de weg weer op en gaat zitten knagen. Ik neem foto’s. Zodra ik doorloop, schiet het diertje weg. Verdwenen.
Bij terugkomst in de Higherlander wordt terloops gevraagd of ik al klaar ben om te vertrekken. ‘Wat’, zeg ik, ‘vertrekken? Moet ik weg?’ ‘Ja’, zegt de dame, ‘alles is al volgeboekt voor vandaag. Er is geen kamer meer voor je.’ ‘Nou jaaaaa’, denk ik, ‘is ze nu helemaal van de pot gerukt! Waarom heeft ze niet gezegd dat ik hier maar een nacht kan blijven!’ ‘Oh’, zegt ze, ‘ja, er is een kamer die je kunt delen. ‘Met Francois!’ ‘Wat’, denk ik, ‘moet ik een kamer delen met een ander? Hoe aardig hij ook is…. Jezus Mina… en dat op mijn leeftijd!!’ ‘Nee, dat wil ik niet’, zeg ik ‘en ik kon hier niet weg vandaag, want de kabelbaan is kapot! Dat weet je toch?’
Ze knikt en loopt verder. ‘Kijk, Ilse Al’, zegt een ander stemmetje, ‘nu kom je jezelf tegen. Verwend nest. Waarom heb je zelf niet gevraagd of de kamer nog vrij was voor vandaag? Zo werkt het toch. Ze zeggen het je niet, je moet het vragen!’ ‘Nou ja’, zegt de dame, ‘we zien wel. Misschien komen de gasten niet opdagen. De kabelbaan is stuk, tenslotte. Kom eerst maar thee drinken,’ en ze gaat voor de houtkachel zitten tekenen. Ik probeer te lezen, maar de grote vraag ‘Waar is Jop toch?’ borrelt weer op. Ik bespreek het nog maar eens met de dame die nog steeds zit te kleuren. ‘Zeg, wat had Jop nu eigenlijk voor boodschap doorgegeven? Is hij echt bezig met het regelen van een visum en komt hij nu echt zondag pas hier naartoe?’ Verbaasd kijkt ze me aan. ‘Nee, niet zondag. Someday!’ ‘Someday?’ ‘Yes, someday!’ ‘Not Sunday?! Aaa, I thought you said Sunday!’ ‘Waarom heeft hij nog niet gebeld vandaag’, vraagt ze me. ‘Tja, voor jou een vraag, voor mij netzogoed’, denk ik. ‘Zal ik nog eens naar het hotel in Dali bellen?’ vraagt ze lief en voegt de daad bij het woord. Ik hoor haar vragen naar Jobboh.
We gaan eten: family-diner. Aan een grote ronde tafel met in het midden een glazen draaiplaat waar alle heerlijke hapjes op uitgestald zijn. Een beetje futloos prik ik wat rijst en groente, ik heb weinig trek ondanks de wandeling. Na het eten schuiven we weer met zijn allen voor de kachel en kletsen, lezen, doen spelletjes en ik bespreek mijn foto’s met een andere hobby-fotograaf. Hij leert me net hoe ik het licht van de opkomende en rijzende zon beter kan vangen, als de telefoon weer gaat. ‘Het is Jobboh’, roept de dame. ‘It’s for you, mamma, it’s Jobboh!!’ In een sprong ben ik bij de telefoon en hoor de stem van mijn zoon. Hij klinkt een beetje verbaasd, want op de achtergrond hoort hij mijn medegasten joelen! Ik begrijp dat Jop dacht dat ik dacht etc. etc. Hij was niet van plan geweest naar de Higherland Inn te gaan. Ik blijf het vreemd vinden maar denk: dat bespreken we later wel. Hij heeft een appartement in Dali, vertelt hij en ik kan gewoon komen. Zelfs bij hem slapen, als ik wil. We spreken meteen af dat ik de volgende ochtend naar beneden kom.
De hele avond ben ik in opperbeste stemming. Speel zelfs op Tibetaanse fluit. Ja, ja, deze mamma gaat ervoor! Ik besluit een uur eerder dan Francois te gaan slapen. Dat lijkt mij een elegante oplossing. Vindt hij prima. ‘Laat de sleutel maar in de deur zitten, Elisjzje’, zegt hij. Dat doe ik, zet wederom de electrische deken op tien, stop twee oordoppen in mijn oren (Francois gaat heel hard snurken, weet ik) en val in een diepe, diepe slaap.
Wil je nog lezen wat hiervoor gebeurde? Kijk dan hier
