Kwart over één word ik wakker en voel dat mijn ingewanden iets kwijt willen. Ik draai en ik draai, doe net of ik het niet voel, maar mijn innerside is onverbiddelijk: eruit jij, Ilse! En daar sta en zit ik dan in de glimmende marmeren badkamer. Wat voelt een mens zich dan toch ellendig! Later, in bed ben ik te onrustig om nog te slapen. Om vijf uur moeten we er al uit tenslotte. Ik sluimer wat en kijk elk half uur op mijn horloge. Als uiteindelijk de wake-up call klinkt, schrik ik toch. Blijkbaar heb ik nog een uurtje slaap meegepikt. Ik schiet in mijn kleren, fris me wat op, poets mijn tanden en kam mijn haar. Voor het afscheid van Jop wil ik er wel een beetje toonbaar uitzien. Tegen half zes haal ik Jop op, die net de laatste hand legt aan het inpakken van zijn bagage. Zijn twee fluiten gordt hij om zijn middel. Bij het uitchecken krijgt hij, heel netjes, een breakfast mee in een doosje. We gaan alvast buiten staan, voor de entree. Daar is het stil en donker, de taxi is er nog niet. Als die na een tijdje arriveert, is het tijd om afscheid te nemen. We huggen en we huggen, ik huil dikke tranen en we zeggen nog allerlei dingen die je zegt op zo’n moment. Ik merk dat Jop draalt met afscheid nemen, hij houdt steeds maar mijn schouders vast. ‘Bedankt voor deze drie mooie weken, zoon.’ ‘Jij ook bedankt, mam.’ Dan stapt hij in en we zwaaien en zwaaien naar elkaar, tot de taxi afslaat.
Weg is hij. Jop. Jop de reiziger. Op weg naar weer een nieuwe bestemming. Bangkok. Wat voel ik me klein en alleen ineens als ik de grote hoge entree-hal weer inloop. Ik ga naar de receptionist, een vriendelijke jongeman en wil hem vragen na te kijken of ik nog een paar nachten in mijn kamer kan blijven. Maar er komt niets zinnigs uit, al na drie woorden barst ik in huilen uit. De schat haalt een tissue voor me, laat me eerst uithuilen en laat me dan nog eens het woord doen, checkt en stelt me gerust :’no problem, madam’. Ik bedank hem hartelijk en loop naar de liften, voel me echt miserabel nu. Boven, op mijn kamer, zit ik aan de rand van mijn kingsize bed, huil en staar naar buiten. Daarna plof ik naar achteren en blijf zo liggen. Het lukt me niet te slapen. Om zeven uur hoor ik de eerste vliegtuigen opstijgen. ‘Aha, vertrek-uurtje’, denk ik. Als ik Jop’s vliegtuig hoor vertrekken, tien over acht, mompel ‘goede reis, Jop’, en val in slaap. Begin van de middag ga ik er toch maar uit. Douche me, kleed me aan en daal af naar de internetruimte, hier op de tweede verdieping.
Ik schrijf een blog en deel mijn leed per email met vader Ruut. Drink een paar koppen thee met suiker en knap weer een beetje op. Lees nog wat in de dikke pil van John Irving die ik gelukkig vond in het mca-hotel en rond drie uur ga ik toch maar de stad in. Daar word ik al snel opgepakt door de sfeer en de mensen. Wat een levendigheid hier. Never a dull moment at Kunming, mensen! Ik loop en kijk en kijk. Koop yoghurt en koekjes. Kuier van buurtje naar buurtje, beland op pleinen en pleintjes. Ga her en der even zitten, kijk en word bekeken. Maak foto’s en film een straatperformance van een (invalide) man met zijn zoon.
Samen zingen ze met een muziekband mee. De vader zingt fantastisch. Zijn zoon ook, maar dan op de manier zoals kinderen van drie, hooguit vier dat doen. Want zo oud schat ik hem, dat mooie kleine ventje. Handig jongleert hij met de draadloze microfoon, maar kinderen eigen, af en toe vergeet hij dat hij aan het optreden is, kijkt tijdens het zingen om zich heen, gaat staan of verzitten. Ineens ziet hij iets achter zijn kussen liggen, draait zich op zijn knietjes om, met zijn kont naar het publiek, onderwijl rustig doorzingend. Terwijl er tientallen mensen staan te kijken en velen zijn er zelfs bij gaan zitten. Ze zingen dan ook prachtige liederen, vader en zoon. Ik zie de mensen echt genieten. Zelf wiebel ik ook met de muziek mee. Ik ben vol bewondering, verwondering en ik ben vertederd. Ik zie dat dit jongetje het,net als zijn vader, in zich heeft. Hij is zo enorm muzikaal.
Daarna kuier ik verder en verder. Wordt aangesproken door een paar wildenthousiaste jongens, ze willen me meetronen naar iets, wijzen op een groot pand waar ik grote poppen en kermisattributen zie staan. Gewoonlijk ben ik nieuwsgierig genoeg om op zoiets in te gaan, maar ik ben inmiddels moegewandeld en wil terug naar het New Era hotel. Teleurgesteld laten ze me weer gaan, vragen me nog wel in het Engels hoe ik heet en vertellen me hun naam. Netzomin ga ik in op het voorstel van een scooter-rijder die me wat zoekerig rond ziet lopen, want ja, ik ben het dwalen. Hij staat stil voor een stoplicht en tikt terwijl ik hem passeer, op de passagierskant van de zitting. ‘Joy me for a ride, babe’, zegt zijn blik. ‘Bu Bushi, xie xie’ * zeg ik nuffig en wandel verder.
En ja, ineens merk ik dat ik mijn hotel niet meer zie. Dat torenhoge gebouw is aan mijn oog onttrokken geraakt door al die andere torenhoge gebouwen. Ook mijn ijkpunten, een paar gebouwen om het hotel heen, zie ik niet meer. ‘Nou ja’, denk ik, ‘ik heb mijn kaartje van het hotel bij me. Kan zo met de taxi mee, die kent hier de weg.’ Maar ineens zie ik tussen de gebouwen toch mijn hotel. Ik ben verbaasd dat ik toch zo’n eind ben afgedwaald. Dichtbij mijn hotel zie ik nog een stalletje vol heerlijk fruit waaronder grote donkerrode aardbeien. Giechelend praten de verkoper en zijn vrouw in het Chinees tegen me. Ik wil tien aardbeien, geef ik aan met mijn handen. Wijs er tien aan, onderwijl meetellend, de eerste drie in het Chinees, de rest in het Engels. Direct corrigeert de verkoper mijn Chinees en babbelt verder. Ik begrijp dat ze me liever per pond of kilo willen verkopen, maar zeg: ‘nee, tien hoor, meer niet, ik ben alleen!’ Achter me staat een jongeman lacherig te vertolken en zo komt het toch nog goed. In mijn kamer gekomen geniet ik van mijn hapjes fruit en yoghurt, ga uitgebreid badderen, neem een slaappil, val om acht uur in slaap en slaap het klokje rond.
* nee nee echt, dankjewel
