Reisblog: Loslaten …

Vannacht kon ik de slaap niet goed vatten. Er dwarrelden teveel gedachten door mijn hoofd: over nu in Dali, over de mooie, indringende gesprekken met Jop. Over toen, toen hij nog een kind was en bij ons woonde.  Hoe hij was, zo zachtaardig en wijs en ingetogen. En over de toekomst, de nabije toekomst vooral. Want, de plannen voor de korte termijn hebben zich gewijzigd. Zowel voor Jop als voor mij. Jop gaat Dali namelijk verlaten. Hij moet voor 28 november China uit zijn vanwege het verlengen van zijn visum en het regelen van een nieuw paspoort. Dat laatste is nodig omdat alle bladzijden in zijn paspoort vol staan met visum-stempels. Ik wist daarvan. Maar de afgelopen dagen is hij tot de conclusie gekomen dat hij niet meer terug keert naar Dali. ‘Ik ben hier klaar’, vertelde hij. Hij is weer toe aan nieuwe stappen. Een paar dagen geleden gaf hij zelfs aan eind november terug te keren naar Nederland, naar huis. Ik was eerlijk gezegd ‘flabbergasted’, maar begreep zijn beweegreden. Jop gaat volgend jaar samenwerken met een vriend in Noorwegen en wil in de tussentijd een studie of cursus volgen. En geld verdienen. Want van zijn huidige saldo kan hij weliswaar een jaar lang in China leven, maar ook niet meer dan dat.  En voor wat betreft studie: het niveau in ons land of West-Europa is beter dan hier in Azie. Jop wil Martial Arts doen en is ook geinteresseerd in natuurgeneeskunde. ‘You’re welcome, zoon’, zei ik en dacht onderwijl: ‘nog even een paar dagen wachten, niet te snel juichen. Laat hem er nog maar eens goed over denken.’

Gistermiddag kwam hij me heel gezellig opzoeken op mijn zonovergoten plekje op het balkon bij mijn hotelkamer. Met twee zakken heerlijke hapjes en zijn Bansuri. We stalden het eten uit, installeerden ons op kussens bij de tafel en aten. Jop speelde na het eten een paar liedjes en vertelde toen dat hij de komende tijd wil doorbrengen in Noord-Thailand en daarna, voorjaar 2012, naar Nederland komt als tussenstap naar zijn vertrek naar Noorwegen. ‘Ook goed, zoon’, antwoordde ik. Een beetje teleurgesteld was ik wel, maar dit leek me beter passen bij hem. Als je bijna vijf jaar zo zelfstandig en haast zonder een stuiver op zak, hebt rondgereisd, zal het niet meevallen om en weer bij je ouders te verblijven en in dat overgereguleerde zakelijke Nederland te verblijven. Ook al is het maar voor kort. Bovendien moeten we eerst nog uitzoeken hoe het zit met de verplichte ziektekostenverzekering. Stel, Jop komt naar Nederland voor een maand of vier, werkt er een aantal maanden, dan wordt hij in alle systemen ingeschreven en daaruit voortvloeiend moet hij een verplichte verzekering afsluiten. Geen ontkomen aan. Maar, verlaat hij ons land daarna weer voor een avontuur in Noorwegen, dan is hij verplicht nog 3 jaar die verzekering te betalen. Terwijl: hij is gezonder dan een gezonde vis, heeft die peperdure verzekering echt niet nodig. En, als hij matig verdient, kan hij die 120 euro per maand echt niet betalen. Er valt alleen aan te ontkomen als hij ingezetene van Noorwegen wordt. Verder gaan we ook nog uitzoeken of, mocht hij zich in Noorwegen vestigen, hij van overheidswege aldaar financiele middelen kan krijgen. Naar bekend zijn ze daar dol op Nederlanders zeker als ze er een bedrijf starten.

Tja, zaten we zo ineens over zulke zakelijke, dagelijkse dingen te babbelen onder de lunch. Voetjes weer op de vloer! ’s Middags regelde Jop een ticket van Kunming naar Bangkok. En een tiendaagse stiltemeditatie in een plaats in Noord Thailand in december. Hij bust zaterdag a.s. van Dali naar Kunming en vliegt zondagochtend vroeg naar Bangkok. Van weeromstuit heb ik mijn reisplannen hierop aangepast. We bussen nu zaterdag samen naar Kunming en verblijven daar in een hotel. De zondag en maandag breng ik dan alleen door in die inmens drukke nieuwetijdsstad, dus ik ga me maar eens goed voorbereiden op wat die mij als toerist allemaal voor moois te bieden heeft. Zodat ik de laatste dagen voldoende afleiding heb en mijn moederhart niet al te zeer voel schrijnen. Want tja, de gedachte dat we nu bezig zijn ons loslaten te regelen, hield me vannacht danig uit mijn slaap. Dat mag je best wel weten.

Vooralsnog geniet ik nog vier dagen van Dali, dat prachtige stadje, van de warme zon en de gezelligheid in het centrum. Voor mij betekent de keuze van Jop vermoedelijk, dat ik Dali nooit meer zal bezoeken. Dat geeft toch dat ik met heel andere ogen om me heen kijk. Ik zei gisteravond nog tegen Jop: ‘Ik kom hier om met jou te bespreken dat ik en Ruut je kunnen loslaten als dat nodig is (i.v.m. zijn ontwikkeling naar een hoger – verlicht – bewustzijn). Ik ben hier waarschijnlijk ook gekomen om je (onbewust)  te helpen met het loslaten van je eerste fase van je reis. Door onze gesprekken zijn je gedachten hierover in een versnelling geraakt. Je verlaat Dali nu en begint aan nieuwe stappen in je ontwikkeling.’ Of dat laatste waar is, laten we maar in het midden. ‘Het is niet belangrijk’, zou Jop zeggen.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven