‘Is mijn kind anders?’ De vraag achterop het boek ‘Gun kinderen hun eigen label’ intrigeert me. Ik heb drie kinderen, en alledrie zijn ze anders, maar zonder rugzak. Dat vind ik juist zo mooi aan het ouderschap, de verschillende karakters van mijn kroost zie ik als een cadeautje. Maar zo bedoelt de schrijfster Liesbeth Hop de vraag vast niet. Ze schreef haar nieuwste boek om ouders die horen dat hun kind ‘anders’ is tips te geven hoe zij hiermee om kunnen gaan. Nu heb ik persoonlijk niet te maken met kinderen die dusdanig anders zijn dat dit problemen oplevert. Maar ik zie het genoeg om mij heen. En blader daarom toch het boek door.
De schrijfstijl van Liesbeth is toegankelijk. Dat is prettig, het boek telt 230 pagina’s, het is fijn als je vlot kunt doorlezen. Het eerste hoofdstuk lezend, besef ik hoeveel ouders worstelen met afwijkend gedrag van hun kinderen. Zo is het aantal leerlingen met een zogenaamde ‘rugzak’ in het basisonderwijs heeft tussen 2009 en 2012 gestegen van 9.000 tot 19.000, een stijging van meer dan honderd procent! Allemaal kinderen met een label. Ook het aantal kinderen dat medicatie voor psychische stoornissen krijgt voorgeschreven is de laatste jaren enorm gestegen, bij jeugd tussen de 4 en 18 jaar is het aantal kinderen dat middelen zoals Ritalin krijgt verviervoudigd!
Heeft jouw kind wel een rugzak?
Persoonlijk vind ik dit soort cijfers verontrustend, net als de schrijfster van het boek. Zij wil met haar boek benadrukken dat je vooral moet kijken naar wat een kind nodig heeft, niet naar wat het mankeert. Dus niet te snel een label opplakken. Een kind kan ook gewoon heel druk zijn, zonder dat het een label als ADHD opgeplakt hoeft te krijgen. Wat je als ouder van een ‘ander’ kind dan wel kan doen in plaats van meteen naar een medisch specialist te rennen, zet Liesbeth duidelijk uiteen in meerdere hoofdstukken. Zo zie je dat rugzak niet altijd de juiste benaming is.
Ik vind het handig dat een aantal van haar tips ook in mijn dagelijkse opvoedpraktijk goed van pas komen. Bijvoorbeeld de tip: kijk naar de positieve kanten van het gedrag en karakter van je kind. Zo kan ik mijn temperamentvolle kleuterdochter ook zien als een kind dat goed weet wat ze wil, in plaats van een drammende diva 😉 . En is het handig om te zoeken naar manieren om haar beter te laten gedijen.
Samenvattend kan ik zeggen dat het boek ‘gun kinderen hun eigen label’ een aanrader is voor ouders die worstelen met het gedrag van hun kinderen, rugzak of geen rugzak. Het boek bevat naast praktische hoofdstukken over signalering, oorzaken, eventuele diagnoses en hulp zoeken ook veel praktische tips ervaringsverhalen. De korte persoonlijke verhalen van andere ouders maken het boek prettig om te lezen.
Liesbeth Hop heeft niet de oplossing, maar wijst wel de weg naar een oplossing die uitgaat van wat het kind nodig heeft. Het label is dan niet meer belangrijk.
Mijn oudste zoon is 11 en heeft al vanaf groep 3 een rugzakje. Hij is met 6 maanden geboren, we weten niet of dit in verhouding staat met zijn uitdagingen, maar het rugzakje is erg positief voor hem geweest. Hij loopt ook vanaf groep 3 bij een psycholoog en een ib’er. Hij gaat nu naar de middelbare school en zijn rugzakje stopt einde schooljaar. Ik blijf er positief op terug kijken. Ja hij heeft een stempel, maar er is veel begrip voor.
Wat fijn om te horen Rochella!