Heb ik de enige zoon …..? De enige zoon die het niet zo goed lijkt te doen op school? Een jongen die op de basisschool nog best leuk mee kwam. Waar hij jarenlang in een klas van 34 kinderen zat. Slim, levenswijs, grappig, mooi. Aan de rand van de klas. Observerend en meekleurend. O ja ….. en hij droomde af en toe weg.
Vijf dagen lang met al die geluiden, mensen, informatie om hem heen. Maar hij deed het altijd best goed. Hij heeft het overleefd. Door stiller erbij te zijn. Niet brutaal, niet opvallend, niet moeilijk lerend. Maar ook niet echt lerend hoe je toch moet leren.
In een soort van wachtkamer.
Het schoolsysteem past niet meer op veel van onze kinderen
Hij scoorde HAVO met de Cito. De mensen in onze omgeving vinden hem een levenswijze jongen. Sociaal, invoelend en wijs. Hij zou het wel maken op de middelbare school.
Maar wat gebeurde daar!! Een havo-kind. Joh, die snappen meteen van plannen, organiseren en agenda invullen toch? Van tas netjes pakken, overzicht hebben en prioriteiten stellen. En van weten hoe je in stappen naar het uiteindelijke eindresultaat komt. Een tempo zien bij te houden, iedere dag maar weer. Terwijl zijn puberende lijf de eerste uren van zijn rooster nog slaapt.
Zeker als hij ondertussen ook mag uitzoeken hoe meidenvenijn werkt. Van meiden die in de ontwikkeling een jaar tot anderhalf jaar voorop liggen. En ondertussen ook moet zoeken naar zijn plek tussen puberende jongens. Sterk staan in the survival of the fittest.
Met een enorme toename van testosteron door hun lijf. Een veranderend lichaam. Hoeveel energie gaat daar in zitten? “Hij hangt onderuit en hij gaapt?” …..
Met allemaal verschillende leerkrachten voor deze pubers. En met zijn voelskracht heeft hij precies door welke leerkracht het echt meent en welke niet. Heeft hij door wie de klas wel kan handelen en wie niet.
Gezien, gehoord en begrepen worden
Hij start met enorme onvoldoendes. Maar ach …. hij moet door…..
En ik ben als moeder geen leerkracht. We voelen ons niet echt gehoord en gezien. Einde schooljaar met een berg onvoldoendes schrijft hij zijn pleidooi. Hij mag naar de tweede, maar deze verse kans wordt het ook niet. Hij gaat iedere dag met plezier naar school. Maar zijn toets-falen wordt groter. En hij weet ook niet waarvoor hij het allemaal doet.
Hij overziet de brei aan verschillende tornado’s via mail, papier, boek, laptop, websites en het gouden Magister niet. Het Magister….. waar cijfers binnen donderen op momenten dat je het niet wilt. Au ….. wat doet het hem pijn bij het ontvangen van die slechte cijfers.
Hij redt het niet….. echt verre van. Maar echt gezien, gehoord en begrepen zijn we nog steeds niet. Met ondertussen externe Remedial Teaching en huiswerkbegeleiding achter zijn kiezen.
Hij zakt af…. Naar VMBO-T. En geloof mijn moederhart: hij komt er wel. Kan mij het schelen op welk niveau. Als hij maar gelukkig is. Dat is toch wat we naast gezondheid onze kinderen allemaal wensen? Nou! Dit is niet echt een situatie om nou echt gelukkig van te blijven.
Maar ook op VMBO-T moet je motiveren, overzien, netjes werken, plannen en tempo maken. Iedere dag, iedere week in een tempo mee. Best een fundament… waar je ook zit. Op de informatieavond voor de terugzakkers zitten bijna alleen maar jongens. Onderuit gezakt. Quasinonchalant! Boeien….. Ik vraag me af: Waar zijn de meiden…..??
Is de kind het probleem of het onderwijssysteem?
Hij redt het derde jaar middelbare school niet. Na twee jaar Havo en derde jaar VMBO-t blijft hij zitten. Hij is net 15 jaar geworden. Al jaren een van de jongste van de klas. Er wordt nog maar net van jongeren van deze leeftijd gevraagd om zelf te gaan handelen en aanpakken. Maar hoe werkt dat? Voor het ene karakter beter passend dan de ander.
Hij wordt als probleem gezien in het onderwijssysteem. Ja …. lastig een kind wat buiten de boot valt…. dat gaat extra geld en energie kosten.
Is hij dan de enige?
Echt ik zou als moeder bijna het gevoel krijgen de enige zoon te hebben waarbij het schoolsysteem niet werkt. Maar als ik goed om me heen hoor zijn er alleen al in onze regio veel jongens die afzakken. Zitten blijven. Helemaal afhaken. Van gymnasium naar havo. Van Havo naar VMBO-T. En van Kader naar Basis….. naar andere scholen….. of thuis! Omdat ze op zijn. Of omdat het echt niet meer past.
En ik ken veel mannen die net als ik 30 jaar geleden op zo’n zelfde onderwijs zaten. Mannen die het ook niet hebben gered in het schoolsysteem. En die nu machtig mooie dingen hebben neergezet. Als werknemer, als ondernemer, als mens.
Met hun sterke kanten en ontwikkeling op eigen tempo. Die door te doen, te durven en te dromen mooie levens hebben gekregen. Gewoon omdat gras niet harder groeit op een minder vruchtbare plek. Of op momenten dat het gewoon even niet werkt.
Daarom mijn best wanhopige vraag uit een groot moederhart: “Heb jij ook een zoon die het niet redt in het onderwijs?” Zoals iedere keer uit zijn testen en rapporten komt: Het zit er wel in, maar het komt er niet uit. Of was je vroeger zelf zo’n jongen? Het maakt mij razend nieuwsgierig.
Gewoon omdat het soms lijkt dat ik de enige zoon heb die het niet volgens de verwachtingen doet!
Dank je wel voor het plaatsen van dit bericht. Ik begrijp precies wat je bedoelt. Mijn zoon is 13 en zit in de 2e klas van het vmbo. Ik ben erachter dat het ouderwetse schoolsysteem niet werkt en zelfs tegenwerkt.
Het is een oud systeem dat werkt op basis van een strafsysteem i.p.v leven vanuit je hart.
Dat komt omdat de overheid ons vertelt wat wij moeten doen en hoe wij ons moeten gedragen waarbij zij onze rechten op vrijheid hebben afgepakt. De vrijheid zit hem in jezelf en door ons op te leggen wat wij MOETEN leren en alles te baseren op IQ, bepalen zij wie er volledig meedoen in de maatschappij….immers met een hoog IQ mag je meespelen en met een laag IQ niet. Als je laag bent opgeleid laat de maatschappij jou weten dat je alleen voor bepaalde banen in aanmerking komt.
Nu is het zo dat wanneer je geen goed evenwicht tussen IQ, EQ en SQ hebt dat je dan uit balans raakt en dat dit jouw functioneren als liefdevol mens belemmerd….je kan dan niet je volledig potentieel behalen.
Juist door vanuit je hart te leven ontwikkel je de nodige balans en creativiteit die je nodig hebt om gelukkig te zijn. Dit wordt juist niet gestimuleerd op scholen waardoor kinderen niet datgene uit zichzelf kunnen halen wat er wel degelijk in zit.
Ik merk nu stress bij mijn kind, hij heeft een tik ontwikkeld en er is sprake van proprioceptie waardoor hij druk over komt en niet stil kan zitten. Hij geeft ook aan dat hij er niet tegen kan als er dingen buiten hem niet in evenwicht zijn. Bijvoorbeeld als er 3 schilderijen op één rij hangen waarvan 1 met meer tussenruimte dan stoort hem dit erg. Dit zegt dat hij geen balans van binnen heeft en dit compenseert hij met het constant willen drukken en trekken (dit is tussen vrienden).
Dit doen vooral jongens om op deze manier hun onderdrukte gevoelens in balans te brengen.
Doordat er niet naar kinderen op school (en vaak ook thuis niet) wordt geluisterd proberen kinderen op hun eigen wijze in balans te komen.
Je merkt dit vooral als ze geen huiswerk willen maken of dromen in de klas, de aandacht niet vast kunnen houden bij dingen die ze niet interessant vinden…….en daar gaat het nu juist om…..ze worden verplicht leerstof op te nemen waar ze niet gelukkig van worden en wat niks te maken heeft met de ontwikkeling van een evenwichtig liefdevol mens…..deze mensen kunnen nu juist een groot verschil maken in onze wereld. Maar dat ziet de overheid niet…dat willen ze niet zien omdat ze anders de macht kwijtraken…..vraag je maar eens af hoe de regering is ontstaan…..ja precies….door overheersing, niet door liefdevol samenwerken.
Mijn recht als ouder om mijn kind op te voeden zoals ik dat wil is van mij afgenomen en er staan zelfs straffen op als je dat zelf wil doen.
Ik kan je zeggen dat ik het vele malen beter kan dan wie dan ook en zou dan ook het geld wat per leerling per jaar aan de school wordt gegeven aan mij overgemaakt willen hebben. Ik zorg dan dat mijn kind gelukkig wordt van binnen en zich vrij kan ontwikkelen om zijn volledig potentieel te bereiken.
Liefs Jeanine
Als iemand een tip voor mij heeft omtrent vervolg stappen om mijn kind te bevrijden laat het mij dan aub weten want daar zou ik enorm blij mee zijn.
Zo herkenbaar al deze verhalen. Hier thuis ook een jongenstweeling. Jonge leerlingen (van augustus) en ook klein van formaat. De hele basisschool qua punten prima doorgekomen, maar altijd zorgen over dromerigheid, slechte concentratie en beperkte studievaardigheden. Verder super lieve en sociale kinderen. Al de hele middelbare school komen ze zichzelf tegen, er wordt teveel een beroep gedaan op vaardigheden die er nog niet zijn. De lesstof op deze havo vind ik persoonlijk best pittig. Ik heb zelf gymnasium gedaan en begrijp af en toe zelfs deze lesstof niet. Erg vreemd. Brugklas stonden ze gemiddeld een 7, havo 2 gemiddeld een 6. En dit jaar zakten ze in het begin van het jaar helemaal terug. Ze hebben daar veel stress en verdriet over gehad. In december hebben wij de stekker eruit getrokken en geëist dat ze dit jaar zouden doubleren. Ze hebben nu ook vrijstelling van 3 vakken om even op adem te komen en te werken aan studievaardigheden. Deze kinderen worden helemaal aan hun lot overgelaten. We moeten thuis alles doen: vier maanden hebben we nu de kinderen heel intensief begeleidt. Hierbij veel hulp gehad aan het boek ‘Slim maar’. Ik voel me inmiddels naast moeder ook een RT-er. Effect is wel dat wij thuis hebben kunnen bereiken wat school consequent heeft nagelaten. Zij stellen alleen maar hiaten vast, maar doen daar vervolgens niets mee. Dat is ook de reden dat we nu overstappen naar een andere middelbare school. Het blijft vechten, maar inmiddels hebben onze zoons zoveel geleerd over zichzelf en zijn ze veranderd van bewust onbekwaam naar bewust bekwaam.
Wow Sandra, wat een mooi, maar heftig verhaal! Zou je het leuk vinden om hier uitgebreider over te schrijven? Ik zou over dit onderwerp heel graag ervaringsverhalen plaatsen zodat we elkaar kunnen ondersteunen. Als je wilt, kan je me mailen op info@mamsatwork.nl
Ik heb heel veel respect over hoe je dit aangepakt hebt!
Hier een zoon van 14 die begon op ateneun, nu 2 havo en waarschijnlijk komend jaar 3 mavo. Vooral geen motivatie kunnen vinden voor school want hij kan t wel. Basisschool is hij niet echt uitgedaagd, zagen wij ook niet zo. Op school is hij niet extrovert maar ongrijpbaar voor de docenten, straffen werkt niet. Ik geef m t vertrouwen dat het niet uitmaakt met welk diploma hij van school af komt. Hij komt er wel maar ik had graag een fijnere weg voor hem gehad.
Lieve Linda, ik kan me heel goed voorstellen dat dit moeilijk is voor je. Je wenst ze het allerbeste, en soms lijkt het erop dat ze met een traject atheneum-havo-mavo dat niet zullen krijgen, maar daar geloof ik niet in. Hij komt er echt wel als hij zijn eigen motivatie vindt. Dat ze lekker inhun vel zitten lijkt me in de huidige tijd eigenlijk veel belangrijker. Veel succes samen!
Zo herkenbaar!!! En ik ben WEL leerkracht, maar dat zegt niks. Want ook ik had, op een gegeven moment, een groot behoefte thuis moeder te zijn i.p.v leerkracht. En vond ook dat hij het zelf moest leren. Het was zijn schoolperiode, niet de mijne. En ook bij mij zakte hij af naar vmbo-tl.
Het is gewoon een te grote overgang van po naar vo. Geen controle meer en veelste veel verantwoording bij de leerling zelf. Maar ook ik ben er van overtuigd dat het wel goed komt!
Nee hoor, jouw zoon is niet de enige waar het schoolsysteem niet bij past. Ik zal zo ontzettend blij zijn als ik mijn kinderen de wereld in kan sturen met het idee dat ze op de goede weg zijn. Dat ze op hun plekje zitten maar ik vind het lastig. Heb het idee dat ik er alleen voor sta en dat scholen voornamelijk bezig zijn met hun eigen resultaten en dat de kinderen zich daar dan maar naar moeten voegen. Ik mijn beleving zouden scholen er voor de kinderen moeten zijn dus dit leidt regelmatig tot behoorlijke frustraties bij mij. Ik wil ook heel graag dat mijn kinderen de pubertijd doorlopen tijdens de tienerjaren en ook dat lijkt niet meer “ingepland” te kunnen worden. Ik moet er niet aan denken dat er straks sprake is van een uitgestelde pubertijd. Ik ben tegen de verwachting in een moeder geworden die op de barricades staat en continue het gevoel heeft de grenzen van mijn kinderen te moeten bewaken tegen de grote boze buitenwereld die zich opdringt.
Ik kan he me heel goed voorstellen!
Via googlen op dit verhaal terecht gekomen. En wat doet het me goed dat ik dus allesbehalve de enige ben, die tegen de ‘ouderwetse schoolsystemen’ aanloopt, sterker nog, systemen waarin ‘de leerling’ een ‘nummer’ is en waar het gaat om de resultaten oftewel de heerschappij van Cito!
Ook mijn zoon is nu de ‘gebeten hond’ en daarmee ook ik die alleenstaande ouder is en werkelijk altijd de zeilen bij hijst om het leven voor ons drieën gaande te houden.
Ruim 14 jaar in mijn eentje voor mijn gezonde, opgewekte Tweeling zorgen. Schooljaren verliepen in eerste instantie prima echter wat ik ondertussen wel beleefde was een verandering in het onderwijs: kind zijn mocht nog net in groep 1 en 2 echter….groep 3 dat werd al een ander verhaal; knutselen, tekenen, spelen????? Waar zijn die uitingen gebleven???? Nee, toetsen maken! Dat werd de hoofdmoot!
En dan komt daar de brugklas: meteen over met de basis / kinderjaren. Direct plannen, studeren! En puberteit ook overslaan net als de kinderjaren!
En oh ja…alles digitaal en mobile telefoon toegestaan, sterker nog verplicht onder de lessen!!!!
Ook van mij als ouder wordt verwacht steeds de app Magister te openen, lees “mijn kinderen in de gaten te houden”. Hoezo “nog meer controle”?!
En van school komt nu feedback (en vorig jaar idem dito nadat we n.b. grote verdrietige situaties meemaakten) dat mijn zoon’s houding zorgen baart.
En vooraf al gesprekken plannen met zorgcoach!
Zooooo herkenbaar dat ik op de barricade ga!
Hele boeken staan vol over puberteit!
Mijn zoon, nog mijn dochter zijn in ‘hokjes’ te stoppen! En ik pleit zo enorm voor een school waarin Het Kind centraal staat! Het kind dat aangeeft waar interesses naar uitgaan en dat gevoelens begrepen worden!!!!!
Daarom is de vraag terecht “is het huidige schoolsysteem nog wel passend bij mijn kind(eren)?”
Ik verdom het dat het puur bij het gedrag van mijn zoon ligt: als school geef je eigenlijk aan “zorg dat je je gedraagt hoe wij het willen, zo niet dan komt er een zorgcoach in het gezin!”
Mijn zoon heeft een prachtig karakter: gevoelig, geïnteresseerd en moedig. Hij weet ook heel goed dat hij intelligent is, en dat VMBO eigenlijk onvoldoende is om zijn honger naar kennis te stillen.
Hij heeft nu eenmaal allesbehalve zin om toetsen te maken en daardoor gaf Cito dit niveau aan.
En naar Cito wordt geluisterd, het bepaalt ons huidige leven.
Ik houd vertrouwen in mijn zoon en vecht als een Leeuwin voor het welzijn van mijn beide kinderen.
Het stemt me echter droevend dat school ons in het hokje ‘zorg’ plaatst; want alles dat ik doe is LIEFDE geven en VERTROUWEN schenken; zo zou ik wensen dat leraren dat ook gaan en blijven doen…….
Onze lieve zoon met havo /tl advies is ook altijd de jongste en ook nog eens klein van stuk. Hij ging in het
eerste jaar als een speer maar toen hij met zesjes TL kon doen dacht hij ‘waarom uitsloven als ik het zo ook red?’.
Prima dachten wij als hij maar gelukkig is en wat erin zit komt er vanzelf wel uit.
Toen hij in de examenklas zat en na het eerste half jaar zich steeds anders ging gedragen en zijn wereld steeds kleiner werd en hij geen aansluiting had met zijn klasgenoten die elk weekend op stap gingen, wel al aan alcohol waren en natuurlijk al wel aan het puberen waren werd onze zoon letterlijk en figuurlijk steeds kleiner.
Wij maakten onze grote zorgen over onze sociale niet meekomende zoon.
Wij hebben daarom besloten dat het beste voor hem zou zijn om een het examenjaar over te doen ik hoor andere ouders al zeggen: overdoen ? Ja idd overdoen en dat is de beste keus ooit geweest hij bloeide weer op en had leeftijdsgenoten in zijn klas en slaagde met vlag en wimpel dit jaar wij zijn super trots en blij met onze nu gelukkige zoon op naar het MBO en wat hij ook gaat doen, ik hoop dat hij gelukkig is dat vinden wij het belangrijkste!
Wat mooi jullie vertrouwen in jullie zoon. Voelen dat doubleren in een laatste jaar juist helpend is. Dat jullie daar sterk in hebben gestaan. Een groot goed!