Wij vrouwen worden inderdaad met het schuldgevoel syndroom geboren. Het is niet anders. We moeten het ermee doen. Tenminste, zo lijkt het haast. Ook Yvonne herkent het schuldgevoel waar wij vrouwen mee kampen maar al te goed 😉 . En dat gaat zo ongeveer…
‘Mama?’ ‘Ja, lieverd.’
Het kost me de grootste moeite om nog geduldig te antwoorden. Ik heb al zes keer vriendelijk gevraagd of hij even Brandweerman Sam kan afkijken.
‘Wáárom moet je werken?’ ‘Nou, omdat ik centjes moeten verdienen,’ antwoord ik demonstratief. ‘Oh. Maar…’ Het wordt even stil. In zijn bovenkamer wordt hard gewerkt. ‘Papa, verdient toch al centjes voor ons allemaal?’
Werken, helemaal niet nodig toch?
Met tegenzin maak ik me los van mijn laptop en leun naar achteren. Daar heeft hij een sterk punt. ‘Papa werkt toch al heel veel, moet jij dan ook werken? Papa zegt altijd dat hij voor ons allemaal zorgt.’ Om tijd te winnen vouw ik mijn handen rustig in elkaar en leg ze als steun onder mijn kin. Ik moet even nadenken hoe ik mijn antwoord zo tactisch mogelijk formuleer.
‘Dat is op zich wel zo, maar mama vindt werken óók heel leuk.’ Zo, ik heb gesproken. Nu trekt hij een vies gezicht. ‘Maar je kan toch ook met mij Brandweerman Sam gaan kijken?’ ‘Lieverd, dat vind ik óók hartstikke leuk. Maar mama vindt werken en filmpjes kijken allebei leuk. Kijk, jij vindt toch ook het boek van ‘Joep en Koos’ super leuk?’ ‘Jaaaa,’ antwoordt hij luidkeels.
‘Dus vind je het dan ook goed dat ik werk – af en toe?’ ‘Ja!’ antwoordt hij nu nog harder en directer. ‘Tof van je,’ roep ik nu ook enthousiast en steek mijn duim in de lucht. Met een paar stappen loopt hij terug naar de bank. Hij gaat verder met Brandweerman Sam. Hij denkt nergens meer over na. Maar Ãk hoor mijn innerlijke criticus alweer: ‘Je kan toch wel even stoppen met schrijven om met je zoon Brandweerman Sam te kijken?’
De top 5 ergernissen van vrouwen
Moederschap: de fulltime baan zonder salaris
En zonder vakantie, zonder snipperdagen en zonder ziektewet. Een moeder heeft een hoop verantwoordelijkheden op haar bordje. Werkende moeders maken elke dag overuren. Je moet altijd alles een stap voor zijn. Je kunt niet ontsnappen aan de verantwoordelijkheid van morgen door het vandaag te ontwijken. Moeders moeten alleskunners zijn. Je kunt het je niet permitteren om ’s avonds uitgeteld te zijn want bij nacht gebeurt het allemaal. Weliswaar in de slaapkamer, maar niet in die van jou.
Ze zeggen weleens dat vrouwen worden geboren met een syndroom: het schuldgevoelsyndroom.
Schuldgevoel vrouwen; een cadeautje
En als vrouwen niet met dit schuldgevoel geboren worden, ontvangen ze het wel als cadeautje na de geboorte van hun eerste kind.
Ineens ben je nooit meer alleen, maar ben je (bijna) altijd in het gezelschap van die kleine nieuwe aardbewoner en je hebt er een extra stemmetje bij gekregen. Een kritisch stemmetje, welteverstaan. Dat schuldgevoel wat veel vrouwen herkennen. Een stemmetje dat je bijna de hele dag hoort:
- Ben ik wel een goede moeder?
- Werk ik niet te veel?
- Ben ik te vaak van huis?
- Vindt hij de oppas leuker dan mij?
- Die moeder doet wél allemaal leuke dingen met haar kind… maar ik moet die deadline halen.Het is al de tweede keer deze week dat ik hem niet zelf op bed leg.
- Yes! New York here I come. O, wacht. I’m a mother.
- Papa en mama gaan lekker samen een dagje naar de sauna. En Kleine Man? Die gaat naar de BSO.
- Playmobil ridderkasteel in elkaar zetten? Ik ga liever naar de kapper.
- Ik wil naar de nagelstudio en ik wil alleen.
- Weer witte bonen uit blik, vissticks, appelmoes… geen wonder dat mijn kind niks lust.
Ik ben te streng, niet streng genoeg, te veeleisend, te makkelijk.
Daar hebben we háár weer. Voor één keer luister ik niet naar mijn schuldgevoel en kijk ik naar Kleine Man die vol overgave voor de duizendste keer hetzelfde filmpje bekijkt. Heel even zie ik ons vanaf een afstandje en realiseer ik me dat hij maar geluk heeft met een moeder die thuis kan werken en ook nog eens zijn favoriete boek heeft geschreven 😉 .
Ach, ik kom later vast wel bij hem thuis in een fotolijstje aan de muur!
Herken jij dit schuldgevoel ook zo?