Heb jij je ooit schuldig gevoeld tegenover je zoontje of dochtertje? Zo schuldig dat je wel in huilen kon uitbarsten? Dat je wenste dat je alles kon terugdraaien? Je schuldig voelen is volgens mij heel logisch zo nu en dan, maar nu het me overkwam brak het bijna mijn moederhart.
Er gebeuren altijd wel kleine dingetjes. Kleine foutjes die je per ongeluk hebt gemaakt, maar die je onwijs schuldig laten voelen. Bijvoorbeeld die keer dat je, je kleine op je arm had en je te snel draaide waardoor de kleine zijn hoofdje stootte tegen de deurpost, of die keer dat je per ongeluk de verkeerde flesvoeding had gekocht en je maar niet begreep waarom je kleintje zo moeilijk deed en stug bleef volhouden. Zulke dingetjes dus.
Je schuldig voelen omdat je je kind niet ‘leest’
Laatst was onze Puli ziek, maar dat hadden we helemaal niet door. Ze was wat pieperig, maar dat kan wel eens voorkomen dus negeerden we dat. Hup gewoon naar de crèche en daarna gewoon aan tafel eten, in bad en naar bed. Ondertussen wilde ze alleen maar hangen en was ze zacht gezegd een beetje vervelend aan het worden. Kom op, ophouden nu! Je hebt geen koorts en eet en drinkt goed dus het zal de peuter puberteit wel wezen. Ha, daar trappen wij niet in! Naar bed!
Toen ze een half uurtje in bed lag, lag ze wat te mopperen en doen, maar al snel was ze onder zeil. S’ nachts hebben we haar nog een keertje gehoord, maar ook toen hield ze al snel op met mopperen dus zijn we niet gaan kijken. En wat had ik daar de volgende ochtend spijt van! S’morgens liep ik haar kamer in en wat zag ik? Een Lulu die met een big smile mij aankeek. Geweldig natuurlijk, was het niet dat ze van top tot teen onder de spuug zat. Haar haren, wangen, neus, handen, alles was bedekt met opgedroogde rode smurrie. En dan ook haar matras, slaapzak, deken en spijlen van het bedje.
Met tranen in mijn ogen heb ik haar opgetild en haar helemaal plat geknuffeld. Zij snapte er natuurlijk niets van en vond het maar wat geweldig. Wat deed mijn hart pijn! Stom hé? Ze vond het blijkbaar allemaal geen big deal, maar voor mij verging de wereld. Wat een slechte moeder was ik en wat voelde ik me schuldig.
Snel heb ik haar uitgekleed, gebadderd, geïnstalleerd op de bank en alles opgeruimd. Die dag week ik niet van haar zijde tot hoge irritatie van haar, hihi. En de drie nachten na de spuug- incident? Laat ik zeggen dat ik meer in haar kamertje te vinden was dan in de mijne. Ieder piepklein geluidje leek volgens mij op een spugend kind en daar maakte madam handig gebruik van. Je schuldig voelen is dan toch ergens goed voor. Gevolg was uiteraard een blije peuter die energie voor tien had en een mamma met de grootste wallen ever 😉 .
Herkenbaar, als mijn zoon vervelend wordt weet ik inmiddels dat hij wat onder de leden heeft.. Maar ook dat heeft even geduurd voor ik dat wist 😉
Zo herkenbaar wij dachten laatst dat ze zenuwachtig was voor een sport. Ze zou daar de eerste keer heen gaan. Wat denk je. Ze staat er vijf minuten en heeft staan spugen over de schoenen van de juf. Vervolgens de helaas avond lang. ?
Ow oeps! Ze heeft zichzelf iig wel onvergetelijk gemaakt hihi ☺️