Ik vertelde jullie al dat mijn man en ik de beslissing maakten om naar een informatieavond over pleegzorg te gaan. We hadden een grote kinderwens en na jaren proberen om zwanger te worden, hakken we de knoop door om te informeren of pleegzorg iets voor ons is in plaats van een IVF traject te stappen. Althans, het besluit om eens te gaan luisteren op een informatie avond valt, want we zitten nog met een hoop vragen. Maar voordat we het weten zitten we in de selectieprocedure voor pleegzorg.
Selectieprocedure pleegzorg, hoe kom je daar doorheen?
De grootste reden om deze stap te zetten niet te zetten is de onzekerheid. Je hoort altijd verhalen over pleegkinderen die na een bepaalde tijd terug naar hun biologische ouders moeten. Ook weten we niet welke voorwaarden er zijn om pleegouders te worden. Misschien zijn we te jong? Misschien is ons huis te klein? Verdienen we te weinig? Vragen genoeg dus.
Zenuwachtig voor de informatie avond over pleegzorg
Om 20 uur begint de informatieavond. Het is een half uurtje rijden, maar ik vertrek het liefst al twee uur van tevoren vanuit huis. Ik ben iemand die altijd op tijd wil komen en ik kan me ontzettend druk maken om wat anderen van mij denken. Bert is heel relaxed op dat gebied, een beetje te zelfs als je het mij vraagt 😉 .
Nog even op zijn gemak een sigaretje roken voordat we thuis vertrekken, onderweg nog even tanken en als we op de plaats van bestemming zijn is het blijkbaar nog eens tijd voor een sigaret. “Pak snel een muntje!” zeg ik hem, want ik maak mij alweer zorgen om wat ze ervan denken dat hij rookt. “Ze moeten ons maar nemen zoals we zijn,” zegt hij en ik besef dat hij gelijk heeft. Even checken of mijn kleren goed zitten, nog eens diep in- en uitademen en we kunnen naar binnen.
Ik neem me voor om te doen alsof ik volkomen op mijn gemak ben daar, heel zelfverzekerd en overtuigd van mezelf. Maar nee hoor, met een rood hoofd dat helemaal begint te gloeien steek ik mijn klamme bibberende hand uit om de vrouw van pleegzorg een hand te geven. “Oei hier is er eentje zenuwachtig,” lacht ze. “Hmm plan mislukt,” denk ik bij mezelf.
Selectieprocedure pleegzorg start met invullen lijst
Ondertussen komen de andere geïnteresseerden ook binnen en ik voel me steeds onzekerder worden. Wij zijn duidelijk het jongste stel met 27 jaar op de teller. Blijkbaar zijn we het enige koppel met een onvervulde kinderwens. We krijgen die avond redelijk wat informatie. Ze vertellen ons dat -als we het nog steeds zien zitten om pleegouder te worden- we dan een vragenlijst moeten invullen. Daarna kunnen we aan de selectieprocedure pleegzorg beginnen. Bert en ik kijken elkaar aan en knikken. “Ja hoor, geef ons die lijst maar, dan vullen we die wel even in,” zeg ik. Nu blijkt die lijst veel te uitgebreid om even snel in te vullen. Vragen over onze jeugd, opvattingen over opvoeden, ons salaris, noem maar op. Daar zijn we wel even zoet mee.
We zitten echt een week lang elke avond na het werk aan tafel om de vragenlijst in te vullen. Dat zorgt er ook voor dat we over onderwerpen moeten nadenken. En dat we discussiëren over zaken waar we nooit eerder met elkaar over praten. Na die week gaat de lijst op de post naar de dienst van pleegzorg. En dan begint het afwachten op een telefoontje in verband met de volgende stap in dit traject. Super spannend!
De hoop op een kindje neemt een klein beetje toe
In onze omgeving weten alleen onze ouders, broers en zussen dat we met de selectieprocedure pleegzorg starten. We hebben hen gevraagd om met niemand te praten over onze plannen omdat bij ons de schrik er nog steeds in zit dat we zouden worden afgekeurd. Maar toch, zo veel hoop op een kindje als nu heb ik al lang niet meer gevoeld. Jaren heb ik me ingehouden om babyspullen te kopen, maar nu ben ik van mening dat ik na elke stap in dit traject iets mocht kopen. Een soort beloning, hihi.
En dan belt een medewerkster van pleegzorg. Ze hebben onze vragenlijst goed ontvangen en willen nu graag een afspraak maken voor een huisbezoek. Dan kunnen ze ook nog uitgebreid in gaan op onze vraag in verband met die onzekerheid die je er bij pleegzorg bij krijgt. Hoewel ze heel lief klinkt en ik ernaar uit kijk om verdere stappen te maken, ben ik zo zenuwachtig! Wat vinden ze van ons kleine en oude huis? Zijn we wel goed genoeg? Krijg ik alles nog gepoetst voordat ze langs komen? Oh help!!!
