Shoppen

Op zaterdagochtend om 10:00 zaten we in de auto richting de stad. Senne en ik. Een moment waarvan ik al ongeveer sinds haar geboorte, of misschien zelfs wel daarvoor, op hoopte en stiekem ook soms van droomde. Shoppen met mijn dochter. In mijn hoofd waren dat van die knusse momenten, waarin alleen wij zouden bestaan, herinneringen die wij ons hele leven mee zouden nemen en waaraan wij later met warmte en weemoed terug zouden denken. Van die momenten die ik vroeger had met mijn moeder en die nu, helaas te weinig voorkomen,
 

Moeder/dochter

 
Maar nu dus met mijn dochter. Ik droomde ervan dat ik gezellig keuvelend met haar door de winkelstraat zou wandelen, haar handje in de mijne, haar mond onophoudelijk open, vragen stellend die alleen zij kan stellen. Wegdromend bij de etalages, kijkend naar alle mensen, de dag van haar leven te hebben.

Toen ze wat ouder werd en ik haar eens meenam naar de stad voor nieuwe laarzen, werd mijn zoete droom ruw met de grond gelijk gemaakt. Zij had een hekel aan winkelen, wilde geen laarzen passen, vond niets mooi, kreeg driftbuien in de winkel en zelfs de verkoopster vroeg zich af of ik niet beter via internet kon kopen…. Weg droom, weg gezellige dagjes winkelen, welkom kil, onpersoonlijk internet.

Dilemma

In de loop der jaren probeerde ik het nog een aantal malen, maar steeds weer kreeg ik de deksel op mijn neus. Dus werd ik veroordeeld tot internetshoppen en dit ging een poosje goed. Totdat haar eigen smaak zich ontwikkelde en ook hierin bleek zij totaal anders dan ik… De schattige jurkjes die ik kocht, vond zij maar niks, die coole capri broeken wilde ze onder geen beding dragen en blousjes?? Dacht het niet!
En dus zat ik met een dilemma. Met haar winkelen was een beproeving, zonder haar iets aanschaffen kostte me een fortuin en in beide gevallen had ik ruzie met haar. Maar ik moest wat en vandaar dat wij zaterdag om 10:00 in de auto zaten richting stad.

Wat er nou precies anders was weet ik niet, maar vanaf het moment dat ik onze straat uitreed, viel er een soort roes over ons. In de knusheid van de auto vertrouwde ze me allerlei geheimpjes toe. Vertelde hoe erg ze het naar haar zin had op school, hoe lief ze juf vond en hoe blij en gelukkig ze was. Ze vertrouwde me toe dat ze juf soms wel wilde knuffelen, als deze trots op haar was en dat ze dat raar vond. Gerustgesteld was ze toen ik vertelde dat het niet raar is dat je iemand wilt knuffelen als je blij bent en dat het oke is om dat ook daadwerkelijk te doen, dat zou iedereen meer moeten doen.

Angstig moment

 
In de stad huppelde ze vrolijk aan mijn arm, druk kletsend en vragend. We kwamen over de markt, ze groette iedere marktkoopman, liep expres onder de druppelende luifels van de kramen en was onder de indruk van de stad. In de schoenwinkel ontstond een klein probleem: ze had haar zinnen gezet op beige laarzen met een aanzienlijke hak, waarvan ik minder gecharmeerd was. Ik deed allerlei suggesties aan de hand, maar ze was niet te vermurwen. Ook ik hield voet bij stuk en even kreeg ik last van een flashback, de situatie jaren geleden, een gillend kind op de grond en ik die het liefst was verdwenen in de grond. Maar de roes van de auto was er nog steeds en ze haalde bakzeil, koos laarzen uit die ik ook mooi vond en ging zelfs mee naar nog een schoenwinkel waar we ook een paar laarzen uitkozen die wij allebei mooi vonden!

Gezellig keuvelend verlieten we de stad, liepen naar de auto, dronken nog even thee op m’n werk, waar ze gezellig keuvelde met collega J. en bewoner A. Goedgestemd stapte ze in de auto op weg naar huis. ’s Avonds mocht ze opblijven, ze voelde zich de koning te rijk en lag heerlijk languit op de bank.

Ik besef dat ze niet langer dat kleine meisje is, maar een schoolmeisje wordt die natuurlijk haar grenzen nodig heeft, maar ook wat meer vrijheid nodig heeft en het vertrouwen dat ze de juiste keuzes maakt. Ik heb moeite om haar los te laten en moeite haar dat vertrouwen te geven, maar zaterdag stelde ze me gerust, liet ze me zien dat, als ze meer vrijheid krijgt, ze minder hoeft te schoppen tegen de regels.

Het blijft een achtbaan, zo’n opvoeding van een kind, maar dagen als deze…maken alles driedubbel weer goed!!