Het is rustig geweest aan het front van MamsatWork, en dat was niet zonder reden… Vakantie hier in het zuiden, ten tijde van de Carnaval, betekent een moment van mentale rust voor ons gezin. Wij gaan in deze week namelijk altijd skieën. Fysiek inspannend, maar o zo hard nodig voor onze ontspanning. Een weekje in de winter om met het gezin weer op te laden, plezier te maken, te sporten en gewoon gezellig samen te zijn.
Dit jaar zou ook dochterlief voor het eerst meegaan van de piste. Vijf jaar is mijn oogappel en ze was goed voorbereid. 25 lessen op een indoorbaan hebben haar in Nederland al ‘omgedoopt’ tot kleine skidiva. Met veel plezier heeft ze wekelijks de lessen gevolgd en ze was er helemaal klaar voor. Al weken riep ze dat ze zo’n zin had in de vakantie. En wij ook. Voor het eerst met zijn vieren op de piste, een feestje om naar uit te kijken.
Vorige week zaterdag kwamen we dan ook in opperbeste stemming aan. S’middags de ‘babypiste’ uitproberen. Een beetje kennismaken met de sneeuw maar verder niet te gek doen dat was het idee. Na het skieën hebben Lotte en Luc echter nog niet genoeg van de sneeuw genoten en ze besluiten nog even lekker te gaan sleeën.
Een half uur later is alles ineens anders. Sta ik telefoonloos in korte mouwen met een bloedende Lotte in mijn armen bij de plaatselijke Oostenrijkse dokter terwijl hij de ambulance belt. Probeer ik uit allemacht met een wit weggetrokken gezicht het telefoonnummer van mijn man op te dreunen, maar kan ik alleen maar met een oud nummer op de proppen komen. Wordt door de dokter de après ski tent gebeld waar onze vrienden zitten om manlief te traceren en probeer ik intussen een bijna in shock verkerend meisje te sussen en te vertellen dat alles goed komt om vervolgens voor de derde keer te voorkomen dat ik zelf flauwval.
Mijn meisje. Mijn vrolijke Lotte is met een rotgang met de slee tegen een ijzeren obstakel van het funpark aan geknald. Ze heeft hierbij haar scheenbeen èn kuitbeen gebroken en een hoofdwond van zeker 6 cm opgelopen vlak boven haar oog. Het is niet de hoofdwond maar haar been waar Lotte zo’n pijn aan heeft. Maar het is haar hoofdwond die mij en omstanders zo aan het schrikken maakt. De wond is zover opengesprongen dat het lijkt alsof de helft van haar voorhoofd open ligt. Ik word er nog misselijk van als ik er nu aan terugdenk. De 1e dag van onze vakantie eindigt in een klein drama. Lotte en ik worden per ambulance naar een ziekenhuis 40 km verderop gebracht en daar wordt mijn kleine meisje onder volledige narcose door buitenlandse artsen onder handen genomen. En dan pas heb ik tijd voor tranen. Als ik met manlief in de gang van het ziekenhuis wacht totdat de doktoren komen vertellen hoe het gegaan is komt de spanning en de angst naar boven.
Gelukkig blijkt na een dik half uur dat alles goed is gegaan en mag ze naar haar kamer in het ziekenhuis. En ik mag mee. Samen slapen we drie nachten in het ziekenhuis en zijn we drie lange dagen de tijd aan het uitzitten. Met een been in het gips tot aan haar lies en een dik opgezwollen oog knuffelen we samen in bed, geef ik haar eten, kriebel ik zachtjes haar rug en vertel ik haar kleine verhaaltjes. En zij stelt vragen. ‘Maaaam, waarom moet ik hier nog blijven?’, ‘Maaam, wanneer is de pijn weg?’, ‘Maaam, kan ik wel weer een keer lopen?’ ‘Maaam, ……?’ en ga zo maar door. Tot aan het moment dat ze zelf over het ongeluk begint en zachtjes huilt dat ze echt haar best heeft gedaan om niet te botsen. Samen praten we erover en ineens hoor ik mezelf tegen haar zeggen dat we zo ontzettend veel geluk hebben gehad. En dat ik ervan overtuigd ben dat ze een engeltje op haar schouder heeft gehad. Dit had allemaal namelijk heel anders af kunnen lopen. Ze kijkt me met een behuild gezichtje aan en fluistert zachtjes … ‘oma’.
♥ Bedankt mama, voor je engeltje. xxx
Een hele lieve mooie engel die haar “nieuwe” werk, zoals ze met alles deed, uitstekend doet!
De nachtmerrie van elke ouder. Wij hebben het ook meegemaakte toen onze jongste dochter 6 was. Samen met haar neefje vlogen ze met de Slee in een vangnet aan de zijkant van de piste. Neefje bleef zitten en Marloes (zo licht als een veertje) werd gelanceerd en vloog door de lucht tegen de zijkant van een skihut. Ze had een zware hersenschudding en gelukkig niets gebroken! Dus ook wij hebben een “engeltje”. Lieve Lotte… Wordt maar snel beter. Het komt allemaal goed!
….
Hier wordt je stil van. Mooi geschreven, ik voelde zelf de angst met lezen. Hier wil een moeder nooit aan denken. Sterkte met jouw meisje!