Je kindje zit te hoog, de hartslag is te laag, we moeten naar het ziekenhuis…

Terwijl ik naar Mees kijk die vrolijk door de kamer banjert en af en toe een paar wankelende stapjes zet besef ik mij dat hij over een dikke maand alweer één jaar wordt. Één jaar! Niet te geloven! Tijdens het plannen maken voor zijn allereerste verjaardagsfeest, wat ik groots wil aanpakken en waarvoor ik al weken Ali Express afspeur voor de allerleukste versieringen, dwalen mijn gedachten af naar vorig jaar september, vlak voor die snelle bevalling.

Zenuwslopende weken richting die snelle bevalling

Vergeleken met dit jaar was het vorig jaar warm in september. Extreem warm, vooral als je hoogzwanger bent. Ik bracht mijn verlofdagen door in een klein zwembadje in de tuin, slapend voor onze airco of puffend en hijgend op een terras met een verkoelend 0.0% biertje. De rest van de tijd was ik aan het stressen of piekeren. Achteraf gezien snap ik niet hoe ik die laatste zenuwslopende weken voor de bevalling ben doorgekomen. Ik houd niet van verrassingen en wil graag weten wat me, en vooral wanneer, te wachten staat. Niet een erg handige eigenschap als je op het punt staat om voor de allereerste keer een bevalling mee te gaan maken.

Constant liep ik met een onheilspellend gevoel rond. Alsof ik extreem zenuwachtig was. Zo’n tijdelijk gevoel vlak voor een belangrijke presentatie, maar in dit geval blééf het maar aanhouden. Ik moet zeggen, ik ben al snel zenuwachtig en een echte zenuwpees. Aan mijn omgeving liet ik niet veel merken en ik bleef mijn vrolijke zelf, maar s ’nachts deed ik geen oog dicht en elke seconde van de dag dacht ik aan de helse bevalling die me te wachten stond.

Tegelijk zwanger met vriendin

Ik was tegelijk zwanger met een vriendin en mijn nichtje. Erg gezellig natuurlijk en de laatste weken van de zwangerschap waren zij al helemáál mijn partners in crime. Ook zij vonden het spannend en zaten met dezelfde issues als ik. Ieder van ons wou natuurlijk de eerste zijn en de race om de bevallingen ging dan ook in. Ik was als eerste uitgerekend en was er dus ook zeker van dat ik de eerste zou zijn.

Je raadt het al, ik werd allerlaatste. Beide dames bevielen een paar weken vóór hun uitgerekende datum van hun kerngezonde kindjes. Daar zat ik dan, mijn partners in crime verloren en als allerlaatste moederziel alleen overgebleven. Begrijp me niet verkeerd, ik was intens blij voor hen allebei. Dat de bevalling goed was gegaan én dat ze beiden een prachtig gezond kindje hadden gekregen. Maar ik voelde ook jaloezie. Jaloezie omdat zij al wisten hoe het was. Jaloezie omdat zij het onheilspellende gevoel wat mij al weken teisterde kwijt waren. Jaloezie omdat dat gevoel bij hen plaatsgemaakt had voor een intens geluksgevoel.

Uitgeteld, maar nog niet bevallen…

De dagen tikten verder en toen zelfs mijn eigen uitgerekende dag verstreek verdronk ik bijna in zelfmedelijden. Al mijn hoop was gevestigd op deze magische uitgerekende dag, wat een anticlimax zeg. Een inleiding wou ik ab-so-luut niet en dus googelde ik me suf en vond ik allerlei tactieken waardoor ik zélf, eigenhandig, die ellendige bevalling kon opwekken. Ik vrat kilo’s ananassen, dronk liters bitter lemon en tonic (wat ik extreem vies vind) en ging zelfs over op pittig en gekruid eten. En omdat de verloskundige me tipte dat ook seks een bevalling kon opwekken, was m’n vriend weer de pineut 😉 .

De bevalling zet in maar het besef blijft uit

Uiteindelijk in de nacht van 9 op 10 oktober, 9 helse lange dagen ná mijn uitgerekende datum, was er eindelijk wat beweging. Rond 8 uur s ’avonds voel ik een lichte buikpijn en besluit ik om te gaan slapen. Ondanks dat ik al weken bezig ben met mijn bevalling besef ik me nu totaal niet dat het wel eens begonnen kan zijn. Door het zeurende gevoel in mijn buik kan ik niet lekker slapen en ik zet een aflevering van Geer en Goor op. Ik vergeet de pijn, lach me suf om de beide heren en val uiteindelijk toch gewoon in slaap.

Om 04.00u in de nacht ga ik plassen en op de trap plas ik ineens in mijn broek, althans dat denk ik. Ik ben meteen klaarwakker en schreeuw mijn vriend uit bed. Ook hij is op van de zenuwen. De arme ziel doet al weken alles wat ik zeg. Hij staat meteen in de startblokken en doet alsof ik ieder moment kan bevallen. Omdat ik weet dat het nog uren, zelfs dagen, kan duren irriteert zijn reactie mij. Hij wil toch, ondanks mijn ‘dat hoeft nog lááááááááááng niet’, de verloskundige bellen en doet dit dus. De verloskundige is blij dat de bevalling spontaan is begonnen en meldt dat ze in de ochtend voor haar spreekuur even bij ons langs zal komen. Er is nog niemand die een snelle bevalling verwacht.

Thuis bevallen moet kunnen, maar je moet het ook willen

Regelmatige buikkrampen

Ik wil net weer in bed stappen als ik ineens overvallen word door een intense buikkramp. Al snel weet ik niet meer hoe ik moet gaan zitten, liggen of staan. En ook het rustig blijven wat ik tijdens de yoga lessen had geoefend valt me zwaarder dan gedacht. De krampen komen regelmatig en snel op elkaar terug. Ik besluit te gaan douchen maar weet me ook hier geen houding te geven. Ik trek mijn vriend onder de douche en hij staat me als een verzopen kat aan te staren. Hij is compleet van slag.

Hij besluit m’n moeder te bellen, maar ook zij kan niks voor me doen. Wél oppert ze dat het misschien verstandig is toch te vragen of de verloskundige nu komt. Volgens haar zou het wel eens erg snel kunnen gaan met de bevalling. Omdat ik dit niet kan geloven wil ik absoluut niet dat er gebeld wordt. Thank god, wat een geluk dat ze niet geluisterd hebben…

Twee uur na het breken van de vliezen

Nog geen twee uur na het breken van mijn vliezen stapt de verloskundige binnen en constateert ze met schrik dat ik 10 centimeter ontsluiting heb. ‘’Je mag persen!’’ ‘’WAT?! PERSEN!’’ Maar ik wil in het ziekenhuis bevallen schiet er door mijn hoofd. Zo’n snelle bevalling had ik niet verwacht, waar is de voorbereiding?

Voorbereiden op je bevalling is overrated!

Toen ze kort daarna lichtelijk in paniek zei: ‘’Je kindje zit te hoog, de hartslag is te laag, we moeten naar het ziekenhuis’’ dacht ik helemaal niks meer. Met hevige persweeën, in de meest charmante outfit ever, val ik naast haar in de auto en ik geef me totaal over. Ze praat me door de weeën heen en geeft aan wat ik moet doen om ervoor te zorgen dat ik niet naast haar, in de auto, ga bevallen. Mijn vriend rijdt achter ons aan, kletsnat van het doucheavontuur en door de haast met maar 1 schoen. Ik denk nog vaak aan hoe vreselijk dit voor hem moet zijn geweest.snelle bevalling

Een sneltreinvaart

Een paar angstige momenten later komt om 06.57 met de vacuümpomp onze prachtige zoon Mees ter wereld. Twee uren vóórdat het spreekuur van de verloskundige normaliter begint en ze dus in eerste instantie langs zou komen. Ondanks de heftige snelle bevalling doet Mees het super goed en hoeft hij niet in het ziekenhuis te blijven. Ikzelf mag ook, ondanks mijn vele hechtingen en mijn onvermogen om te lopen, een paar uurtjes later alweer het ziekenhuis verlaten. Die ochtend zitten we versuft met ons nieuwe gezinnetje op de bank.

Hoe is dat eigenlijk, zo’n bevalling?

Mensen vragen me vaak, net als ik vroeger; ‘’Hoe is dat eigenlijk, zo’n bevalling?’’ Ik antwoord eigenlijk altijd: vooral heel snel. Als ik er beter over nadenk zijn er zoveel meer woorden om deze grote ervaring te omschrijven. Overweldigend, groots, indrukwekkend, overdonderend, aangrijpend, ontroerend, beangstigend, hulpeloos, maar ook gewoon heel mooi. En pijnlijk? Tuurlijk het is geen pretje, maar pijnlijk hoort voor mij niet in dit rijtje. Je voelt op zo’n moment zóveel en je wilt alleen maar dat iemand je helpt. Dat alles goed komt. Deze emoties blijven je voor het leven bij, terwijl zoiets als pijn al snel naar de achtergrond verdwijnt.

Mees begint te huilen en ik schrik op uit mijn gedachten. Het lopen zorgt nog voor vele kleine ongelukjes en hij ziet eruit als een echte wildebras (vol met blauwe plekken, schaafplekken en andere stoere verwondingen). Stilletjes denk ik, toe maar lieve Mees, huilen mag, je bent tenslotte (gelukkig) ook nog maar (één hele lange maand) 0.

Heb jij ook ervaring met een snelle bevalling? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven