Als je steeds maar weer die sollicitatie afwijzing ontvangt

Wat moet je nou als je bijna vijftig bent en zonder werk komt te zitten? In je oude beroep kom je niet meer aan de bak en aan de receptie lijkt het wel of ze alleen nog maar jonge grietjes willen. “Misschien iets anders?”, denk je dan.”maar wat dan?” Moet je oeverloos gaan solliciteren op de meest uiteenlopende functies, terwijl je niet eens weet of ze wel bij je passen?” Je doet het. Maar na keer op keer een sollicitatie afwijzing ontvangen te hebben, met onduidelijke redenen, zak je moedeloos achterover in je stoel. “Moet ik nu al achter de geraniums gaan zitten?” Of kan ik me beter op een andere baan oriënteren.

Sollicitatie afwijzing ontvangen, hoe ga je daar mee om?

Eindelijk had ik weer een baantje waar ik het naar mijn zin had. Het klikte met de collega’s en ik vond het werk erg leuk. Niet dat het nou mijn droombaan was, maar wat wil je nou nog op je 49^e? Toch broeide er iets binnen dat bedrijf en toen opeens moest iedereen bij elkaar komen en hoorde we dat de zaak failliet was. Opnieuw solliciteren dus.

Daar sta je dan maandagmorgen opeens op de stoep van het UWV. Voor de meeste collega’s was een regeling getroffen maar ik, die via het detacheringbureau werkte moest het zelf uitzoeken.

Gesprek met de werkcoach

Het gesprek met mijn werkcoach was echter verrassend: “Of ik het leuk vond om iets nieuws te leren?” Het betrof een instapcursus voor tandartsassistente en om een lang verhaal kort te maken: Ik heb het gedaan. Ik was de moeder van de groep, genoot met volle teugen en ook tijdens de stage ontdekte ik dat het vak, ondanks mijn eigen angst voor de tandarts, heel goed bij mij paste. Ik genoot van het contact met de patiënten en vond het heerlijk om te kunnen helpen. Met glans haalde ik dan ook mijn certificaat (met eindcijfer 9.3) en kreeg een pluim van de docent. Daarna begon het solliciteren en vol zelfvertrouwen stuurde ik mijn eerst brief. De eerste sollicitatie afwijzing had ik al ontvangen. Helaas viel het dus best tegen want ik moest in de praktijk bijna alles nog leren. Bovendien zit je de hele dag letterlijk op elkaars lip, dus het moet wel klikken.

Eerste sollicitatie en afwijzing ontvangen

De eerste sollicitatie was bij een norse oude tandarts, die vond dat het vak niet bij mij paste. Dat hij dat na een ochtendje proefwerken al kon zien, vond ik knap want ik had nog zo gezegd geen praktijk ervaring te hebben. Gelukkig mocht ik daarna via het UWV op gesprek komen bij een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik wist niet wat ik moest verwachten maar het betrof een ambulante functie en dat leek mij wel wat.

Terwijl ik in de gang wachtte op mijn beurt had ik het gevoel beland te zijn in de film: “One Flew Over the Cuckoo’s Nest” met Jack Nicholson, want de gangen waren donker en de banken hard. Een man in een rolstoel werd naast mij gezet en het duurde erg lang. De man bleef ongegeneerd naar mij kijken terwijl het kwijl uit zijn mondhoek droop en ik dacht: “Oh jee, in die mond moet ik straks misschien ook nog gaan kijken”. Het werd gelukkig niets, want ik heb later wel begrepen dat dit toch wel een vak apart is. Ik besloot om voorlopig geen sollicitatie meer te doen naar een baan als tandartsassistente en dacht zowaar dat de norse oude tandarts gelijk had. Het ontvangen van een afwijzing na iedere sollicitatie vond ik best pittig. “Wat nu?” Ik werd er moedeloos van.

Nooit te oud om te leren

Na een paar weken kwam een collega van mijn man langs. “Heb jij nog geen werk?” vroeg hij, “jij hebt toch een opleiding voor tandartsassistente gevolgd?”  Verbolgen vertelde ik mijn verhaal en eindigde met de mededeling dat die opleiding zonde van mijn tijd was geweest.

‘Jammer”, zei hij, want bij mijn tandarts zoeken ze nog iemand en daar zou jij zeker passen. ’s Avonds bekeek ik het briefje, waarop hij het E-mail adres van de praktijk had geschreven en ik besloot een laatste poging te wagen. In de hoop dat ik dit keer geen afwijzing op mijn sollicitatie zou ontvangen. Tot mijn verbazing ging de volgende middag de telefoon en werd mij gevraagd of ik langs wilde komen. Het werd een ontspannen gesprek waarin ik alles kon zeggen en zij alle begrip toonden voor mijn situatie. Ze wilden graag ik mij investeren en ik zou een jaar de tijd krijgen om alles te leren.

Ik werk nu meer dan een jaar als tandartsassistente in diezelfde praktijk en draai inmiddels volledig mee. Ze zijn blij met me, hebben ze gezegd en vandaag heb ik mijn contract getekend voor “onbepaalde” tijd. Ook ben ik een schaal omhoog gegaan en ik ben dol gelukkig met mijn baan.  Kortom: Ik voel me er thuis en hoop er nog jaren te mogen werken. Als het even kan tot aan mijn pensioen (hahaha…) Zo zie je maar weer: “Je bent nooit te oud om te leren!”

Wil je meer lezen van Ellen? Kijk dan hier