Ik weet niet eens of het woord bestaat, maar ik lijd er wel degelijk aan: sollicitatiefrustratie!
Vorig jaar november ben ik vol enthousiasme gaan solliciteren. Ik was door de crisis mijn baan kwijtgeraakt en wilde graag weer aan de slag. Positief als ik was, dacht ik echt dat ik binnen no time een nieuwe baan zou hebben. En waarom ook niet? Ik wil werken, ik kan werken, ik ben serieus, accuraat, een doorzetter en goed in wat ik doe.
Appeltje-eitje dus!!
Nou nee, echt niet!!
Ik solliciteer heel trouw en heel breed. Van telefoniste, receptioniste, secretaresse, administratief medewerker, secretarieel medewerker en boekhoudkundig medewerker tot baliemedewerker, allround bureau assistent en financiële duizendpoot: het zet allemaal geen zoden aan de dijk. Inmiddels staat de teller op 65 sollicitaties, de telefoontjes met vragen naar informatie niet meegerekend. Toch is de bingo voor mij nog niet gevallen en Yahtzee zit er helemáál niet in. Ik voel me alsof ik midden in een spelletje Mens erger je niet zit, waarbij ik die verrekte zes maar niet weet te gooien.
Hee…..ik zit op de 65! Kan ik dan misschien al met pensioen??
Bijna had ik beet, maar ik juichte te vroeg. Eén glorieuze middag dacht ik de perfecte baan gevonden te hebben, ik was bijna euforisch. Het leek te mooi om waar te zijn! En dat bleek het uiteindelijk ook. De teleurstelling was groot, ik had het het er enorm moeilijk mee. Maar ik kon niks anders doen dan slikken en weer doorgaan.
Wat me eigenlijk het meest ergert, is hoe er soms met mij, als sollicitant, wordt omgegaan. Dat bedrijven bijvoorbeeld niet eens de moeite nemen te reageren op mijn sollicitatie. Dat is toch het minste wat je kunt doen. Je zoekt personeel, plaatst een advertentie en hierop reageren mensen die daar bewust moeite voor hebben gedaan. Dan is het toch wel zo netjes om daar respectvol mee om te gaan. Bijna alles gaat tegenwoordig per mail, dus even op “beantwoorden” klikken en je kunt de sollicitant binnen een paar tellen laten weten waar hij/zij aan toe is.
Gelukkig doen de meeste bedrijven dit wel en dat waardeer ik, zelfs als het een afwijzing betreft. Ik weet dan in elk geval waar ik aan toe ben. Je kunt iets afsluiten en dat is heel belangrijk. Zaken die maar niet afgehandeld worden, geven onrust. En dat moet je er nou net niet bij hebben.
Ik ben natuurlijk al het één en ander tegengekomen de laatste tijd. Het meest opmerkelijk vond ik nog wel het volgende:
Ik las een advertentie waarin gevraagd werd naar een administratief medewerker. Aangegeven werd dat kennis van het boekhoudkundig programma SAP wel een pré was. Deze kennis heb ik niet, omdat ik met een ander programma heb gewerkt. Ik besloot te bellen en te vragen of het dan voor mij wel zin had om te solliciteren.
Ik kreeg de manager aan de lijn en we hadden een heel leuk gesprek. Nee, dat SAP was niet zo heel belangrijk, als ik maar kennis van boekhouden had en hij me niet uit hoefde te leggen wat debet en credit was… Nou weet ik heel goed wat debet en credit is, dus ik schreef enthousiast een sollicitatiebrief en verwachtte eerlijk gezegd wel een uitnodiging voor een nadere kennismaking.
Niets bleek minder waar. Bijna drie weken later ontving ik bericht terug:
“Onze keuze valt helaas niet op u omdat ik in uw c.v. niet de werkervaring en opleiding op het ons gewenste niveau in het boekhoudkundige vak zie”
Ik wist niet wat ik las! Tegenstrijdiger kon haast niet. Mijn klomp brak ter plekke!
Wat een frustratie……
Jeetje lieve Jeanine, wat een verhaal! Kan me goed voorstellen dat je vreselijk gefrustreerd raakt en terecht!
Blijf ten alle tijde jezelf want je bent een vrouw met een hart van goud. En hopelijk komt er in jouw werkende leven ook snel weer wat kleur net als in je huis 🙂
Liefs
Vriendin, toch knap dat je deze frustrerende ervaringen kunt opschrijven met de nodige humor. Het is ook bijna om te lachen deze onnozeligheden.
Maar goed triest is het vaak wel hoe ze met je omspringen. En ook hoe slecht de communicatie vaak is. Daar zou je bijna je beroep van kunnen maken. Is dat geen goed idee?
Liefs