Er zijn van die moeders die heel de dag kunnen spelen met kinderen, en dan bedoel ik specifiek met hun eigen kind. Ik niet en daar heb ik dan zelf de balen van, maar op de een of andere manier kan ik me er toch niet overheen zetten.
Gisteravond ging ik daardoor met een naar gevoel naar bed. Ondanks dat we een gezellige paar dagen hadden gehad heb ik het gevoel gefaald te hebben. Ik weet het, dit hoort bij moederschap, het mezelf continue druk maken of ik het wel goed doe etcetera, maar ik kan er niet goed mee omgaan.
Bij mij speelt dan de gedachte dat ik niets weet om te spelen met mijn dochter, tenminste, niet iets wat we gewoon allebei leuk vinden. Ik vind een spelletje op z’n tijd wel leuk, maar ook niet elke dag en zo is het eigenlijk met alles. Dit klinkt natuurlijk nu heel dramatisch maar zo ervaart Tessa het ook heel vaak. En soms drukt het ook wel zwaar op mij, zoals nu dus even…
Spelen met kinderen door het oog van je kind
Ik zal even de beleveniswereld van mijn 4 jaar oude dochter uitleggen. Deze bestaat namelijk voornamelijk uit fantasie. Tessa kan hele verhalen naspelen met de barbies, little pony’s, knuffels maar ook gewoon zo. Dan is ze weer een prinses, dan is ze weer Bloom van Winx club, dan weer Rapunzel enzovoort enzovoorts.
Ik was vroeger ook zo, althans ik was een poppenmoeder en speelde dan ook schooltje met ze, compleet met schoolbord 😉 . Ook de barbies kon ik urenlang zoet mee zijn, ik vermaakte mezelf hiermee. Dus ik herken de fantasie. Tessa kan zich alleen niet zelf vermaken, die houdt dit even vol en dan gaat ze al heel snel jammeren dat er iemand met haar moet komen spelen. En hoe goed ik het vroeger ook zelf kon, hoe minder graag (of zeg maar gewoon helemaal liever niet) doe ik dit nu… herken je dat?
Heel af en toe (en dan alleen om haar gelukkig te maken) ga ik mee in haar rollenspel met bijvoorbeeld de barbies, maar ik ben dit dan al heel snel zat.
Gistermiddag gingen we ook naar buiten en moesten we een volledige aflevering van de troetelbeertjes naspelen. Dit vind ik tot op zekere hoogte leuk en zeker ook aandoenlijk om te zien hoeveel fantasie Tessa dan heeft. Ik kan er dan ook wel in meegaan, maar dit moet dan niet te lang duren.
Ik ben ook geen knutselmoeder, kleuren vind ik heel leuk om te doen, maar je moet me niet gaan vragen om te tekenen of dingen in elkaar te fröbelen… je kan me niet chagrijniger krijgen. Van de week hebben we van wc rollen eierdopjes zitten maken, dat gaat dan nog wel, maar verder dan dat reikt mijn creativiteit niet!
Van kleien en verven word ik helemaal zenuwachtig van. Uiteraard mag ze wel kleien en indien ik in een goede bui ben klei ik ook mee, maar na een beertje, bloempje en nog meer van dat geijkte gekleid te hebben weet ik het al niet meer en ga ik me zitten bedenken wat ik allemaal nog in het huishouden zou moeten doen en wat voor troep klei geeft 🙁 . Dan is de lol eraf, dat snap je.
Verven mag ze van ons wel, maar dan in de garage. Zij vindt dat zelfs nog een soort van leuk in de garage, maar als ik dan alles klaargezet heb en haar d’r schort heb aangetrokken ben ik een half uur verder. Op zich geen probleem maar aangezien ze dit meestal maar voor een 15 minuten leuk vindt ben ik er al snel klaar mee. Ik probeer dan ook van te voren dit al af te vangen door te zeggen: “Nee, de verf is uitgedroogd, of ik heb nog geen nieuwe gekocht, of ik weet niet waar je verfschort is…”. Heel gemeen ik weet het, maar ik krijg dit nog niet veranderd.
Tweestrijd; spelen met kinderen of niet…
Ik zit zo in tweestrijd, want ik vind dit een verschrikkelijk leuke leeftijd! Je kunt heerlijk met elkaar kletsen, het wordt makkelijker qua eten, ‘loslaten’ etcetera. Maar toen ze iets kleiner was, was ze sneller tevreden. De dagindeling zag er wat simpeler uit… melk drinken, eten, even in de box spelen, lekker wandelen, slapen, eten, even in de box spelen, samen met mama spelen, boekje lezen, eten, even samen spelen in bad én naar bed.
Ondertussen was ik heel de dag tegen haar aan het kletsen en met haar aan het zingen.
Als ze me maar hoorde was het goed maar nu is ze niet meer zo snel tevreden en ik ben dan ook bang dat ze niet blij is met ons als haar ouders en van de gedachte word ik dan weer doodongelukkig. En ook al neem ik me nu voor, terwijl ik dit schrijf, om zo meteen als ik thuis kom met mijn dochtertje te gaan spelen want dat maakt haar gelukkig, weet ik nu ook al dat ik dan gelijk weer bedenk dat ik nog 100 andere dingen te doen heb zoals het bed verschonen, eten koken, dweilen en bijvoorbeeld brood klaarmaken. En ergens vind ik dat dan zelfs nog leuker dan met de barbies spelen….
Wat zou jij doen in mijn plaats ?
Ik hoop nu niet een lading commentaar over me heen te krijgen, want Tessa krijgt verschrikkelijk veel aandacht. Zoals ik al aangaf klets ik heel de dag tegen haar (iets wat haar juffrouw nu verschrikkelijk frustreert aangezien de kleine meid dus ook continue kletst). Communicatief is ze heel sterk en aan kleding, voedsel, voorlezen, liefde, kusjes en knuffels geen gebrek. Het enige wat ontbreekt is de welwillendheid om te spelen met mijn kind.
Ervaar jij dit nu ook zo en wat is dan jouw tip om dan toch je kinderen tevreden te houden (behalve de tip toch gewoon met ze spelen, want deze weet ik zelf uiteraard ook wel 😉 ) ?
Heel herkenbaar.Fijn om te.lezen dat ik niet de enige ben 😉
Wat een fijne reacties en goede tips.
Groetjes
Leuke reacties allemaal! Vandaag paar uur naar het zwembad geweest, straks gaat de grote speeltuin weer open en tot die tijd moet ze het er maar mee doen. Moet me ook maar bedenken dat ze zo leert dat niet heeeeeel de wereld om haar draait, wel een heel groot gedeelte ?
Zo herkenbaar! Die eeuwige schuldgevoelens ook.
Ik speel sporadisch mee maar hij kan zo goed zelf spelen, dus waarom zou ik, als hij me roept of iets laats zien dan kijk ik vol bewondering en interesse en dan is het voor hem weer goed. Denk dat het ook niet goed is als je veel op haar lip zit, je bent er wanneer nodig, zelfredzaamheid is ook een ding toch. Kusjes en knuffels en waardering. Ik kan me ook niet herinneren dat mijn ouders elke dag veel met me speelden hoor, maar aan aandacht nooit tekort gehad.
Hey Bea 🙂
Heel herkenbaar. Tis steeds een middenweg zoeken.
Ik ben ook geen koekjesbakkende knutselmoeder.
Ik wil lekker naar buiten. Voordeel daar van is dat je
huis wat langer netjes blijft 😉
Ik denk dat het belangrijkste is dat je er voor je kinderen bent als je ze nodig hebt en dat je ze verder overlaad met kusjes, knuffels voorlezen etc. xx
Laat haar meehelpen met hetbed verschonen, dwijlen, koken op een leuke manier tussendoor waar ze echt niet mee kan helpen laten teken of wat dan ook. Als je dan je huishoudelijke dingen hebt gedaan kan je wat leuks met haar doen. Misschien als je die dingen hebt gedaan denk je niet van moet eigenlijk dit of dat doen.
Succes hopelijk heb je er iets aan.
M.V.G. Charlie
Nou Bea, heeeeel herkenbaar! Misschien is het, net als met veel situaties, een fase. Mijn dochter is nu vier en een half. Steeds vaker wil ze juist graag alleen spelen in haar fantasiewereld. Een half jaar geleden zat ik nog vadertje/ moedertje te spelen met de poppen en fruithapjes te maken. Ik heb weinig geduld met rollenspellen en ik vind vadertje/ moedertje het ergste wat er is. Haha. Ik heb daarom een tijdje geleden een deal gesloten met mijzelf. Namelijk dat ik tijd neem om samen met haar te spelen. Maar dan wel iets waar ik zelf ook veel plezier in heb. Dat werkt! Het voelt dan niet meer als een extra ouderschapstaak, maar echt iets samen doen. In ons geval is dat een extra boekje lezen, letters oefenen of puzzelen. En ja, soms geef ik toe aan haar grillen en speel met de Barbies of de poppen. Of knutsel ik iets wat nooit afgemaakt wordt. Misschien is deze fase voorbij voordat je het weet, dus ik hoop dat je een mix kan vinden waarin je samen speelt en het leuk hebt. Succes!