Wat als je kind niet mag mee spelen op het schoolplein?

Wat doe je dan? Als je kind thuiskomt en zegt dat ze niet mag mee spelen op het schoolplein, notabene met haar eigen vriendinnetjes. Pfff, je moederhart breekt als je dat hoort.

Ik vind het zelf dan ook erg lastig om daar het juiste ‘advies’ in te geven. Mijn meisje is op school redelijk bescheiden. Niet écht verlegen, maar ook niet haantje de voorste. Thuis niet. Thuis bestiert ze het huis als we haar haar gang laten gaan 😉 . Verder heeft ze ook genoeg vriendinnetjes op school. Om daar mee te spelen, of om af te spreken. Ze komen hier dan ook genoeg over de vloer, ook om te logeren. Afgelopen weekend hebben we nog een vriendinnetje hier te logeren gehad. Twee dagen hangen ze dan om elkaar heen en dat gaat prima. En ook uit logeren gaan doet ze, alhoewel ik het idee heb dat ze liever thuis iemand te logeren krijgt, maargoed.

Ik zou wel willen dat ze niet iedere dag met dezelfde vriendinnetjes speelt. Dat komt volgens mij vooral voort uit een soort van bescherming. Herken je dat? Als het ‘misgaat’ met een favoriet vriendinnetje (een bff zoals ze het zelf noemt 🙂 ), dan is het prettig als ze andere vriendinnetjes heeft om mee te spelen. Het liefst zie ik dan ook dat ze (bijna) iedere dag met een ander vriendinnetje afspreekt. Maar helaas ziet dochterlief dat anders en heeft ze toch écht één hartsvriendin waar ze het liefst mee speelt. Dag in, dag uit. Of dat dat gevoel helemaal wederzijds is, dat weet ik niet. En dat zal ze zelf moeten ervaren, dat snap ik.

Spelen op het schoolplein, zonder verdriet

Maar als ze dan thuis komt met het verhaal dat ze van dat vriendinnetje niet mee mag spelen op het schoolplein dan gaan mijn haren recht overeind staan. Logisch denk ik… het ‘kom niet aan mijn kind gevoel’ komt dan bij de oermoeder naar boven 😛 . Zelf snapt ze niet waarom ze niet mag mee spelen en ik kan me alleen maar bedenken dat de nummer drie in dit verhaal haar plek heeft opgeeist. Maar hoe vertaal ik dat naar mijn dochter zonder haar verdrietig te maken?

Ze zijn namelijk regelmatig met zijn 3-tjes. Je zou denken ‘leuk’ maar eigenlijk gaat het niet zo goed met zijn drieën. Er wordt een beetje gestreden om de ‘BFF’, en dat terwijl ze pas 6 jaar zijn… pfff. Belief me… mijn dochter is echt geen heilige, maar ze staat volgens mij wel open voor vriendschappen, en ik druk haar ook op het hart dat ze nooit iemand mag buitensluiten. Spelen kan je ook met meerderen doen. Maar de waarheid blijkt wat minder simpel.

Hoe ging het bij mij vroeger?

Zelf ben ik niet het rasechte vriendinnentype. Op de lagere school had ik wel een hele goede vriendin, maar op de middelbare school groeiden wij uit elkaar. Beiden een andere richting en het was gebeurd. Ik heb daar echter nooit problemen mee gehad. Ik ben nogal op mezelf als het om vriendinnen gaat. Ik heb ze wel, zeker, en ik vind het ook heerlijk om zo nu en dan bij te kletsen, maar ik hang nooit eens aan de telefoon met een ‘hoe is het?’. Al zie ik ze een paar maanden niet… ik vind het prima, die afspraak komt wel weer een keer denk ik dan.

Maar als het over je kind gaat, dan is het tóch anders kan ik je vertellen. Toch wil ik er geen issue van maken en vertrouw ik er ergens ook wel op dat ze het zelf kan oplossen. In principe staat ze haar mannetje wel. Feit blijft dat ze het niet voor niets tegen mij zegt. Het doet haar iets. En dus doet het mij iets.

Spelen op het schoolplein. Het lijkt nog zo ver weg van de echte wereld, maar eigenlijk vind je daar al exact dezelfde situaties terug als waar we ons hele leven tegenaan zullen blijven lopen 😉 . Ik laat haar dus ‘los’ en praat met haar als ze daar behoefte aan lijkt te hebben.

En daarmee hoop ik de basis te leggen voor een vertrouwensband tussen haar en mij. Dat ze weet dat ze me alles kan en mag vertellen, zonder dat ik daar een oordeel over heb. En ik weet het nu zeker… wie ooit heeft gezegd dat opvoeden een eitje was… die heeft zelf nooit kinderen gehad 😉 .