Paragliden samen met mijn zoon; over loslaten en de sprong wagen!

Pubertijd. Loslaten en samen de sprong wagen! Paragliden. Wanneer ben je vandaag de dag nou nog een jongen en wanneer een man? Vroeger was de diensttijd er nog als een soort van grens. Of wanneer je van school bij een chef ging werken en mee ging zorgen voor het inkomen van de familie op jongere leeftijd. Een ding is zeker. Sinds mijn oudste zoon op de middelbare school zit doe ik er als moeder minder toe. Voorheen op handen gedragen. Nu mag ik nog net ademen wanneer er vrienden in de buurt zijn. Tja… heel gezond wanneer je moeder stommer gaat worden.

“Tja….. soms wordt er gedaan of ik een kind ben en soms verwachten ze al enorme volwassen dingen van ons” roept mijn wijze net 15-jarige puber. We zijn een week in Oostenrijk. Een week ervoor schreef ik als wens op dat ik deze zomer eindelijk wil gaan paragliden. In het Tiroolse plaatsje Lermoos zien we ze de eerste beste dag opeens boven ons zweven.

sprong wagen paragliden

Samen de sprong wagen; paragliden to the max!

Doen! is mijn gevoel. Maar de week is vol. Ik kom op een reservelijst. Een dikke dag voor we vertrekken word ik gebeld. Er is de volgende ochtend plek. En op een of andere magische manier niet alleen voor mij. Voor twee! Aha …. Denkt mijn moederhart meteen. Een pracht reden om deze ben-ik-nu-een-kind-of-al-een-hele-vent zijn sprong te laten wagen. Ik nodig hem uit om mee te gaan in mijn wens van mijn bucket-list. Poeh…. Dat doet wat met je gedachten en gevoelens. Na veel wikken, wegen, puffen en dubben komt zijn verlossende antwoord.  “Mam! Ik ga ervoor. Wij gaan samen springen!”

De volgende dag staan we onder in de groene vallei te wachten. De paragliders vliegen sierlijk naar beneden en landen voor onze neus. Het gaat echt gebeuren. Samen naar boven en springen. Maar het wordt loslaten. Voor hem en mij. Helemaal passend. Ik word door 3 outdoor-sportmannen al meegenomen de gondel in. Daan wacht in het dal op een vrouwelijke collega. Duits praten en nog geld moeten regelen voor de gondel. Met vreemden naar boven en echt alleen de sprong wagen. Door dat malle idee van je moeder.

Lees ook: bucketlist bullshit of een tevreden leven lijstje

Een kwestie van loslaten

Ik onderzoek boven aan de top toch stiekem of hij er ook aan komt. Hoe zou hij zich voelen? Zou hij wel gaan? Maar geen tijd om te denken. Actie! Nog een hele klim de bergtop op met de zware rugzak achter op mijn rug. Bovenaan wordt alles uitgepakt en voorbereid. Focus. Voor ik het weet hang ik aan de instructeur. Blik vooruit. Rennen …. Rennen….. en gaan. Vertrouwen op de wind en de omgeving. Daar gaan we. Over loslaten en de sprong wagen gesproken. Het geeft mij enorme rust en ontspanning om daar boven te hangen. Het mag wel uren duren. Het uitzicht, de wind langs je heen, het dal en het laten gaan.

Eenmaal onder in het dal zie ik mijn zoon na een poos aan komen zweven. Wat een gave ervaring voor ons samen. Nu al een gouden herinnering. “Mam het voelde als vliegen, een achtbaan en een 3D-film ineen.” Trots komt hij met helm onder zijn arm aanlopen!

Jij hebt de sprong gewaagd jongen. Wij samen. In deze pubertijd. Loslaten voor allebei. Omdat jij jouw eigen koers mag bepalen. Omdat ik jouw moeder ben. Jouw vader nu even belangrijker wordt. Ik vertrouw er op! Of je je nu nog soms een jongen en soms al een man voelt. Deze herinnering van jouw sprong zit in je rugzak! Cadeau van mij op dit moment.

Lees ook: wat het al schoolsysteem niet meer past

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven