Voor ik nog moeder was vertelde een vriendin mij dat moederschap en alles wat erbij kwam kijken te vergelijken was als een treinreis waarbij de taak was: blijf op de trein. Heel vaak denk ik aan haar en het is inmiddels al weer tien jaar geleden dat zij dit tegen mij zei.
Ik heb zoveel wensen, zoveel idealen! Ik wil zoveel zijn dat ik mezelf altijd tot het maximale push om daar te komen waar ik wil zijn. Vaak wens ik een verdubbeling van het aantal uren in de dag. Geef mij er maar meer, dan kan ik alles zijn en doen wat ik wil.
Mijn kinderen een goede plek geven in deze hectisch maatschappij, ze omringen met alle liefde en zorg die ik in mijn lijf heb, dat is het minste wat ik kan doen. Daarnaast gun ik mezelf ook de ruimte om me te ontplooien en te groeien in mijn passies. Mijn grootste obstakel is wel het huishouden. Nu heb ik dat inmiddels al aardig weten te tackelen. Ik pak de kleine uurtjes en laat de kinderen vaker los, ze mogen zich best zelf vermaken. Ik hoef niet de hele tijd met ze te spelen, mijn moeder zweefde ook niet om mij heen om mij te vermaken. Hallo, doe ook even je eigen ding!
Toch kom je niet om de dagelijkse routine heen. Het huishouden moet gedaan worden en er staat weer eten op tafel. Vandaag is het mij toch weer even gelukt het huis was weer voor heel even opgeruimd, heb lekker met de kinderen gedold, de krant gelezen, rummicub gespeeld, de was gedaan, boodschappen gehaald en gekookt, kindjes naar bed gebracht en heerlijk geschilderd. Zie hier het resultaat.
Mijn boodschap aan alle werkende moeders is: ‘Stay on de train!
