Een stiefkind is anders dan je eigen kind. Als je me dat even geleden had verteld, dan had ik gezegd ‘onzin’. Maar inmiddels weet ik dat dit toch klopt. Ik zal je vertellen hoe ik hier achter ben gekomen en waarom een stiefkind toch anders voelt dan je eigen kind.
Een stiefkind voordat ik zelf moeder werd
Toen ik net bij mijn man kwam, had hij al een kind; een schattige, slimme meid van 2,5 jaar. Ik heb dit nooit als obstakel gezien en heb het gelijk omarmt. Ikzelf had namelijk nog geen kinderen en wilde graag stiefmoeder zijn. Mijn vorige partner was in mijn ogen op vele vlakken ongeschikt als vader en dus wilde ik geen kinderen met hem. Ik was altijd wel dol op kinderen, maar had de hoop op zelf kinderen krijgen in die situatie al snel opgegeven. Het is daarom eigenlijk ook niet vervelend of lastig dat mijn man al een dochtertje heeft. En zo had ik dus ineens een stiefdochtertje en was ik bonusmoeder.
Gelijk een klik met mijn stiefkind
Het klikte vanaf het begin gelijk en mijn eerste knuffel en kusje had ik de eerste dag al te pakken. We groeiden al snel uit tot een volwaardig gezinnetje. Ik was ook best verbaasd over hoe ontzettend snel een stiefkind als je eigen kind gaat voelen en hoe snel je van een kind gaat houden. Ook voelde ik mij gelijk verantwoordelijk voor haar gezondheid en geluk. Ik vind het erg bijzonder hoe je jezelf compleet wegstreept voor een kind; je bent voor jezelf ineens niet meer zo belangrijk.
Wat ik lastig vind is dat ze er maar voor de helft van de tijd is. En ik merk dat mijn man dat ook lastig vindt. Hij trekt al snel de complete zorg naar zich toe, “omdat hij haar zo weinig ziet”. Heel begrijpelijk natuurlijk, want voor je het weet is ze weer bij haar moeder. En alles wat hij samen met haar wil delen, moet hij in een paar daagjes proppen. Ik gun hem de tijd samen met haar dan ook van harte… met als gevolg dat ik dan wat op de achtergrond blijf.
De opvoeding en discipline bij je stiefkind
Het grootste gevaar zit in de discipline… consequent zijn. Ik merk dat mijn man het graag ‘gezellig’ wil houden omdat hij haar zo weinig ziet en daardoor wat soepeler met de regels omgaat. Begrijpelijk natuurlijk, maar daardoor ben ik dus de dame van de regeltjes en dus vaak ook de pretbederver. Niet altijd leuk, maar blijkbaar is dat mijn rol en dat moet ik maar accepteren.
‘Moet’, omdat er -naast ons stiefkind- nu nog een kleine dame is die zich ook aan de regels moet (gaan) houden en die is er elke dag. Het lastigst vind ik het om me stil te houden. Ik mag niet laten merken wat ik van bepaalde dingen vind, omdat dat de verstandhouding tussen de ouders kan schaden… en als papa trek je (helaas vaak onterecht) aan het kortste eind en dat zou ik hem nooit aan willen doen (en mijn stiefdochtertje natuurlijk ook niet). Hoe doen andere stiefmoeders dat?
Daarnaast heeft ze ook een biologische moeder en er zijn nu eenmaal dingen die je als stiefmoeder niet doet.
Zelf moeder worden
Toen ik zwanger was, kende ik het mamagevoel dus al een beetje; ik wist wat het was om van een kleine meid te houden en voor haar te zorgen, door mijn stiefkind. Het voelde erg natuurlijk en kostte mij dan ook weinig energie.
Toen ik ‘echt’ mama werd van onze kleine meid, merkte ik al snel dat dat toch anders is dan bij mijn stiefkind. Ik had mij voorgenomen dat er geen verschil moet zijn, maar het gaat automatisch. ‘Mijn’ dochtertje heeft negen maanden in mijn buik gewoond en daarmee ben ik samen ‘een’ geweest. En nu ik al maanden borstvoeding geef, zijn we nog steeds een soort van ‘een’. Waar ik ga, daar is zij ook. Ik ben altijd dichtbij haar en zij bij mij (niet altijd ‘by choice’). Omdat ze afhankelijk is van mij met voeding gezien ze (nog steeds niet!) genoeg uit een flesje of beker kan drinken.
Dat samen ‘een’ voelen is er met mijn stiefdochtertje nooit geweest en dat maakt het onder andere ‘anders’. En wanneer ik het niet eens ben met hoe iets gaat met mijn dochtertje, kan ik daar iets aan veranderen, iets wat bij mijn stiefkind niet echt kan. Het is niet direct slechter of beter en de liefde is niet minder of meer… het is gewoon anders. Maar van beide houd ik ontzettend veel… evenveel!
Herken jij iets van mijn verhaal, of snap je wat ik bedoel? Of herken je de situatie maar is het voor jou toch heel anders?
