Sinds enige tijd ben ik in het bezit van een losse stoelverwarmer voor in mijn oude autootje. Ik zag hem een paar maanden geleden in de supermarkt liggen voor weinig en dacht gelijk: “dat is nou echt iets voor mij”. Maar… het wilde geen winter worden en even dreigde zelfs de herfst langzaam over te gaan in de lente. “Jammer” zei ik tegen mezelf. “Die heb je dus voor niets gekocht”.
Voorzichtig haal ik het plastic eraf en bestudeer de gebruiksaanwijzing. Het blijkt gelukkig eenvoudig te zijn. ‘Bevestig de elastische bandjes rondom de stoel en druk de stekker in de sigarettenaansteker’ staat er vermeld. Het rode lampje begint gelijk fel te branden en ik ontdek dat er drie standen opzitten. High, Low en Off. Verheugd ga ik even zitten en al binnen een paar minuten voel ik een behaaglijke warmte onder mijn zitvlak en tegen mijn rug.
“Perfect” zeg ik tegen mezelf. “Dat heb je mooi voor elkaar.” Tevreden zet ik de schakelaar op ‘Off’, maar als ik zie dat het lampje blijft branden trek ik voor de zekerheid ook de stekker er maar uit.
De volgende dag zit ik te genieten als ik met mijn autootje op pad ga, want ook al is de motor nog koud, de stoelverwarming werkt gelijk. Na tien minuten moet ik zelfs de schakelaar op ‘Low’ zetten, omdat ik anders mijn kont verbrand. Die avond vertel ik verheugd over mijn bevindingen en leg mijn oudste dochter uit hoe het werkt. “Dus als jij vanavond mijn auto meeneemt, heb jij ook een warm kontje.”
Eindelijk de stoelverwarmer in gebruik
Tijdens de wat koudere dagen in Nederland zie ik de volgende ochtend als ik uit het raam kijk dat mijn ramen bevroren zijn. Dat wordt krabben! Met de kraag van mijn jas hoog opgetrokken ontgrendel ik het portier en neem plaats om de auto vast te starten. Als ik de sleutel omdraai gebeurt er niks. Zelfs geen klikje! En dan opeens zie ik vanuit mijn ooghoeken de stekker… handig zo’n stoelverwarmer 🙂
