Mijn gedachten nemen een loopje met me en voor ik er erg in heb, brengen ze me waar ik niet wil zijn. Laten ze me voelen wat ik niet wil voelen en doen ze me beseffen wat ik niet wil beseffen. Er is een storm gaande die zijn weerga niet kent. En als de storm uiteindelijk zal gaan liggen, zal niets meer hetzelfde zijn.
Het begon met een klein briesje, een paar zorgen om de gezondheid van mijn vader. Op zich niets alarmerends, tot het vernietigende oordeel van de longarts een maand geleden: Ongeneeslijk ziek met een nog korte levensverwachting. Opeens gingen de gesprekken over tumoren, uitzaaiingen, chemo en palliatieve behandeling. Over geen pijn willen hebben en niet willen lijden.
Ik moest mijn kinderen vertellen dat hun zo geliefde opa ernstig ziek was en niet beter zou worden. Mijn hoog gevoelige dochter, die sindsdien niet voor tien uur ’s avonds in slaap valt en mijn hart-op-de-tong-dragende zoon: “dus opa, jij gaat dood?” Mijn nog niets-snappende peuter, die zich opa misschien niet eens goed zal kunnen herinneren.
Onze familie is verworden tot een marionet van de ziekte die ik niet eens bij naam wil noemen, zo’n lelijk woord. We zijn overgeleverd aan de grilligheid ervan.
Het enige wat ons nog rest is genieten in het hier en nu. Blij zijn met alle bezoekjes, met de kleine gesprekjes, waarin we elkaar tegenkomen in ons verdriet. En daar waar ik soms de moed verlies en mijn angsten en verdriet de overhand nemen, vind ik mijn vader. Vol positiviteit, zich vasthoudend aan elke sprank hoop en met een alles overstijgende rust en kracht.
Zelfs nu, op het meest moeilijke moment in zijn leven, geeft hij het voorbeeld, zoals hij dat alle jaren van mijn jeugd deed. Het geeft me kracht om me staande te houden en om stil te staan in het nu. De rollen zijn nu omgedraaid; ik zit aan zíjn bed nu hij ziek is en houd zijn hand vast, zoals hij dat jaren geleden bij mij deed wanneer ik ziek was.
Het leven nam een rare wending en ik sta machteloos toe te kijken hoe het gebeurt. Soms nemen mijn gedachten een loopje met me, maar dan roep ik ze een halt toe, want de kunst is te leven in het hier en nu!
