De zaterdagen zijn tegenwoordig volledige werkdagen. Sinds Robert werkt is het gedaan met de weekendrust. Voorheen om 8.00 uur rustig opstaan, koffie pruttelt, broodjes halen bij de bakker, ontbijten en een flink stuk met de hond wandelen . Meestal kon ik vervolgens een aantal uurtjes werken en dan begon ik aan het weekend.
Nu is het even anders…Robert werkt weer een aantal uren per week en dus ook op zaterdag. Om 7.30 uur gaat de wekker. Robert gaat douchen. Ik sta ook op en zet koffie. Na een kopje koffie ga ik met de hond wandelen.
Bij het kopje koffie maak ik een lijstje wat ik allemaal moet doen vandaag.
Lijstje:
- Graf papa schoonmaken en nieuwe tulpjes
- Zeppe naar scouting
- Flinke boswandeling met hond
- Boodschappen
- Badkamer en toilet poetsen (is nu mijn taak,smile)
- Email beantwoorden Donna di Oggi
- Things-to-do werk school
- Strijken
- Zwarte was (is meestal mijn kleding)
- Cantuccini bakken (Zeppe al 2 wkn geleden beloofd)
- Koken (moet ik echt plannen want de laatste 10 jaar heeft Robert altijd gekookt)
Eerst een half uur met de hond naar buiten dan nog even met Robert een kop koffie drinken. De ochtend begint goed. Als ik terugkom van het wandelen heeft zoonlief zijn scouting outfit al aan en ook al ontbeten. We zwaaien Robert uit en gaan direct door naar het graf. Keurig op tijd zet ik Zeppe af bij de scouting. Ik ben helemaal blij met mijn planning. Nu de was, boodschappen en even een uurtje strijken dan e-mails beantwoorden en dan…. Maar daar gaat de telefoon…. Mijn moeder…. Ze vraagt of ik tijd heb om met haar naar Intratuin te gaan want ze wordt een beetje depressief als ze naar haar tuintje kijkt. En ja hoor, daar is mijn schuldgevoel weer…. Ik heb eigenlijk nooit tijd en het kost altijd zo veel tijd extra als ik met mijn moeder naar de winkel ga en dan voel ik me weer schuldig omdat ik zo over mijn moeder denk. Mijn moeder is zwaar reumatisch en moet alles veel langzamer doen dan een gezond iemand. Na de dood van mijn vader is ze veel meer afhankelijk van haar kinderen. Hiervoor is geduld vereist en dat heb ik helaas niet altijd. En daarbij heeft mijn zus geen rijbewijs ….
Dan hoor ik mezelf zeggen:” Oh, is goed hoor! Zeppe is om 12.30 uur thuis dan eten we iets en halen we je op en gaan we naar Intratuin. Als ik de telefoon neerleg denk ik…. Wanneer ga ik dan de grote wandeling met de hond maken, wanneer moet ik wassen en strijken en wanneer doe ik de dingen voor Donna di Oggi en voor school…. En raak ik al bij voorbaat in de stress,grrrr.
Ik pak mijn lijstje erbij en pas het opnieuw aan.
Lijstje:
- Ø Graf papa schoonmaken en nieuwe tulpjes
- Ø Zeppe naar scouting
- Flinke boswandeling met hond (dat wordt na het eten)
- Boodschappen (uhmm, nu snel halen)
- Badkamer en toilet poetsen (morgen?)
- Email beantwoorden Donna di Oggi (vanavond)
- Things-to-do werk school (vanavond)
- Strijken (red ik nu nog wel, moet wel want het is een enorme berg)
- Zwarte was (nu eff inzetten)
- Cantuccini bakken (voor het eten)
- Koken (dat doen we als Robert thuiskomt)
Ik weet nu al dat ik dit lijstje niet helemaal kan waarmaken want morgen, zondag, krijgen we vrienden op bezoek…. Wat baal ik van mezelf….waarom niet gezegd dat ik tegenwoordig alles moet plannen als ik iets extra’s wil doen op zaterdag… Maar het is mijn moeder en zij doet haar best om iets van haar leven te maken en daar wil ik ook graag onderdeel van uitmaken….En dan weer het schuldgevoel naar Zeppe, voor hem heb ik ook niet altijd voldoende tijd…en ik krijg het niet over mijn hart om het bakken weer op te schuiven…. Vanavond weer werken terwijl ik ook al zo vaak door de week ’s avonds werk… Ik probeer het schuldgevoel zo snel mogelijk weg te stoppen en aan de slag te gaan. Als ik de was inzet denk ik aan een zinnetje uit het Boeddhisme:” Leef in het nu! Denk niet aan wat achter je ligt of wat je nog moet doen”. Dit wil ik voor het moment vasthouden.
De volgende keer laat ik niets tussen mij en mijn lijstje komen….
