Ik heb de strijd met dochters al veel meegemaakt in de afgelopen jaren: in allerlei varianten. Ik dacht dat ik de ergste al wel had gehad. Nou, dat was dus niet zo. Ik kreeg vandaag de volle lading. Mijn middelste dochter (van bijna 5 jaar) zit op zwemles. Na haar zwemles mag ze nog even in een klein badje spelen. Ik krijg echter keer op keer strijd met haar als ze vanuit het badje mee naar de kleedkamer moet gaan. Vandaag had ik er daarom vooraf al op gehamerd, dat ik deze strijd écht niet meer wil. Maar zij dacht hier anders over…
Strijd met dochters, ze drijven me soms tot wanhoop
‘Nee, ik wil nog blijven’, was haar eerste reactie. ‘Ok, nog heel even dan!’. En even later: ‘Kom, nu gaan we.’ ‘Nee, ik wil nog niet. ‘Ja, we gaan wel. Ik zei nog heel even. En weet je nog wat we thuis af hebben gesproken?’. ‘Neehee, dat is zo koud!’. ‘Wil je een handdoek om? Prima, ik zal hem voor je pakken.’ Ik houd de handdoek voor haar. ‘Nee, hier wil ik hem hebben.’ Ze wijst naar een onduidelijke plek vlak voor haar.’ Ik houd de handdoek zo goed mogelijk op de aangewezen plek. ‘Neehee, hier!’ Ze wijst naar een nog vagere locatie. Ik zeg: ‘Ik weet niet wat je precies bedoelt. Wil je de handdoek? Ja of nee?’ ‘Nee!’ Ik wil de handdoek weg doen, maar dan schreeuwt ze: ‘Ja!’ ‘Wat wil je nou?’ Mijn geduld begint op te raken…
‘Kom op, je komt er nu uit. Ik heb dit niet voor niks met je afgesproken.’ Ze kijkt me uitdagend aan. ‘Ik ga hoor.’ Ik pak haar zusje bij de hand en loop weg. ‘Nee, ik wil mee!’ ‘Nou, kom dan!’ Ze neemt geen aanstalten om uit het badje te klimmen, maar strekt in plaats daarvan haar hand naar me uit.’ ‘Wil je een hand? Dat is goed.’ Ik probeer haar hand te pakken, maar ze trekt hem weg. Ze kijkt me boos aan. ‘Kom op, geef me dan een hand?’ ‘Nee!’
Lees ook: strijd aan tafel om de hagelslag (en vooral de funnies)
Het bloed komt me langzaam onder mijn nagels vandaan. Ze weet precies hoe ze me zover moet krijgen. En waarom ze dat toch wil? Het is me een raadsel. ‘Ik grijp haar hand vast en probeer haar uit het water te trekken.’ ‘Nee, niet doen. Zelf doen!’ Ze klimt eruit en slentert een stukje met me mee. ‘Handdoek!’ ‘Hoe zeg je dat?’ ‘Ik wil een handdoek!’ Ok, als ik nu boos word dan flipt ze nog meer, dus laat ik maar rustig blijven en haar de handdoek geven.
Waarom werkt ze niet mee?
‘Hij zit niet goed!’, schreeuwt ze, als ik hem over haar heen leg. ‘Doe het dan zelf maar.’, zeg ik. ‘Nee, jij moet het doen.’ Ik probeer het nogmaals, maar doe het natuurlijk weer niet goed. Tja, we zijn weer in de fase beland dat alles wat ik doe fout is. Ze wil me gewoon tot wanhoop drijven. Waarom in hemelsnaam? Wat vind ze daar toch zo leuk aan? Ik gooi haar de handdoek toe. ‘Hier doe het zelf maar.’ Ik hoef niet alles van haar te pikken.
Ze pakt de handdoek, maar gooit haar strijd nu voor de zoveelste keer over een andere boeg. ‘Handje!’, schreeuwt ze. Ik heb geen keus. Als ik het niet doe, dan wordt ze nog bozer, dus ik geef haar een hand. Ze loopt me voor de voeten. ‘Andere hand ook!’ ‘Nee, daar loopt je zusje. Die hand is voor haar.’ We lopen naast het zwembad en ik wil haar zusje (die nog niet kan zwemmen) een hand geven.’ Ik begin echt te koken van binnen. Mijn geduld raakt op! Ik grijp haar vast en trek haar mee naar de kleedkamer. ‘Meekomen nu!’ Ik voel alle blikken op ons gericht, maar probeer me daar zo min mogelijk van aan te trekken. Het zijn bijna allemaal andere ouders bedenk ik me, die begrijpen het wel…
Lees ook: dat je in het ziekenhuis belandt en je dochters klagen over een lege koelkast
Drama onder de douches
We zijn bij de douches beland. Daar wil ze natuurlijk niet onder gaan staan. En staat ze eronder, dan wil ze er niet meer onder vandaan komen. Het duurt een eeuwigheid voordat ik haar in de kleedkamer heb. Daar wil ze zich niet aankleden en laat ze zich als een baby aankleden, terwijl ze bij alles tegenstribbelt en zegt dat ik het anders moet doen. Ik geef haar een preek (terwijl iedereen in de kleedkamer mee kan genieten, het boeit me niet meer!): ‘Wat denk je nou! Dat je alles kunt maken? Ik begrijp echt niet waarom je zo doet. We hadden toch afgesproken dat je dit niet meer zou doen! Als jij zo door gaat, dan ga ik echt niet meer met je naar zwemles. Dan leer je het maar niet!’ Mijn woede wordt steeds groter, als ik merk dat ze gewoon doodleuk doorgaat met haar strijd…
Ze spiegelen aan elkaar
Eindelijk heb ik haar zover dat ze klaar is en met haar jas aan met me mee wil lopen. Ik moet alleen nog haar zusje haar jas aan doen, maar tot mijn stomme verbazing roept die keihard: ‘Nee, zelf doen!’ Nu is de strijd met dochters compleet. Ik leg de jas voor haar neer, maar ze smijt hem weg en schreeuwt: ‘Nee, jij doen!’ Ow, nee! Nu gaat zij het ook doen!
Boos kijk ik mijn andere dochter aan. ‘Zie je wat je gedaan hebt! Nu gaat je zusje zich net zo gedragen als jij daarnet deed!’, waarop ik natuurlijk een hele boze blik van haar krijg. En ook haar kleine zusje keert me de rug toe en loopt nu zelfs weg terwijl ze haar jas op de grond smijt. Ik loop ook weg richting de uitgang. ‘Daag, wij gaan!’ Ik blijf bij de uitgang van de kleedkamer wachten, maar hoor haar niet achter me aankomen. In plaats daarvan gilt ze en schreeuwt ze. En mijn andere dochter: waar is zij? Ik kijk om me heen? Ze staat al om het hoekje bij de uitgang met een boze blik en haar armen gekruist.
Ik loop weer naar binnen en probeer nog één keer in de houdgreep mijn jongste van haar jas te voorzien, zonder resultaat. Ik pak haar jas op en neem haar bij de hand. Ze weigert mee te lopen. Ik til haar op en neem haar mee onder mijn arm, terwijl ze keihard krijst en tegensputtert. Mijn andere dochter slentert (God zij dank) rustig met me mee. We moeten nog door een grote fitnesshal en een restaurant, stampvol mensen (die helaas lang niet allemaal jonge kinderen hebben!). Bij de uitgang weet ik het buiten voor elkaar te krijgen dat mijn jongste toch zelf haar jas aan doet en kunnen we eindelijk gaan. Deze strijd met dochters heeft me inmiddels gesloopt.
Ik ben helemaal leeg
Natuurlijk wil ik mijn middelste dochter naar haar kamer sturen als we thuis zijn, maar ik bedenk me. Ik zeg haar dat ik zelf naar mijn kamer ga en dat ik er pas uitkom als ze haar excuses bij me komt aanbieden (vader is thuis!). Vervolgens plof ik op mijn bed en barst in tranen uit. Ik voel me een vreselijke moeder, maar besef ook dat ik het niet veel anders had kunnen doen. Wat ik ook gedaan had. Het had allemaal niet geholpen. Zij had al besloten om deze strijd aan te gaan, koste wat het koste. Ik ben ook boos op haar: Waarom doet ze dit nou toch elke keer? En waarom deed mijn jongste het van haar na? Was het wel puur nadoen of had het ook iets te maken met het feit dat ik té boos was en dat ze zich dus niet meer veilig voelde?
Klinkt hiervan ook maar iets enigszins herkenbaar voor je?
Mega herkenbaar verhaal, ik heb hetzelfde probleem met mijn dochtertjes (5 en 6 jaar).
Ik ben ook moeder van 3 dochters, nu bijna 11, 8 (en een half) en 7. Ik ben volgens mij niet echt streng, wel vooral consequent. Ik ben toen de meiden klein waren ook wel eens de andere kant op gelopen als ze hun zin wilden doordrijven, en ik kan er nog steeds blij om worden dat ze dan toch snel deden wat ik vroeg….
Nu ben ik vooral van het overleggen, en als ze iets niet willen (opruimen bijvoorbeeld….) moet het gewoon, en leg ik na die tijd uit dat ik dat ook niet fijn vind, maar dat er soms iets moet wat je niet fijn vindt.
En tot nu toe gaat het bij ons prima, het zijn fijne meiden, en die pubertijd…. Dat zien we dan wel weer. Ik hoop dat ze weten dat ze bij mij terecht kunnen met alles.
Ah, vooral de onmacht en de groeiende woede herken ik zo, zo zeer!
We hebben hier een wiefke van drie en al vanaf haar geboorte laat zij ons weten dat de wereld zich dient te schikken naar haar nukken. Box is een martelwerktuig en moet verwijderd worden. Eigen bed is een tussendoortje totdat ze bovenop manlief in slaap mag vallen.
Nu ben ik gezegend met een zeer empathische lief die haar keer op keer heeft voorgehouden dat het voor ons NET zo frustrerend is als voor haar, dat nieuwe leven waarin dingen niet gaan zoals je je dat voorstelt. En jawel: op het moment dat ze kon lopen en praten, viel er veel frustatie weg.
Eindelijk controle over delen van haar leven.
Rond de 2 jaar begon het weer.
Oh, de eetstrijd. De schreeuwsessies, de tranen, het gekrijs, de gang, de vulbanaantjes en reserveyoghurtjes…we hebben vast alles gedaan wat pedagogen verboden hebben, maar met zo’n tenger wiefke wilden we geen lege buikjes in bed.
En ineens hadden we er genoeg van.
Geen strijd meer aan tafel. Meid, je zoekt het maar uit. Op elk bord iets wat ze in elk geval wel zou eten en verder zelf maar gewoon proberen te genieten.
Een half jaar later zat ze ineens zelf op de wc en begon hapjes sperzieboon en broccoli te proberen.
Aha! We zagen een patroon!
Elke keer als ons wolfje besluit dat de wereld (en vooral haar moehoehoehoehoeder) haar niet begrijpt, zit ze met een controledingetje.
Ik zal je vertellen: dat inzicht troost me nog niet! Mijn hemel, we hebben al 3 jaar puberteit achter de rug. Hoe moet dat zijn als ze die echte instuitert? Welke controle gaat ze dan zoeken?
Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.
Een felle meid …daar kan de toekomst maar beter op voorbereid zijn!
Dank voor de vele reacties! Zo fijn dat ik niet de enige ben die worstelt met dochters !S Ik hoop dat ik het in de toekomst ook leer los te laten, zoals jij Ellen!
Bedankt voor je onwijs herkenbare verhaal! Ik heb ook twee meiden, vooral de oudste is pittig met een zeer sterke eigen mening. Daarnet nog een frustrerende discussie gehad, altijd goed reageren en loslaten lukt mij ook nog niet (Ellen Dros, is dat de “sleutel”… En gaat het ooit lukken?)
Ik voel me regelmatig totaal ongeschikt. Pffffff.
Ik ben altijd blij te lezen niet de ennige te zijn met een kleine koningin in huis.
Na 5 jaar een rustig leventje te hebben gehad met onze zoon. Kwam daar ons kleine koningin. Na 3 jaar zijn wij nog steeds in overleg hoe wij bepaalde situaties nu het beste aan kunnen pakken. Zonder strijd spanning en frustraties ect…
Het blijft een leerzame tijd.. ook voor jezelf.
Ik werk partime en daar geniet ik van. Even je hoofd met wat anders bezig laten zijn…
Ook vaders kennen dit probleem
Dat geloof ik zeker Alexander, mocht je een keer jouw verhal kwijt willen, let us know 😉
Hallo Danja, ik heb je verhaal gelezen en herken het nog van vroeger. Mijn meiden zijn nu 21 en 17 en nog steeds hebben ze kuren. (Lees mijn columns maar eens op Mamsatwork) Het gaat dus niet over maar je kunt het als moeder wel loslaten en dat kun jij nog niet. Dat sloopt inderdaad. Vooral de zwemlessen staan nog vers in mijn geheugen gegrift omdat het daar ook nog eens klam en bloedheet is. Vaak genoeg ben ik in de supermarkt over mijn krijsende peuter heengestapt. Dan wachtte ik buiten tot ze klaar was. En natuurlijk zijn er dan de verwijtende blikken van mensen om je heen. Niets van aantrekken, want als je ze een corrigerende tik geeft of inderdaad in de houdgreep meesleurde ben je een kinder mishandelaar. Het is een machtsstrijd en het geeft aan dat ook jou dochters een pittig karakter hebben. Nu achteraf ben ik daar blij om, want mijn pittige dames laten het kaas niet van hun brood eten. Buiten de deur zijn ze overigens de perfecte dochters en zegt iedereen dat het leuke meiden zijn. Maar thuis is dat toch wat anders. Ze hebben nu vaak commentaar op mij als moeder. Dat ik te leuk of te hip doe en er niets van begrijp. Ach… Het zal altijd wel blijven denk ik. Dochters en moeders. Sterkte Danja. Ook jij kunt het!
Wat een verhaal en wat verschrikkelijk herkenbaar. Zo’n strijd zuigt de energie uit iedere vezel van je lichaam. In dit soort situaties kan ik nog het meest van mezelf schrikken. Vooral als ik in het heetst van de strijd langs een spiegel loop. Dan zie ik mezelf en weet dat ik dan een moeder zie die ik niet wil zijn. Als kleine hyena’s voelen ze mijn zwakke momenten en ik laat het gebeuren. Tot nu toe is opvoeden de meest zware baan die ik heb gehad.
Heel herkenbaar. Alles. De mijne doen het ook. Niet per se in het zwembad, maar overal. Bij voorkeur in publieke gelegenheden. Ben er – net als jij – achter dat ze vaak mijn gedrag spiegelen. Of reageren op hoe het met mij gaat. Helaas… Meestal ben ik het probleem en de oplossing. Als ik iets aan mezelf verander, gaat het ook beter in de interactie met de kinderen. Leuke constatering, maar daarmee Ãs het nog niet opgelost. Work in progress zullen we maar zeggen…