Vroeger… vroeger toen ik nog geen kinderen had vloog ik als een tornado door de supermarkt heen. Zónder lijstje, want dat kon toen nog. Van het zuivelpad naar de kruiden, via de groenten naar de diepvries. Binnen no-time stond ik zonder ook maar een druppeltje zweet op mijn neus bij de kassa en met mijn allerliefste lach betaalde ik de boodschappen. Nu ben ik trotse moeder van twee kinderen. Een Thom van 2,5 en Roan van twee maanden. Geloof het of niet, maar ik ga nog steeds als een tornado door de supermarkt heen.
Thom voelt zichzelf te groot voor een kinderwagen, een buggy of het winkelwagentje. We zijn in de heerlijke “zelluf doen” fase beland. Roan daarentegen ligt nog braaf in de kinderwagen. Met zijn mooie blauwe jas en groene voetenzak, warm ingepakt tegen het steeds kouder wordende herfstweer.
De supermarkt in met kinderen
Zo ook kortgeleden. Thom wilde even naar buiten en dat kon ik mooi combineren met een wandeling naar de supermarkt. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat we allemaal buiten waren met de schoenen aan de goede voeten (zie hier, zelluf doen!) begon de wandeling.
Eenmaal in de supermarkt zie ik dat Roan met zijn armpjes begint te maaien. Alles schiet op scherp, dit wordt een tornado-tje door de supermarkt.. ondertussen graai ik in mijn zakken naar mijn zorgvuldig samengestelde lijstje. Helaas…
Om mijn zwangerschapsdementie leefbaar te houden schrijf ik alles op. Als ik het niet opschrijf dan gebeurt het niet. Afijn, mijn zwangerschapsdementie zorgt er nu dus ook voor dat ik die lijstjes vergeet.
Terwijl ik me wanhopig probeer te herinneren wat er op het lijstje stond, ondertussen een peuter bij het snoepgoed probeer weg te krijgen en de kinderwagen in beweging houdt zodat Roan het nog even uithoudt komt er een oud vrouwtje voorbij. Ze observeert alles nauwkeurig en loopt weer verder.
Thom is inmiddels ook weer in beweging gekomen en met een bloedgang scheur ik door de winkel heen terwijl Roan begint te klagen in zijn wagen. Vlak voor de kassa is mijn tijd op, de geluidsdemper is eraf en mijn lieve, kleine hamster begint kei- en keihard te huilen. Inclusief zielige lip. Picture that.
Lees ook: besparen op boodschappen, 13 tips
Gruwelijk ongemakkelijk als het krijst
Ondanks dat het mijn tweede kind is en dat het echt de laatste keer niet zal zijn dat dit gebeurt voel ik me altijd gruwelijk ongemakkelijk in de supermarkt met een huilende baby. Ik gooi mijn spullen op de band en probeer Roan nog wat te sussen. Gelukkig is Thom een engeltje en wacht geduldig tot we klaar zijn en naar buiten gaan.
Ineens is ze daar weer, het oude vrouwtje.
“Ach, heeft ze honger?” Ik draai me om en zeg: “Nee hoor, net een pak slaag gehad.” Ik draai me weer om naar de kassajuf in de hoop dat mijn ietwat onbeschofte reactie voldoende is geweest om me met rust te laten. Vlug gooi ik mijn spulletjes onderin de kinderwagen en sta te flapperen met mijn pinpas.
“Je moet haar ook eten geven voordat je de deur uit gaat. Dat deed ik ook altijd en ik heb nooit problemen gehad.”
Ik. Kan. Dit. Niet.
Ik kan dit niet. Ik moet op mijn lip bijten maar het lukt niet.
“Oh! Is dat het!? Ik hem HEM vandaag de hele dag nog geen eten gegeven!”
Eenmaal buiten de winkel is Roan stil en ligt weer lekker te slapen. Ik duw zo onopvallend mogelijk mijn zoogcompressen op zijn plek, pak de hand van Thom vast en loop rustig naar huis toe. De zweetdruppels staan op mijn neus, ik ben vergeten te lachen bij het afrekenen maar hé, de boodschappen zijn in huis.
Lees ook: lekker online boodschappen doen zónder kids
Geweldig geschreven! voor iedere moeder herkenbaar toch? Maar ik heb liever een huilende baby dan een krijsende 4 jarige die niet kan spelen omdat ze te moe is en daar zelluf heel anders overdenkt en je dan nog het halve dorp door moet naar huis
Ohaha, klinkt ook niet heel fijn nee 😉
Toppertje ?
Oooooh wat heerlijk is dit!, ik geniet!