En vanochtend had ik zo’n ochtend dat het allemaal even teveel werd. Dat kan. En schrijven helpt, dus vandaar 😉 .
Je herkent de hectiek in de ochtend vast wel. Met twee kinderen die nogal in het midden van hun de-wereld-draait-alleen-om-mij-leeftijd zitten, gaat het ochtendritueel niet altijd van een leien dakje. Zo ook dit keer. En het ging eigenlijk nergens over.
Waarom liep ik over vanochtend en was het teveel ?
Meestal zitten ze elkaar in de haren. Niet tof, maar de ene keer kan ik er beter tegen dan de andere keer dus vaak komen we daar wel doorheen. Rustig blijven, ademhalen, scheidsrechter spelen … been there, done that. Maar dit keer zaten ze elkaar niet in de weg. Geen ruzie onderling. Nee…. het ging om een boterham. Ik zal je vertellen waarom.
We hebben een paar simpele regels in huis en een van die regels is dat de eerste boterham die er gegeten wordt belegd is met ‘gezond’ beleg. Chocopasta, hagel en muisjes vallen daar bijvoorbeeld niet onder 😛 . Zoonlief had echter zijn zinnen gezet op een boterham met zoet want gisteren had blijkbaar zijn zusje ook direct zoet op haar boterham gekregen bij oma.
Ik kreeg nog niet de kans om er echt iets over te zeggen of hij raasde al door het huis. En ik brak… De tranen stroomden over mijn wangen, het werd me gewoon allemaal teveel. Ik ben zó moe van die eeuwige strijd. Altijd maar vergelijken met elkaar, altijd maar alleen aan zichzelf denken en altijd maar klagen en moeilijk doen. Gezelligheid is er ook wel hoor, maar het lijkt erop dat er alleen maar gezelligheid kan zijn als zij krijgen wat ze in hun hoofd hebben.
Ik heb er geen idee van of het er overal zo aan toe gaat en ik me gewoon aanstel, maar ik word er werkelijk niet goed van. Gewoon letterlijk. En ondanks alle tips van anderen, uit boeken òf praten met elkaar heb ik niet echt het idee dat we verder komen. Van de week schreef ik nog een gedicht voor pakjesavond waar ook al duidelijk in wordt dat het niet allemaal vanzelf gaat. Schrijven helpt 😉 al is het maar tijdelijk.
Ik had vanochtend ook niet de kracht om er nog wat van te zeggen, heb hem gewoon zijn boterham met zoet laten eten (is ook helemaal geen punt, dat snap ik ook wel), en daarmee was voor meneer de kous af en ging hij weer verder op zijn telefoon. Dochterlief is nog wat jonger en schrok zich wezenloos toen ik begon te huilen natuurlijk. Zij voelt overigens feilloos een stemming aan dus dat dit teveel was, dat kwam bij haar ook binnen en daar schrik ik dan weer van.
Ik kan me gelukkig wel weer snel herpakken, dus na het tandenpoetsen liepen we zonder ook maar enig spoor van verdriet naar school. Maar ‘ergens’ voelt het toch als een signaal. Alleen wat ik ermee moet dat weet ik nog niet 😉 .
Klinkt dit voor jullie herkenbaar? Heb jij weleens dat het je teveel wordt, of ben ik only-the-lonely hierin? En wat neem jij je dan voor, hoe pak je het aan?
Ik vind het absoluut heel herkenbaar! Wij zijn met z’n tweetjes, maar Dunya heeft een sterke eigen wil, wat weleens botst. Op tijd op school komen is dan vaak een probleem. En ik krijg dan een pittige brief, dat ze al zo vaak te laat is gekomen. Dus het deert haar niet en mij wel. Met als gevolg dat ik af en toe me geen raad weet als ze niet meewerkt. Gelukkig maken wij het ook heel snel weer goed als we botsen. Maar even heftig is het dan wel.
Dankjewel voor je reacie Henrike. Succes met Dunya 😉 . Mooie naam trouwens!
Ik denk dat iedereen dit wel eens heeft. Het is heel normaal om er even doorheen te zitten.
Heel herkenbaar!
En weet je, meestal vind ik het helemaal niet erg. Me even laten gaan, maakt het voor mijn makkkelijker om de rest cm de dag weer vooral de leuke dingen te zien.
En dat laat ik ook aan mijn kinderen zien. Ook mama’s mogen veel verschillende gevoelens hebben!
Dankjewel Mirjam, toch wel fijn te horen dat ik daar niet de enige in ben!