The Inseparables

Wat vliegt de tijd als je een kindje hebt! Dat was me al duidelijk tijdens de zwangerschap, maar nu Ole er is…man man man, wat vliegen de dagen voorbij. Inmiddels overzichtelijk opgedeeld in blokjes van pak hem beet een uur of 4 (’s nachts gelukkig wat langer), tussentijds opgeleukt met poep- en/of plasluiers, een fles hier en daar, heerlijk gebrabbel en nieuwe ontdekkingen. Dat is wel anders geweest in het begin…

De start met Ole was niet makkelijk. Hij huilde veel en we wisten niet goed wat er nu was. We hadden dit beiden nooit eerder gedaan, een kind krijgen, laat staan er één hebben die nooit meer weggaat. En ondanks onze ruime kinderervaring (lees: veel oppas uurtjes, neefje/nichtje-logeerweekenden, paar jaar PABO en zelfs tijdelijke mede-zorg voor zo’n kleintje), met deze wisten we ons soms echt geen raad! Ontroostbaar. Om moedeloos van te worden. Er waren dagen bij dat Lief om 17:00 uur thuis kwam en ik blij was dat ik me eindelijk kon gaan aankleden…

Verborgen reflux. Dat blijkt Ole te hebben. Voeding die terugstroomt de slokdarm in. maar niet echt helemaal naar boven komt. Gevolg; Ole verslikte zich veel en makkelijk. Soms zelfs zo heftig dat het leek alsof hij zou stikken. Doodeng! Tip van de huisarts; indikken van de voeding. Fijn, met borstvoeding… Dappere poging gedaan met als gevolg dat Ole binnen no time onder zijn geboortegewicht zat. Bijvoeden…we hadden maar één doel en dat was Ole weer op gewicht krijgen! Een combinatie van borstvoeding en flesvoeding werd gestart. De kinderarts wilde namelijk zeker zijn dat hij voldoende voeding kreeg, en ik wilde de borstvoeding niet zomaar los laten (en kolven lukte niet). Na 1,5 week het zo te hebben gedaan, lag de borstvoeding op zijn gat en stond ik voor een moeilijke keuze. Opnieuw borstvoeding opstarten of tijd en energie steken in belangrijkere zaken; er zijn voor Ole, voor mijn Lief, voor mezelf. Opnieuw opstarten was gewoon te heftig met alles wat er speelde, en dus gekozen voor rust. Flesvoeding.

En koemelkallergie. Dat heeft hij ook. Ik had daar zelf al een vermoeden van toen ik nog borstvoeding gaf, dus zijn we al vrij snel overgestapt op speciale voeding voor koemelkallergie. De kinderarts dacht daar het hare van (vast iets in de trant van ‘Daar heb je weer zo’n overbezorgde mama…#zucht’), maar moest me uiteindelijk toch gelijk geven. Een wisseling van voeding vormde onbedoeld een provocatietest. Maakte van een inmiddels behoorlijk Olijke Ole weer een huilbaby. Met galbulten, eczeem op zijn wangen, extreem droge huid, veel buikkrampen en vrijwel geen ontlasting. Snel terug gegaan naar de voeding die we daarvoor hadden en Ole was binnen 2 dagen weer een blij kind!

Maar hiermee zijn we er nog niet. Rond Bevrijdingsdag hadden we hier een aantal Nationale Hang Bij Mama dagen. Niets was goed, behalve bij mama hangen en slapen. En nu die voorbij zijn lijkt hij nog steeds aardig wat pijn te hebben. Tja, en wat dat kan zijn…geen idee. Tandjes (eerste verdikking is duidelijk zichtbaar op het tandvlees en hij kauwt zich suf op alles)? Kramp (hij schreeuwt het soms ineens uit)? Maagzuur (medicatie van maagzuurremmer is gewichtsafhankelijk en is nog niet bijgesteld ondanks groei van 1,5 kg sinds laatste indicatie)? Iets anders? We puzzelen samen met de kinderarts verder.

Maar het meest belangrijke gevoel dat nu overheerst, beschrijft Lief sinds de bevalling met de term The Inseparables. Lief is er voor mij, en ik voor hem, en samen zijn we er voor Ole. Onvoorwaardelijk. Onafscheidelijk. En zo hoort het ook…