Tien jaar moeder zijn, van kleine zorgen naar grote zorgen, een moment van bezinning

Ik fiets achter je aan naar school en zie hoe de wind met je krullen speelt. Je steekt je hand uit, kijkt over je schouder en stuurt daarna behendig je fiets de bocht om. De tijd dat ik je achterop de fiets naar school bracht, is allang voorbij. Deze week word je tien jaar. Deze week word ik moeder van een tiener. Deze week ben ik tien jaar moeder!

tien jaar moeder

Ik was een 25-jarige moeder, maar niet geheel rimpelloos

Ik was 25 jaar toen jij mij tot moeder kroonde. Ondanks dat ik toen nog geen rimpels had die mijn gezicht sierden, had ik al wel een portie levenservaring op mijn bordje liggen. Rimpelloos kon je mijn leven dus niet noemen. En toen kwam jij. Een perfect jongetje van 3208 gram. Je krullen nog niet zichtbaar, je grote ogen des te meer. Prachtige kijkers die tot op de dag van vandaag de wereld op een bijzondere manier aanschouwen. En dat al bijna tien jaar.

Terwijl we een viaduct achter ons laten, realiseer ik mij dat wij geen doorsnee verhaal hebben. We passeren de begraafplaats waar mijn ouders begraven liggen. Ik was 32 jaar en had geen ouders meer. Jij was 6 jaar en had nog één paar grootouders over. De bijzondere band die jij met je inmiddels overleden oma had, koester ik in mijn herinnering. Ja, de eerste 32 jaar van mijn leven bevatten de nodige hoogte- en dieptepunten waar menig gezin zestig jaar de tijd voor krijgt. Ik hoop dat de volgende tien jaar van ons leven rustiger verlopen, maar gezien de prepuberstatus waarin je verkeert, ben ik daar nog niet zo zeker van 😉 .

Lees ook: genieten van je kinderen met deze 10 tips

Tien jaar moeder: het wordt er niet makkelijker op

Tien jaar moeder schap. Ik dacht altijd dat alles makkelijker zou worden zodra kinderen groter zijn. Ik zag alleen de positieve kanten van zelfstandiger worden. Ik weet nu beter. Waar ik mij vroeger druk maakte over hoe je poepte en of je je wel volgens de lijntjes ontwikkelde, moet ik je nu uitleggen wat digitale kinderlokkers zijn en je geruststellen dat er in Nederland geen Derde Wereldoorlog komt. (Ik hoop trouwens dat ik gelijk heb.) Het voordeel is wel dat je nu zelf je brood smeert en ik je met een gerust hart even alleen thuis kan laten. Sommige dingen worden makkelijker, maar daarvoor in de plaats komen de grote-jongens-perikelen.

Ik ben een trotse moeder

Ik hou van je vragen over de wereld. Jouw wereld wordt steeds groter. Ik vind het prachtig als ik met je door het Rijksmuseum loop en zie dat je oprecht geïnteresseerd bent in de schilderijen. Dat je de audiotour nu met veel plezier beluistert, terwijl je broertje en zusje het liefst zo snel mogelijk naar een volgende zaal gaan. Ja, ik ben er trots op dat ik deel mag zijn van jouw groeiproces. Als moeder. Al tien jaar.

Je bent soms nog steeds dat kleine jongetje…

Ieder levensjaar laat ik je steeds weer een stukje los. Dat gaat jou vaak niet snel genoeg, vermoed ik. Toch ben je op sommige momenten weer dat kleine jongetje dat troost zoekt bij zijn moeder. Het moeder-kind-jojo-effect is misschien wel een passende benaming.  Neem bijvoorbeeld die ene dinsdag in oktober.

Je kwam overstuur thuis van het buitenspelen. De tranen in je ogen en de blik op jouw gezicht verrieden dat er iets niet in orde was. “Wat is er?”, vroeg ik bezorgd. “Heb je je pijn gedaan of is er iets gebeurd tijdens het buitenspelen?”. Je schudde je hoofd en stak met een trillende lip van wal: “Ik zag een hondje, helemaal alleen buiten. Ik denk dat hij zijn baasje kwijt is. Ik heb geprobeerd om hem met mij mee te nemen, maar hij kwam niet. Nu loopt hij helemaal alleen in het park en heeft hij niemand. Dat vind ik zó erg voor dat hondje!” De waterlanders liepen nu over jouw wangen en je keek mij hulpeloos aan. Ik vroeg je het hondje te beschrijven: welke kleur had het hondje? Was het een kleine of een grote hond?

Jouw beschrijving bleek te passen bij het hondje dat vaker zichzelf uitlaat in het park. “Het baasje woont hier in de buurt”, legde ik je uit. Ik vertelde je dat je vader en ik het hondje ook vaker alleen hadden gezien en daarna weer met zijn baasje. “Echt waar?”, vroeg jij. “Echt waar”, zei ik. Daarop droogde je jouw tranen en ik gaf je een knuffel. Nog steeds mag dat, ook na tien jaar moeder zijn. Naast alle problemen met IS, honger en oorlog in de wereld, maak jij je dus (gelukkig) ook zorgen om een loslopend hondje.

Lees ook: Loslaten, hoe doe je dat?

Tien jaar moederschap, tien jaar loslaten, tien jaar genieten!

Nadat we de rotonde zijn overgestoken, komen we aan bij school. Nog twee jaar en dan zal je zelf met vrienden naar een middelbare school fietsen. Naar verluidt gaan de volgende tien jaar moeder zijn nog sneller voorbij. Ik geniet extra van de dansende krullen die voor mij uit fietsen en verlang soms stiekem terug naar het moment waarop jouw hoofdje nog in het kuiltje van mijn nek paste. Tien jaar moederschap, tien jaar loslaten en al tien jaar genieten van de nieuwe fases van het leven. Je parkeert je fiets en zegt mij gedag. Want tja, als je bijna tien jaar bent, geef je je moeder alleen thuis nog een kus. Als niemand het ziet.

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven