Ik zit bij de fysiotherapeut te wachten totdat ik naar binnen wordt geroepen. Ik ben vroeg dus ik weet dat dit wel even kan duren. Voor mij liggen wat tijdschriften in een nis. Fijn om even de tijd mee te doden toch? Mijn oog valt op een cover van J/M voor ouders. Tijgermoeder. Het staat er echt.
Nu heb ik zeker wel wat meegekregen van de discussie die is ontstaan naar aanleiding van het boek Strijdlied van de tijgermoeder geschreven door Amy Chua. Westerse ouders zouden te soft zijn in hun opvoeding en te weinig van hun kroost eisen als het gaat om presteren.
In het artikel in J/M gaat het over Wilma Nanninga en hoe zij haar dochter van 16 opvoed. Tijdens het lezen vraag ik me steeds af wat haar nu een tijgermoeder maakt. Ja, ze is voor Nederlandse begrippen wat strenger, ze houdt haar dochter kort als het gaat om uitgaan, vriendjes, drank en sex. Maar volgens mij zijn er veel ouders die hun dochter van 16 net zo kort houden en dat zijn echt niet allemaal tijgermoeders. Ook belonen zij niet allemaal hun dochter met een weekendje New York zoals Wilma en haar man, maar dat is weer een ander verhaal.
Met het artikel in J/M en de discussie over tijgermoeders in het achterhoofd breng ik tijdens een gezellig samenzijn met vrienden, ook ouders, het gesprek op wat een juiste opvoeding is. Wat is streng, wanneer ben je een tijgermoeder, is het niet een discussie die al decennialang speelt dat “ouders van nu” te soft zouden zijn? Hoe keken ouders uit de jaren vijftig tegen de ouders van de jaren zeventig aan? En hoe keken de ouders uit de jaren zeventig tegen de ouders uit de jaren negentig aan? Is het niet een cyclus?
Volgens vriendin E. zie je altijd verschillen in de manier van opvoeden van vrienden. Op vakantie, leuk twee gezinnen, kan dit een enorme stoorfactor zijn. Als het jengelende kind van de ander zijn zin krijgt terwijl jij gewoon je poot stijf zou hebben gehouden als het jouw kind was. De verschillende gesprekspartners aan tafel zijn het wel met elkaar eens dat er tegenwoordig wel heel veel vrijheid aan kinderen wordt gegeven en dat ouders een discussie ook niet aan hoeven gaan. “Omdat ik het zeg” of “daarom niet” zijn valide tegenwerpingen om te gebruiken als ouder. Er wordt tegenwoordig zoveel gevraagd aan kinderen en uitgelegd als ware het volwassenen. Maar kinderen zijn kinderen en dat betekent dat jij als ouder de beslissingen neemt. Jij hebt het laatste woord. Punt. Tot zover de discussie aan mijn keukentafel.
Rest mij de vraag: wat voor moeder wil ik zijn? Kijk, mijn biologische dochter is nog geen acht maanden oud. Vriendjes, drank, sex, ik hoop dat ik nog minstens 14 jaar heb alvorens dit een issue gaat worden. Maar mijn stiefdochter is negen en haar broer is elf. Oftewel, die grote puberwereld staat voor de deur en zal weldra binnen komen. En wat doe je dan?
Ik hoop dat wanneer de tijd daar is wij, als samengesteld oudertrio, elkaar zullen steunen en samen tot wijze besluiten zullen komen. We kunnen het onszelf ook makkelijk maken en besluiten om ze gewoon zo lang mogelijk klein te houden. En dan gebruiken we “omdat ik het zeg” nog heel vaak!
Wat voor moeder ben jij? Hoe kijk jij tegen de kwestie tijgermoeders aan?
