Daar zit ik dan, op de fiets met twee gillende kinderen door het centrum. Op dit moment voel ik me op en top moeder. De jongste zit voorop te spartelen met zijn benen, zijn armen slingeren wild heen en weer. Boos dat hij is. Ik geloof dat de moeheid hem te pakken heeft. Achterop zit meneer boos nummer twee, hij slaat tegen mijn rug en gilt omdat hij….ja…waarom eigenlijk? Toe aan school misschien?
Met liefde achter het behang plakken
Moeder zijn vind ik niet altijd makkelijk, dat zullen meerdere moeders met mij beamen. Maar sinds ik er alleen voor sta heb ik vaker momenten dat ik ze vriendelijk en zachtjes even achter het behang zou willen plakken. En ja, daar schaam ik me best wel voor hoor. Ik hou van mijn twee mannen, ze zijn de grootste liefdes in mijn leven en ik ga voor ze door het vuur.
Maar in tegenstelling tot andere moeders kan ik me momenteel soms best wel een leven zonder ze voorstellen. Niet dat ik dat zou willen, daarvoor ben ik weer veel te gek op dit drukke leventje. Er zijn nu echter dagen achter elkaar dat ze niet bij mij zijn maar bij hun vader. Ik weet dat ze het daar ook zo naar hun zin hebben en dat geeft mij de nodige rust.
De eerste paar maanden huilde ik tranen met tuiten, zat ik dan alleen tussen de hoge torens van duplo en garages vol met auto’s. Het is dan zo stil in huis. ’s Avonds denk ik weleens dat ik ze hoor huilen, tot ik besef dat ze even helemaal niet bij mij zijn.
Me-time
Nu we weer wat maanden verder zijn merk ik dat ik ook mijn draai begin te vinden in het alleen zijn. Ik heb geen man nodig (al zal die tezijnertijd ook vast wel weer welkom zijn) ik kan dit zelf ook wel. Ineens heb ik daar in die dagen dus tijd voor mezelf. Uitslapen is een mogelijkheid maar dat snapt mijn biologische klok nog niet zo, dus blijf ik gewoon een beetje draaien en liggen tot ik zin heb om eruit te komen. Beetje ontbijten, beetje me-time, rommelen, tutten, een boodschapje, een winkeltje, een wijntje, een festivalletje en allemaal lieve mensen.
Natuurlijk mis ik mijn kinderen en denk ik geregeld aan ze, maar het alleen zijn vind ik ook wel even heel erg lekker. Maakt mij dat een slechte moeder? Het schuldgevoel borrelt op.
Lees ook: moederschap is zwaar, top 10
Toe aan school
Noud en Mees versterken elkaar. Zonder elkaar vermaken ze zich prima, spelen lief, geen gedoe. De oudste is bijna vier en ik denk dan ook te merken dat hij toe is aan nieuwe uitdagingen. Er zijn dagen dat hij niks wil en niks leuk vindt, volgende week mag hij een ochtendje gaan wennen op de basisschool en ik hoop dat daar veel energie en een hoop nieuwe positieve dingen voor hem uit te halen zijn.
De mannen kunnen samen best lief spelen, ze zijn dan ook gek op elkaar. Lees: waar Noud rent, kontschuift Mees er als een aapje achteraan. Waar Noud gilt, gilt Mees. En waar Mees huilt, troost Noud.
Echter, na een kwartier zitten ze in elkaars ‘zone’. Noud kan Mees moeilijk met rust laten, bemoeid zich overal mee, vast lief bedoeld maar Mees wordt gek en begint enigszins te grommen.
Hoe vaak ik ook zeg dat hij zijn kleine broertje even met rust moet laten, dat is nog te lastig. Uiteindelijk word Mees boos, mama boos, en Noud boos. Hij stampvoet en gilt. Ik stampvoet maar ben verder geluidloos. Mees vindt de situatie maar niks en begint ook te huilen.
Gemopper, gemekker, gezanik en gezeur
Mooi dan, als we het hebben uitgesproken besluit ik dat we de energie er buiten even uit gaan gooien. Noud op zijn fiets, Mees in de buggy. We zijn op de helft van ons rondje wanneer Noud besluit niet meer te willen fietsen. Ja lieverd, zeg ik, nog even doortrappen, we zijn zo thuis. Mama moet de buggy duwen.
Al mopperend en piepend gaat hij akkoord. Tot zijn trapper er afvalt, hij boos afstapt, zijn evenwicht verliest en in de brandnetels beland. Van top tot teen verschijnen kleine bultjes. Hij gilt, schreeuwt en piept het uit. Ik troost maar het werkt niet. Kom maar vent zeg ik, we lopen snel naar huis daar heeft mama een zalfje. Niet goed natuurlijk, hij wil dat ik hem optil. Maar hij is te zwaar voor mij dus dat lukt niet, daarbij heb ik nog een buggy te duwen en we hebben dat fietsje nog. Noud besluit op de grond te gaan liggen. Mees wordt ongeduldig en begint te mopperen.
Na verschillende tevergeefse pogingen Noud rustig te krijgen besluit ik maar gewoon door te lopen, hij zal vanzelf wel achter me aankomen niet? Niets is minder waar.
Met een hand duw ik de buggy, de andere tilt een kinderfiets. Mees laat zichzelf onderuit zakken en gooit non-stop zijn konijn uit de buggy, wanneer hij die dan niet meer terugkrijgt word hij nog bozer. Noud blijft gillen maar komt dan met een slakkengangetje toch achter me aan.
Eind goed al goed maar ’s Avonds hebben we ook nog bonje. Iets met tandenpoetsen, korstjes eten, met spullen gooien, je broertje slaan, gillen, haren wassen en in je bed blijven liggen, het woordje mama komt me aan het eind van zo’n dag ook mijn neus uit.
Noud is toe aan school en mama ook.
Herkenbaar? Dat je kleine toe aan school is maar jij eigenlijk ook?
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
