Gisteren kon ik dan eindelijk op kraamvisite bij mijn lieve vriendin. Ik schreef 2 maanden geleden nog een blog over haar en de geboorte van haar dochter. Een blog vol emoties, omdat het niet goed ging met de kleine meid. Inmiddels zijn we bijna 2 maanden verder en gaat het eigenlijk super met de kleine meid. Er zullen nog de nodige ziekenhuis bezoekjes volgen, maar voor nu lijkt alles goed te gaan. Ze gedraagt zich als een ‘normale’ baby.
Omdat ik al een paar weken met een griep/verkoudheid rondloop leek het me niet verstandig om al eerder langs te gaan, omdat ze natuurlijk nog zo klein en kwetsbaar is. Maar gisteren voelde ik me eindelijk goed genoeg om langs te gaan.
En daar zat ik dan op de bank, met een prachtig klein meisje in mijn armen. Ik genoot er enorm van, en toen.. toen kwamen de tranen. Zomaar uit het niets overvielen ze me. Er ging van alles door mijn hoofd. Ik vond het zo fijn om haar eindelijk in mijn armen te hebben, haar zo te zien zonder allemaal slangetjes en apparaten. Zo’n klein meisje, zo lief! Maar de tranen waren er ook omdat ik zelf nog zo graag een 3de kindje zou willen en me ineens realiseerde dat mijn eigen kids al zo groot worden. Wat lijkt het me heerlijk weer een baby in huis. Zeker nu Jamie volgende maand ook naar de basisschool gaat, dan is het leeg en stil in huis.
Maar soms moet je je eigen gevoel even uitschakelen, om te kunnen genieten van wat anders. En dat deed ik ook. Ik genoot van dat prachtige kleine meisje dat in mijn armen lag, wetende dat ik haar zal zien opgroeien. Dat is voor mij ook belangrijk en voor nu ook meer dan genoeg.
Wat fijn dat het allemaal weer goed gaat met haar! Ik herken je gevoel…. emotie om de baby van een ander. Maar voor mij blijft het daarbij hoor. Blij zijn voor de ander is ook fijn 🙂