‘Mag ik bij jullie spelen?’ vraagt C, een levenslustig meisje met guitige oogjes en wilde krullen.‘Wil je dat?’ vraag ik aan mijn oudste dochter. Ze schudt haar hoofd en mompelt dat ze moe is.
Het valt ook niet mee om in groep 3 te zitten. Waar ze in de vorige groepen veel mochten spelen en af en toe eens een werkje moesten afmaken, moet ze nu uren achtereen woordjes leren en vertoeven ze in de ochtend slechts een kwartiertje buiten. En er is meer veranderd in haar geval: de vriendinnetjes waar ze het meest mee speelde zijn verhuisd en/of naar een andere school gegaan of in C’s geval: blijven zitten. C is een vrij ondernemend meisje dat nog niet toe was aan urenlang stilzitten en dat strookt nu behoorlijk met de prioriteiten van mijn dochter. Zij brengt de tijd na school het liefst aan de eettafel door om woordjes te schrijven of een boekje te lezen.
Eenmaal in de auto vraag ik: ‘Wil je dan niet een andere keer met C spelen?’ Met een boze gezichtsuitdrukking vouwt ze haar armen over elkaar. ‘Nee!’ ‘Maar waarom dan niet, jullie speelden toch altijd zo leuk samen?’ ‘Nee mama, je begrijpt het niet!’ Ze maakt haar armen los en draait haar handpalmen naar boven. ‘Kijk, C en ik zijn gescheiden.’
Ik kan het opborrelende gevoel niet tegenhouden en begin hard te lachen. Terug zijn de gefronste wenkbrauwen en de over elkaar geslagen armen. ‘Sorry,’ zeg ik. ‘Ik lach je niet uit, maar het klinkt zo … grappig. Je weet wel wat ‘gescheiden’ nog meer kan betekenen hè?’
Wanneer ze niet antwoordt, verklaar ik mezelf nader. ‘Als een papa en een mama niet meer van elkaar houden, dan gaan ze uit elkaar. Dat wordt ‘scheiden’ genoemd.’ Ze zucht. ‘Ik hou nog wel van C, maar we horen niet meer bij elkaar.’
Leuk verhaal hoor. Hier moet jullie dochter later vast heel erg om lachen dus… Goed bewaren!