Al van jongs af aan heb ik er een angst voor, een uitstrijkje laten maken. Waarschijnlijk is deze angst gevoed door de huisarts waarbij ik als puber mijn eerste uitstrijkje liet maken. Ik vond dit zo verschrikkelijk ongemakkelijk en pijnlijk dat ik daar nu nog steeds last van heb.
Uitstrijkje laten maken voor bevolkingsonderzoek
Al een aantal keren heb ik een uitnodiging van het bevolkingsonderzoek gekregen om een uitstrijkje te laten maken voor contole op baarmoederhalskanker. Nog nooit ben ik op die uitnodiging ingegaan. Stom, ik weet het, maar ik verzin iedere keer een smoes om er niet naartoe te hoeven en mijn beide zwangerschappen waren voor mij een overduidelijk argument om niet naar de huisarts te hoeven gaan.
Het zit in mijn hoofd, maar het zit me enorm in de weg. Aangezien mijn beide ouders een geschiedenis met kanker hebben is het belangrijk dat ik me laat onderzoeken. Anders ook natuurlijk, maar nu vind ik het zelf eigenlijk extra belangrijk. Daarnaast vind ik dat ik het niet kan rechtvaardigen naar mijn kinderen om geen uitstrijkje te laten maken. Stel je voor dat ik toch drager ben van het HPV virus, dan wil je dat natuurlijk zo snel mogelijk weten.
Wat is een uitstrijkje
Allereerst even de ’technische informatie’. Een uitstrijkje is feitelijk gezien niets meer en niets minder dan het afnemen van wat cellen uit de baarmoederhals. Deze cellen worden onderzocht in een laboratorium op het hpv virus.
Waarom ben ik bang om een uitstrijkje te laten maken?
Zoals ik al aangaf heb ik het in mijn puberteit een keer moeten laten doen waar ik hele nare herinneringen aan heb overgehouden. Naast dat ik het enorm gênant vind, was het ook nog eens erg pijnlijk. Nu is een bevalling ook pijnlijk, maar dat heb ik toch heel anders beleefd, waarschijnlijk door de hormonen. Na mijn laatste bevalling heb ik bij mijn huidige huisarts nog een spiraaltje proberen te laten zetten maar ook dat ging helemaal mis. En een spiraaltje laten zetten is wat mij betreft toch best een beetje vergelijkbaar met een uitstrijkje laten maken. Je snapt hem al… de angst is er niet minder op geworden. Op advies van de huisarts moest ik naar de gynaecoloog voor het spiraaltje, maar dat heb ik uiteindelijk niet meer gedaan. Zo diep zit het allemaal geworteld.
Hoe wordt een uitstrijkje gemaakt en wat gebeurt er bij mij?
Zo moeilijk is het allemaal niet. Je gaat op de onderzoekstafel liggen met je benen gespreid en – als je een lieve dokter hebt- dan verwarmd hij of zij de eendebek nog even voor. Vervolgens wordt de eendebek ingebracht in je vagina en daar geopend zodat de baarmoederhals zichtbaar en bereikbaar wordt gemaakt. Daarna worden er met een houten spatel of een borsteltje wat cellen afgenomen.
Als ze met de eendebek aan komen zetten, dan gaat het al mis. Alles verkrampt. Al heb ik nog zo in mijn hoofd dat ik moet proberen te ontspannen, forget it, het kwaad is al geschied en de boel gaat een soort van op slot. Zo voelt het tenminste.
Zelf een uitstrijkje maken als vooronderzoek
Omdat ik al herhaalde uitnodigingen van het bevolkingsonderzoek in de wind heb geslagen vind ik het nu toch écht tijd worden om een uitstrijkje te laten maken. Ik heb dan ook de stap gezet om een zelfafnameset aan te vragen in plaats van direct een uistrijkje laten maken door de huisarts. Wist niet dat dat kon, maar de laatste uitnodiging heb ik eens goed doorgelezen en daaruit blijkt dat je het eerste deel dus eventueel zelf kunt doen. Wordt er geen HPV geconstateerd, dan kan ik daarmee mijn onderzoek afsluiten. Wordt het HPV virus wel gevonden, dan moet ik alsnog een uitstrijkje laten maken. To be continued dus….
Wie herkent deze angst en hoe ga jij daar mee om? Wil je er meer over weten, check dan even de site van Thuisarts, opgezet door huisartsen.
Shutterstock foto van vrouw in stoel door Iryna Inshyna