Dat heb ik altijd al gevonden en dat vind ik nog steeds. Herken jij dat ook? Dat je als vrouw een speciale band hebt met je vader? Al van klein meisje af aan was onze vader dochter relatie speciaal. Mijn vader was redelijk streng, maar had natuurlijk het beste met me voor en toen ik klein was had ik daar ook nog helemaal niet zoveel last van.
Voordat mijn puberteit begon deed ik dan ook niets liever dan bij mijn vader op schoot zitten. Na het eten liet ik me dan lekker op mijn rug kriebelen en pas daarna begonnen we samen aan de afwas 😉 . Heerlijke momenten.
Zo rond de puberteit was het een heel ander verhaal. Ik zette me af tegen alles en iedereen. Van ‘op blote voeten naar school’ tot aan enorm vet getoupeerde haren, en van zwart omrande ogen tot aan altijd en eeuwig zwarte, slobberend kleding’. Met daarnaast natuurlijk de bijbehorende grote mond en eigenwijze praat. Van onze vader dochter relatie was op dat moment dan ook niet veel meer over.
Vader dochter relatie hersteld…
Pas toen ik het huis uitging en ging samenwonen kwam daar weer verandering in. Steevast kwam mijn vader iedere week klussen op de boerderij. Op dinsdag was mijn vrije dag en kwam mijn vader altijd van ’s ochtends tot ’s avonds helpen. Ik startte met de stallen uitmesten en hij met het verbouwen van de keuken. Samen een op koffie drinken, samen een dubbele boterham naar binnen werken en samen over de wei heen kijken naar de galopperende paarden. Fijn. Samen.
Die relatie ging echter over en toen was het weer klussen in mijn eigen appartement. Jaren later was hij er ook weer bij het klussen in het huis waar ik nu nog woon. Met manlief. Ook weer fijn. Samen. De beste momenten die ik me kan herinneren zijn dat klussen en de afwas doen. En terwijl samen goede gesprekken voeren. Over van alles en nog wat. Met hem meepraten deed ik niet, en doe ik nog steeds niet. Ik spui mijn eigen mening, of dat hij het er nu mee eens is of niet. Maar dat kon ook, en kan nog steeds. Want ook al is hij het niet met me eens… hij accepteert dat ik er een andere mening op na hou. Meer zelfs dan bij mijn broers en mijn zus. Maarja, ik was dan ook zijn kleine meisje (correctie: ik bén zijn kleine meisje 😉 ). Met bijna elf jaar tussen mij en mijn jongste broer kan je wel stellen dat ik een nakomertje ben.
Van het weekend ben ik weer eens met hem samen naar een feestje geweest. Een ‘ouwelui’s feestje’ wel te verstaan, haha. Sinds mijn moeder is overleden vinden wij het prettig als er iemand van ons met hem mee gaat naar dit soort gelegenheden. Alleen is ook maar alleen. En we zijn met zijn vieren thuis dus dat is goed te doen. Het was heerlijk om weer eens de tijd te hebben om samen te keuvelen. Ook al ging dat dit keer niet over politieke kwesties of iets dergelijks, maar gewoon over de route die we moesten rijden. Zelfs met navigatie aan presteert mijn pa het om heel stellig te zijn in het feit dat we toch echt anders moeten rijden (met een route van acht jaar geleden nog in zijn hoofd 😉 ).
Toch denk ik niet dat dat de vader dochter relatie zo speciaal maakt, want ik zie het ook in ons eigen gezin terug. Tussen manlief en ons meisje. Natuurlijk is hij net zo gek op onze zoon, maar de band is anders, dat zie ik en dat voel ik.
Ik ben ontzettend benieuwd hoe dit er in de toekomst uit gaat zien. Gaan man en dochter hun relatie ook verder uitdiepen tijdens de afwas, of doen zij dat op een heel andere manier?
Herken jij dit van jezelf of in je gezin?