Vandaag heb ik gehuild. In de auto. Er was een begrafenisondernemer op de radio. Hij sprak over zijn werk. Naast hem zat zijn dochter. Zij neemt de zaak van hem over. Mijn gedachten dwaalden tijdens het rijden af naar de plek waar mijn vader ligt begraven. Zou er al een steen liggen? De aarde was steeds niet geschikt om deze te leggen. Maar er is nu meer dan een jaar verstreken. Zou ik zijn plek in de grond kunnen herkennen?
De vader en dochter op de radio hebben een warme, innige band met elkaar. Ik hoor het in hun stemmen, in de manier waarop zij liefdevol zegt dat hij nu meer tijd heeft voor haar moeder na 51 jaar.
Ik heb mijn vader 34 jaar gekend zonder hem te kennen. Andersom heeft hij mij nooit kunnen zien voor wie ik ben. Waarom niet? Waarom ben ik niet in staat geweest om met hem een goede relatie op te bouwen, waarom heeft hij geen connectie met mij, zijn oudste kind en enige dochter, weten te maken? De tijd verstrijkt, de vragen blijven. En nu ik een dochter heb, een mens zo klein maar zo aanwezig, een persoon die ik heel graag beter wil leren kennen, voel ik de pijn van het gemis. Ik mis hem. Maar ik heb hem altijd gemist.
Het spijt me dat ik hem zijn kleindochter niet kan laten zien, om het te hebben over die typische Zeeuwse trekken die ze toch echt van hem heeft. Haar ogen die met het licht van kleur veranderen, om met hem te lachen over die gekke doorlopende wenkbrauwen die wij Vreeke’s hebben. Misschien zou hij naar haar kijken en mij zien. Wellicht.
Mijn kapper is een gelovig man.
Van de week sprak ik met hem over mijn ouders, zijn rol als ouder en naar welke muziek zijn kinderen mogen luisteren. Terwijl mijn haar door de stijltang wordt gehaald, verhaal ik over mijn pubertijd. Ik ging naar houseparty’s en liep in trainingspak en op Nike’s, het uniform van de gabber. Mijn moeder vond het doodeng maar gaf mij het vertrouwen dat ik geen stomme dingen zou doen. Ik heb haar vertrouwen nooit beschaamd maar vraag me wel af of ik nu net zo groots zou kunnen zijn als zij. Hij kijkt me verbaasd aan. Dat de persoon die voor hem zit een gabber is geweest. Hij schudt zijn hoofd en ik glunder. De metamorfose is geslaagd.
Wat ik daar zocht? Toen vond ik het heerlijk om op te gaan in die massa van dansende mensen, ik voelde me verbonden met de mensen in die zaal. En dan vraagt hij me: “was je op zoek naar de erkenning die je niet van je vader kreeg?”. Wellicht.
Ik heb vandaag gehuild. Achter mijn pc. Om het verhaal van een dochter zonder papa, een kleindochter zonder opa en een vrouw die weet dat niet alle vragen een antwoord kennen. Soms is het antwoord, wellicht.
