De kinderen zijn weer naar school en mijn man is naar zijn werk. Ik heb ook werk maar kan me niet bewegen. Het dubbele dekbed drukt op mijn lijf. Dit is mijn schuilplaats. De taken van mijn To-do boekje laten van zich horen. Ik sluit ze buiten en knijp mijn ogen stijf dicht. Het is 2011. Het is maandag.
We hebben de kinderen veel in huis gehad de afgelopen vakantie. De kerstdagen waren ze bij hun moeder, Oud en Nieuw bij ons. Ik verschuif mijn kussen en denk aan de regelmaat van de afgelopen dagen. Kinderen dwingen je om een bepaalde structuur aan te brengen in je leven. Ontbijten, opruimen, lunch, iets doen (naar buiten, kleuren, spelletje spelen), boodschappen, koken, avondeten, opruimen, tv kijken en op tijd naar bed. Ik haat sleur, ik haat eentonigheid, in mijn werk wil ik uitdagingen en elke dag iets anders maar thuis ben ik conservatief en star. Dat beeldje van hout, gekregen van mijn zus toen ik na twee jaar Ierland weer in Nederland kwam wonen, dat hoort op het kastje links in de woonkamer, aan de rechterkant van het blad. En daar horen geen tekeningen of papiertjes bij te liggen. Zo kan ik voor elk item in mijn huis de door mij bedachte enige juiste plek beschrijven. Mijn telefoon licht op. Het is alsof Vandaag mij aan het roepen is. Maar ik moet mijn plek vinden, mijn routine hier thuis weer. Het huis is leeg. Ik voel de leegte zoals ik haar ook kan horen. Mijn schuilplaats kan die leegte niet tegenhouden.
In mijn hoofd moet ik een schakel omzetten, ik moet uit de vakantiestand en weer in de werkstand. Mijn kantoor aan de keukentafel is een chaos. Het washok ligt vol. Ik heb zin in koffie. Eerst douchen, vanavond zangles. Opmaken. Begin eens met opstaan, spreek ik mezelf in gedachten toe. De dag ligt voor mij klaar om gevuld te worden, om geleefd te worden. Geef me een houvast, een noodzaak om nu onder de douche te springen en al die taken te gaan afvinken. Mijn man heeft gebeld, oproep gemist staat er te lezen in het scherm van mijn mobiel.
Voor iemand die enorm kan genieten van de momenten zonder kinderen, die altijd wanneer de kinderen er weer zijn de eerste uren haar irritatie vanwege het gevoel dat er indringers zijn in het huis moet verbergen lig ik nu toch wel met een bijzonder gevoel van gemis in een bed waar ik niet uit wil komen. Woensdag zijn ze er weer. Morgen heb ik zakelijke afspraken. Donderdag heb ik een controle bij de gynaecoloog. De week rolt zich langzaam voor me uit en nu kom ik in beweging. Aan mijn man vertel ik bij het terugbellen, zonder echt te jokken, dat er weinig uit mijn handen komt. Goed, ik heb een halve dag weggegooid. Ok.
Onder de stralen warm water vormen de woorden in mijn hoofd zich tot een tekst. Oh ja, MamsatWork. Mijn blog! En dan herinner ik me dat ik vorige week niets heb geschreven. Stom! Maar ja toen was ik op vakantie. Maar ik ben er nu weer hoor. En lekker aan het werk.
Hebben jullie hier nou ook last van? Laat eens horen of jullie het gevoel vakantieblues herkennen? Of het gevoel van het missen van je kinderen? De structuur?
Artikelen die algemeen zijn, of ingezonden zijn door lezers van ons, maar niet door een vaste blogger, die staan verzameld onder 'MamsatWork'.
En of ik daar last van heb! Zeker na de kerstvakantie, dat is dan zo’n week waarin je de tijd neemt om het jaar eens te overdenken. Ik heb dan geen zin in de normale routine en wil het roer omgooien en alles anders doen, als moeder, thuis en op het werk.
Maar ik las er toevallig vanochtend een artikel over: “Wie terugkomt van verlof, denkt vaker na over een nieuwe baan dan thuisblijvers” Volgens de betreffende psycholoog is dat helemaal niet erg, het is juist een teken dat we goed uitgerust zijn op vakantie. Het schijnt dat dat vakantiegevoel maximaal drie weken blijft hangen en dan wegebt…